Zoku Miyamoto Musashi: Ichijôji no Kettô (1955)

Tweede deel van deze mooie trilogie.
met als hoogtepunt vind ik toch het gevecht in het rijstveld
Deze serie heeft een bepaalde sfeer die ik niet in andere Musashi verfilmingen heb gevonden.

4 en een halve ster.

Nog beter als het eerste deel.

Ik heb het eerste deel en deze vlak na elkaar gezien en ik vind deze toch nog beter. Ook erg knap van de verschillende storylines. Nog nooit in zo'n oude film gezien.

4.5*

Beter dan het vorige deel vind ik deze echt niet. Het is wel een zeer goede film.

De introductie van Kojiro vind ik 1 van de hoogtepunten. Een interessant personage en ik ben dan ook benieuwd naar zijn confrontatie met Musashi in het volgende deel.

De afwijzende reactie van Otsu op het einde van de film, als Musashi eindelijk toenadering zoekt vind ik jammer en eigenlijk onbegrijpelijk.

De ontmoeting tussen Matahachi & Kojiro is een erg grappig moment.

Over de acteerprestatie van Toshiro Mifune ga ik het niet hebben. Hij is zoals steeds zeer goed in zijn rol.

Net als de eerste film was het beeld regelmatig aan de donkere kant. Beetje jammer, maar als je geïnteresseerd bent in de films, laat je daardoor dan niet tegenhouden om over te gaan tot de eventuele aankoop van de trilogie.

Het is voor mij heel moeilijk om de film te beoordelen. De film zweeft voor mij ergens tussen de 4* en de 4,5*.
Laat ik het voorlopig maar bij 4* houden.

Extreem melodramatisch en cliché.

Het bruist er gewoon van af. Af en toe leek het alsof ik naar een kostuumdrama zat te kijken ipv een samurai-flick. Die schreeuwlelijke vrouwen krijgen veel meer screen-time dan mannen. Mifune zet een zielloze personage neer die al spoedig saai wordt. In het eerste deel was zijn personage te appreciëren gezien de energieke methode hoe Mifune zijn personage neerzet. Hier Loopt hij echter als een dooie robot door de film heen.

Verder ben ik ook niet zo weg van de regie. Bij vlagen overzichtelijk slordige montage (geen ritme voor continuïteit) en audiovisueel best pover, pijnlijk visibel tijdens de gevecht scènes. Grootste uitschieter in dit hele gebeuren is Kojiro Sasaki. Een heerlijk mysterieus personage die helaas te weinig aan bod komt. Laat de vele fouten hier, snel hersteld zijn in het laatste deel!

Vergeleken met het vorige deel, sterker qua verhaal en enigszins de emoties/diepgang bij de personages, maar de mindere qua intensiteit. Daarnaast bevat het niet de fraaie shots die deel één boven zichzelf deed uitstijgen (op het aardige begin na dan). Net als bij het vorige deel ook hier soms te donker bij enkele nachtscènes wat echt zonde. De meerdere verhaallijnen gaan het ten koste van andere zaken, dus deze zijn imo geen echte verrijking. Geen klachten wat betreft Mifune en verder met prima vermaak en muziek.

Visueel nog iets mooier dan deel één, maar het verhaal is zwak. Eigenlijk zitten we anderhalf uur te wachten op iets dat niet komt, een spectaculair duel.

Op een bepaalde manier beter dan deel 1 al kan ik moeilijk de vinger leggen op waar het 'm in zit. De regie blijft weinig bijzonder, al ziet het er allemaal net iets beter uit. De gevechten zijn iets boeiender, al missen ze toch wat dynamiek en een meeslepende vechtstijl. Het verhaal bevat nu nog meer intriges, maar de karakterontwikkeling staat op een lager pitje. Het grote voordeel is denk ik hier dat er minder introductie nodig is. Bij deel 1 had ik tijdens de eerste helft iets teveel het gevoel dat alles klaargemaakt werd voor de rest van het verhaal. Alle personages werden gebracht naar waar ze eigenlijk moesten zijn. Alsof je na een drie kwartier lange eerste akte zit te kijken. Nu het verhaal loopt, in een prettig tempo, is het gewoon wat beter bekijkbaar. Al had het melodrama op een lager pitje mogen staan en slaat het nergens op dat Otsu na bijna tien jaar wachten ineens haar geliefde afwijst. Puur een schrijverstruuk om de romantische spanning vast te houden voor deel drie.
Aardig genoeg voor drie hele kleine sterren. Hopelijk weet het laatste deel er toch een mooi einde aan te breien. Er wordt naar iets toegewerkt, dit is duidelijk een tussenverhaal, maar ik hoop dat het niet zo voorspelbaar zal uitpakken als ik vermoed.

Redelijk tweede deel, al viel het toch wat tegen. De intrige rond de twee vrouwen vond ik weinig toevoegen, met veel gedraai en gehuil van met name het personage Otsu. Mifune speelt wel een interessanter personage, het verhaal is ietwat boeiender en de gevechten zien er verder redelijk uit. Maar toch, het is allemaal niet overtuigend genoeg. Ga me opmaken voor deel drie, hopelijk biedt dat uiteindelijk wat meer.

Ietsje beter dan het eerste deel, maar net als bij deel 1 geef ik uiteindelijk ook hier 3*.

Hoe Takezo evolueerde in Miyamoto, deel II

Ik ben serieus beginnen twijfelen of ik het eerste deel niet te laag had beoordeeld doordat ik zowat heel de week heb uitgekeken naar de verdere levensloop van Takezo. Er zit een zekere aantrekkingskracht in het personage (vooral vanwege Mifune vermoed ik) en ik begon vrij hoge verwachtingen van dit tweede deel te krijgen. Gisteren was het dan eindelijk zover en, achteruit gezakt in een rode fluwelen stoel in een zaal waar precies allemaal andere mensen zaten dan een week geleden, was ik helemaal klaar voor het middenstuk uit de trilogie.

Duel at Ichijoji Temple is van eenzelfde niveau, al vind ik dit deel toch een tikkeltje minder. Het begint nochtans heerlijk met het gevecht met Baiken, maar het probleem zit hem voor mij in het feit dat Miyamoto een beetje doelloos lijkt rond te lopen. Ik vind het op zich wel interessant dat hij volop bezig is naam te maken (en deze tegelijkertijd te verdedigen), al zorgt dat er dan ook wel voor dat de verdere uitdieping soms wat ver te zoeken is. Zo kan er naar mijn gevoel veel meer gedaan worden met Matahachi die er nu maar wat voor spek en bonen bijloopt. Sowieso worden de onderliggende relaties er nogal dik opgelegd en missen ze soms de finesse die dit soort scènes naar een hoger niveau kan tillen. Een goed voorbeeld daarvan is de finale confrontatie met Otsu die niet helemaal werkt doordat het niet duidelijk wordt wat haar intenties nu eigenlijk zijn. Miyamoto wilt alles opgeven voor haar en wat doet ze? Ze laat hem in de kou staan. Langs de andere kant wordt hier wel Kojiro geïntroduceerd en dat is veruit het coolste personage, na Miyamoto natuurlijk, uit de hele film. Het belooft in ieder geval wel voor het slotstuk.

Mifune blijft toch wel erg goed als een samoerai. Hij heeft het zwaard meermaals opgenomen in zijn carrière, maar weet er altijd toch een zekere invulling aan te geven die ervoor zorgt dat de ene niet een kopie van de andere is. Sowieso weet hij de evolutie van de drukke Takezo naar de rustige Miyamoto goed te brengen. Wel zonde trouwens dat Rentarô Mikuni niet is teruggekomen voor de rol van Matahachi. Het is niet dat Sachio Sakai het echt slecht doet of iets dergelijks, maar het stoort me altijd enorm wanneer een acteur wordt vervangen halverwege een reeks. Voor de rest maar één echte nieuwkomer en dat is Kôji Tsuruta die de rol van Kojiro Sasaki op zich neemt. En die doet het uitstekend.

Ik klink wat negatiever dan ik eigenlijk ben, want dit tweede deel heeft zeker en vast zijn sterke punten. De gevechten zijn geslaagd (vind het op zich wel eens leuk om geen overdreven doch vaak erg fraaie bewegingen te zien), Mifune is cool en Tsuruta is een aangename aanvulling. Zou het dan toch kunnen dat een derde deel zijn voorgangers overklast? We zullen het volgende week zien.

3,5*

De hele trilogie heeft op MM dezelfde poster!
volgens wikipedia is dit de poster van deel 2
Samurai II: Duel at Ichijoji Temple - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org
heb van deel 1 en 3 echter geen originele Japanse poster gevonden waarmee ik een correctie zou kunnen doen...

Edit: kappeuter heeft het gefixt