The Pride of the Yankees (1942)

Een van de beste honkbal films ooit en je bent een kerel als je het tot het einde kunt droog houden.
Een echte aanrader

Deze biopic over de Amerikaanse baseball-legende en volksheld Lou Gehrig is destijds overladen met maar liefst 11 Oscar-nominaties (slechts één verzilverd). Ik sluit niet uit dat daarbij een rol gespeeld heeft, dat de tragische dood van de zeer aimabele Gehrig bij menigeen toen nog vers in het geheugen lag.
Dat laat overigens onverlet dat regisseur Sam Wood een pakkende film gemaakt heeft over de carrière van Gehrig. Het is in alle opzichten de film van Gary Cooper, die een schitterende prestatie levert. Tegelijkertijd is Cooper echter ook een beetje het probleem. Hij ziet er met zijn ruim 40 jaar naar mijn mening toch iets te oud uit om geloofwaardig over te komen als aankomende student aan de universiteit.
Het plaatje wordt compleet gemaakt door een opnieuw uitermate charmante Teresa Wright, een actrice die eigenlijk nooit verzaakte; een van de allerbeste uit de jaren ’40.
Een erg mooie film met hoogwaardig acteerwerk. Een aanrader, ook voor mensen die niet van sport houden.

Het verhaal ontrolt zich vrij cliché. Ik zou bijna zeggen standaard, zoals de meeste biopics. Wat dat betreft is er in de laatste 75 jaar niets veranderd. Leuk is het om die andere Yankee legendes als acteur terug te zien, zoals Babe Ruth en Mark Koenig. Cooper speelt Gehrig met zijn bekende charisma, maar dat kan niet verhullen dat hij met zijn veertig jaren, die hij telde tijdens de opnamen, natuurlijk veel te oud was om voor een college boy door te gaan. En dat geld voor de meeste acteurs in deze scènes (Hardie Albright, die de student Van Tuyl speelt, was bijvoorbeeld 38). Hierdoor wordt de studentikoze jolijt die zij dienen uit te stralen wel heel geforceerd. In de tweede helft wordt er te veel tijd besteed an het huwelijk van Lou met Eleanor (Teresa Wright). Hier zijn de makers bezig om van de honkballer een modelechtgenoot te maken met het huwelijk als hoeksteen van de samenleving. Tevens wordt de persoon van Gehrig afgeschilderd als een soort halfgod en dat lijkt mij een tikkeltje overdreven. En wat heeft Teresa Wright als Eleanor Gehrig, de vrouw van Lou, een irritante verschrikkelijk gemaakte (Dus onechte) lach. Naar het einde toe verwordt de film en smartlap van heb ik jou daar. En blijk je gekeken te hebben naar een typisch Amerikaans product. Leeg.