Tre Fratelli (1981)

Geeft een mooi beeld van de politieke en sociale situatie in Italië in die periode. Een scherp contrast wordt geschetst tuusen het 'arme' Zuiden met de oude levensstijl, landbouw, platteland, natuur, rust en de het rijke Noorden met haar industrie, criminaliteit, jeugdbendes, politieke aanslagen etc.

Slim gedaan, zeer slim. Het lijken wel twee verschillende werelden binnen één land.

Verder typische film van een Italiaans topregisseur, zeer goede acteurs, mooie muziek en beelden en veel sfeer.

Toch hinkt de film wat teveel op twee gedachten: aan de ene kant is het een soort politiek pamflet, aan de andere kant een familiedrama, zonder dat op één van de twee echt diep wordt ingegaan. Bovendien wordt het wel erg zwaar naar het einde.

Hier verwacht ik 30 juli veel van!

klinkt als La Meglio Gioventù, en laat die film nou net in mijn top 10 staan.

Alleen ff hopen dat alles goed gaat met mijn VCR.

Gaat namelijk nog weleens fout.

Overigens meestal op Canvas en idioten van de VPRO die verkeerde uitzendtijden doorgeven aan radiobodes.

Mooie film!

Alleen helemaal mee gaan in het verhaal en de personages lukt mij niet.

Verder wel mooie, poetische beelden!

Italiaanse films hebben zowiezo al iets extra. Die speciale sfeer, die ongelooflijke poetische taal...

Maar het verhaal van de drie broers kon mij toch niet echt boeien. De sfeer rond de begrafenis in het zuiden is prachig. De dialogen tussen de bedaarde, levenswijze grootvader en zijn kleindochter zijn subliem. Maar de drie broers laten mij wat op mijn honger zitten. Noiret als rechter wordt nog wel redelijk goed uitgewerkt maar de andere karakters komen nauwelijks uit de verf.

Dit had misschien beter (zoals La Meglio Gioventu) kunnen uitgewerkt worden in een film-miniserie van 6 uur.

Een blik op de Italiaanse klasseverhoudingen waarbij kineast Rosi op een intelligente manier peilt naar de oorzaken van de corruptie en het terrorisme. Voor mij heel wat boeiender dan zijn vorige prent "Cristo Si È Fermato a Eboli". "Tre Fratelli" heeft op mij indruk gemaakt.

Nogal "bedacht" scenario over drie broers die alle drie voor een bepaald facet van de Italiaanse maatschappij staan. En verenigd worden door de dood van hun moeder.
De opa en de kleindochter staan voor de familieband en de liefde.
Nergens weet deze film echter spontaan of meeslepend over te komen. Netjes worden alle monologen en dialogen die er toe doen, afgehandeld, en de film gaat in het begin al in de fout door een mystiek moment dat echt heel mooi was voor een tweede keer te herhalen.
Het hart zit zeker op de goede plek, maar Rosi laat gewoon ook wat steken vallen, met als dieptepunt de droom sequentie met bordkartonnen decors op het eind.
Ook vind ik wat Kos al eerder aangaf, de film een beetje hinken op twee gedachten: Familiedrama en politieke overpijnzing.
Wat ik wel in orde vond zijn de acteurs, met aan kop de bejaarde Charles Vanel, de muziek, en de mooie pasteltinten van de omgeving en mooie locaties.

Mooie film, mooie cast, knap geacteerd en geregisseerd, prachtige beelden, sfeer, oog voor detail, muziek... De opmerking van Kos en Querelle over de nogal zware combinatie van twee verschillende thema's (familiedrama en politiek-maatschappelijke problematiek) is misschien wel terecht. Ik zie de film als de mooie voorbode van La meglio gioventù...

?

Tre Fratelli / Arrow Academy / Blu-ray + DVD

Na de dood van hun moeder vinden drie broers, die elkaar in geen jaren gezien hebben, elkaar terug in het ouderlijk huis. De oudste is een jurist, verantwoordelijk voor terrroristenprocessen. De tweede werkt in een heropvoedingsgesticht. De jongste, een gescheiden arbeider, heeft zijn dochtertje meegebracht. Het drietal discussieert heftig over politieke en maatschappelijke problemen. Ze zijn allen verschilend in hun opvattingen: liberaal, katholiek en socialist. Hun vader en zijn kleindochtertje begrijpen elkaar veel beter.

Doorheen dit verhaal van een uiteengerukte familie uit het Zuiden, heeft de kineast gepoogd te spreken over de eenzaamheid, het leven en de dood, de economische crisis en de eeuwig menselijke waarden, die bedreigd worden door de angstwekkende terreur die de Italiaanse samenleving in de ban houdt. Francesco Rosi brengt een aangrijpende, kritische kijk op zijn land. Philippe Noiret schudt andermaal een prachtige vertolking uit zijn mouwen. Mooie score van Piero Piccioni. "Tre Fratelli" is een kunstwerk dat poëzie uitstraalt en heeft mij diep getroffen.

Drie broers keren terug naar het ouderlijk huis om hun moeder te begraven. De drie broers zijn sociaal en maatschappelijk allen een andere richting ingeslagen. Dat maakt hun weerzien er niet eenvoudiger op. Ze overschouwen hun leven en blikken in de toekomst.

Tre Fratelli is een zeer trage film met veel filosofische overpeinzingen. Zo traag, dat ik drie keer in slaap viel en de film terug moest spoelen om te zien waar ik gebleven was. Maar laat ik niet al te negatief zijn: een interessante film, mooi gefilmd, maar verder niet echt interessant en voor mij toch iets te zwaar. 2,5*

Niet voor het eerst trachten films aan de hand van een familie-epos ook linken en verbanden te leggen met het grotere geheel van de tijd door sociale, politieke en maatschappelijke tendenzen in kaart te brengen. Novecento (1976) van Bertolucci slaagt hier bijvoorbeeld meesterlijk in. Hier heb ik dat echter dat gevoel veel minder. Prima familiedrama en dat alleen al was al meer dan de moeite geweest.

Prima acteerprestaties waarbij ik die van de grootvader ontroerend vond, de pater familias van de familie die zijn kinderen bijeen roept na het overlijden van zijn vrouw. Ook de kleindochter speelt hier dan ook een warme rol. Dit alles raakt wat uit balans door de verwijzingen naar de drie broers en hun carrières.

Voor de rest prima film, idyllisch met de landschappen, het landelijke Italië in de jaren 70 en de poëtische Italiaanse taal.

Tre Fratellli is bijna een afrekening met de generaties(s) van de zoons en vestigt de hoop op op de generatie erna. De tegenstelling tussen Noord en Zuid, platteland en stad en het oude sobere leven van de oude wereld en de nieuwe generatie die alleen met zichzelf bezig is wordt scherp neergezet. De drie zoons zijn wel wat geforceerd samen de hele tradionele Italiaanse politiek. De film is wat opzichtig bedacht. Veel minder sterk dan de film van Rosi die ik eerder zal (het oudere Salvatore Giuliano),