Brat (1997)

Heeft verdacht veel van Pusher weg die een jaar eerder uitkwam, alleen voelt het acteren hier wel erg ongemakkelijk aan. Wel een heerlijk Russisch hitman sfeertje, harder krijg je ze niet.

Fijn, een Balabanov-special op MUBI. Ik was na Gruz 200 wel benieuwd naar meer van hem, en dit is een mooie gelegenheid om wat meer in z'n oeuvre te duiken. Te beginnen met Brat, schijnbaar een vrij groot succes in Rusland toendertijd.

Brat volgt de jonge Danila, die na z'n militaire dienst besluit om in navolging van z'n broer carrière te maken in de misdaad. Dat is in ieder geval de letterlijke lezing, want ik vermoed dat Balabanov hier ook nog wel wat sociaal commentaar en symbolisme in mee probeert te geven. Met name de (fraaie) discoscene waarin sommigen blind losgaan op de meest achterlijke eurodance (E-Rotic, over hitjes uit een grijs verleden esproken) - als het maar westers is is het goed, ook al is het objectief bagger - terwijl Danila juist om niets ruzie loopt te zoeken met een lokale Fransoos. Wat Balabanov precies bedoelt weet ik dan ook niet, en misschien wil 'ie gewoon een bepaald type Rus (met goede redenen) op de hak nemen, maar soit.

Goed, hoe dan ook, het is een gangsterfilm, maar verwacht geen heftige actiefilm. Het gaat meer om sfeer. Donker, naargeestig, en allerlei casual geweld wat zonder veel opsmuk wordt getoond. En dat was best wel interessant om uit te zitten, ondanks dat de personages niet heel erg uit de verf komen. Danila zelf is nogal stoicijns en stug, maar bijvoorbeeld z'n broer (en helemaal hun onderlinge relatie) blijft behoorlijk vlak. Toch heb ik me prima met de film vermaakt. Ik viel niet van m'n stoel en het was niet zo heftig en bijtend nihilistisch was als Gruz 200 (al was het nog steeds nihilistisch hoor, maak je geen zorgen), maar benieuwd naar meer van Balabanov ben ik zeker.

Hoezo heb ik hier zo van kunnen genieten? Want op het eerste gezicht is dit een vrij knullige film; lelijke geluidsband, goedkope soundtrack, matig acteerwerk, slap verhaaltje. Maar de film heeft een aangenaam sfeertje en een erg lekker ritme. Het swingt. En het is pretentieloos. En daarmee valt het allemaal precies op de goede plek. Maar snel het tweede deel eens opzetten.

Ik vond dit een soort hipster versie van Le Samouraï (Film, 1967)

De hoofdrolspeler is een apart figuur. Een psychopaat die wel opkomt voor mensen in nood.