One from the Heart (1981)

Mooie plaatjes herinner ik me, en een rommelig verhaal. En Kinski die koorddanst.

Coppola wilde duidelijk es wat anders.

Maar het blijft een Coppola, dus de moeite waard

Net weer gezien, helemaal vergeten hoe goed de soundtrack van Tom Waits was (en dat terwijl ik 'm op cd heb).

Werkelijk prachtige film met een zeer geloofwaardige Frederic Forrest en een kippenvel bezorgende soundtrack met fantastische nummers van Tom Waits. Visueel ziet de film er ongelofleijk mooi uit, de ene adembenemende scène volgt de andere op en dit gaat zo tot het einde door. Ik heb er van genoten, zo hoort een romantische drama te zijn.

****

Inderdaad mooie nummers van Waits, maar het verhaal kraakt aan alle kanten, de cast acteert matig tot beroerd (emotieloos en oppervlakkig) en een film waarbij Las Vegas op een erg brakke manier is nagebouwd (de gehele film werd in een studio opgenomen) zie ik niet graag weer terug.

inderdeedy Diesel! Deze film werd destijds door de critici gekraakt, (waardoor Coppola failliet gegaan is) maar ik was meer dan aangenaam verrast toen ik hem 25 jaar geleden in de cinema zag. Dit is een mooi romatisch verhaal, en de decors met constant wisselende kleuren zorgen voor een dromerige sfeer. ('In the mood for love' deed er toch wel een beetje aan denken). Coppola gaat zonder reserve voor het sentiment en Forrest en Garr zijn verukkelijk. Een juweeltje.

Hallo!

Weet iemand waar deze dvd te koop is met nederlandse ondertiteling? Ben al een tijdje zoekende... alvast bedankt!

greetzz

Nope, alleen engels...

De soundtrack is beter dan de film.

... ik wil hier nog wel iets over kwijt.

Heel het verhaal speelt zich grotendeels af in het donker en gebruikt heel theaterachtige belichting.

Ik heb de film in een relatief kleine bioscoop gezien: als je dan zelf in het donker zit, lijkt het wel of je zelf op de set aanwezig bent en op tastbare afstand zit van de acteurs. daardoor krijgt het bijna een vreemd genoeg extra realistische dimensie. Vrij gedurfde cinema toch wel, weinig vertoond.

wow ik vraag me bijna af of ik wel dezelfde film heb gezien. Het ziet er allemaal mooi uit hoor maar daar is ook echt alles wel mee gezegd. De acteurs bakken er totaal niks van en de dialogen zijn echt tenenkrommend geforceerd allemaal. Dit is echt beneden alle peil.

Kinski is weer prachtig en alleen daarom heb ik deze film bekeken.

Matige film over een koppel die ruzie krijgen op de dag dat ze vijf jaar bij elkaar zijn. Het verhaal en de personages zijn simpelweg nogal aan de saaie kant. De film heeft zeker wel visuele flair met mooie decors en een kleurrijke belichting. Ook zijn sommige scenes mooi door elkaar gemonteerd. Echter weet dit de film allemaal niet te redden.

Toch wel een bijzondere film. Herziening heeft lang op zich laten wachten omdat er geen goede blu ray voor handen leek. De versie in de Amerikaanse Coppola box wordt unaniem gekraakt en ik was in de veronderstelling dat de Italiaanse blu ray nagesynchroniseerd was. Dat laatste bleek toch niet het geval en hoewel de film een betere transfer verdient, kan het er zeker mee door.

Het komt wat moeizaam op gang. Geschoten in 1:1,33 (iets wat ik gezien het concept van de film totaal niet begrijp. Dit soort visuele pareltjes weken veel beter op een groot (breed) canvas), begint de film met een ruziënd stel, waarbij beide niet sympathiek overkomen. Maar de surrealistische visuele stijl valt wel direct op. Het is ook een misverstand te denken dat het een musical betreft, want er wordt vrijwel geen woord in gezongen door de acteur. Wel bestaat de soundtrack met Tom Waits uit ‘becommentarieerde’ liedjes.

Enfin, het stel krijgt ruzie en trekt Las Vegas in, op zoek naar seksueel avontuur. Op zich past het perfect in het oeuvre van Coppola, die toch vooral naam heeft gemaakt met vertellingen van familie kronieken. In die zin pas dit verscheurde stel goed. Maar voor een film met zo’n romantisch karakter, vol kleur, muziek en surrealistische scenes verwacht je suikerzoete romantiek. De romantiek voelt hier altijd dubbel, wat vreemd gaan is niet direct waar je bij romantiek aan denkt. Maar het is wel een eerlijke observatie , want hoeveel stellen gaan er niet vechtend en vrijend door het leven? Het is dus zeker een ambivalent werk en daarom ook nooit omarmd door het grote publiek.

Maar man, wat heeft het toch een geweldige visuele flair. Logisch met Storaro achter de camera. Het een lust voor het oog en dat geldt ook voor Nastasja Kinski.

De film zit vol met schitterende visuele vondsten en ik geloof ook dat er geen enkel shot in La La Land zit, dat niet schatplichtig is aan deze film. Nu is de 4k van die film onderweg en ik kijk uit naar een beter vergelijk.

One from the heart is in ieder geval een lyrische en bijzondere film die minimaal

4* verdient.

En wat voor een soundtrack. Nog steeds één van de parels uit m'n platenkast. Tom Waits en Crystal Gayle, een combinatie die je niet verzint. Of juist wel misschien. Vereniging der tegenstellingen.

Het is te lang geleden dat ik deze film zag; herziening is broodnodig. Ik herinner me inderdaad het surreële, een bewust gekunstelde sfeer; romantiek in merkwaardig stroeve dialogen.

Je opmerking over La La Land zou best eens raak kunnen zijn. Ook zo'n film die de setting en sfeer van een musical heeft, maar dat fenomeen tegelijkertijd wel en niet serieus lijkt te nemen, er een beetje van een afstand naar staat te kijken.

Bijzonder aangename herziening. De film is zelfs nog een stuk beter dan dat ik me herinnerde.

Het werk is in 2003 digitaal gerestaureerd, met 'additional editing', maar de aanschouwing van de oorspronkelijke versie is voor mij te lang geleden om een serieuze vergelijking te maken. De productie en oorspronkelijke release kenden nogal wat problemen, om het zacht uit te drukken, en Coppola verklaarde later dat de eerste print, die zeer matig werd ontvangen, nog slechts een 'work in progress' was.

Hoe dan ook, wat ik nu op MUBI onder ogen heb gekregen, ziet er echt prachtig uit.
 
De film is volledig opgenomen in de studio, waar een gedeelte van de strip van Las Vegas werd nagebouwd. Las Vegas is van zichzelf natuurlijk al artificieel, maar de decors, de belichting en de overvloedige inkleuring geven het geheel bewust nog een extra kunstmatige sfeer.

De dromen en verlangens van Hank en Frannie hebben ook iets clichématigs, iets banaals, maar lijken wel - inderdaad - recht uit het hart te komen, en deze stoethaspelige, wat hoekige working class people krijgen daarmee toch iets aandoenlijks. In de laatste scènes worden de clichés en het sentiment nog eens extra dik aangezet, maar de ontroering laat zich daardoor niet wegjagen, integendeel: juist die kunstmatigheid draagt bij aan die ontroering. De mengeling van ietwat bombastische hyperromantiek en rauwe kitchen sink van Tom Waits op de soundtrack is hier dan ook volledig op zijn plaats.

Het camerawerk is van grote klasse, meteen al te zien na de (letterlijke) opening van de toneelgordijnen, het geluid van een stuiterende roulette bal en de openingstitels, als de camera vanaf de maan naar de aarde duikt, en vanuit de donkere ruimte in een explosie van licht de strip bereikt, waar het een drukte van belang is; en pas halt houdt voor de etalage van het reisbureau waar Frannie aan het werk is.

Cinematografie en editing blijven de hele film door van hoog niveau, met veel dynamiek in de verschillende scènes, waarbij eerder genoemde belichting en inkleuring een heerlijk warme sfeer creëren. De scènes waar fantasie en realiteit door elkaar lopen mogen er ook zijn. De Circus Girl (Kinski) als helblauwe neonreclame die Hank toezingt met Waits' Little Boy Blue is er zo eentje. Andere hoogtepunten zijn de massale dansscène op de strip, en de fantastisch belichte, stomende tango van Frannie en Ray in rood en zwart.

En een happy end in tranen. Dat was weer eens wat anders, na The Godfather en Apocalypse Now. Jammer dat het indertijd niet aansloeg.

Take me home you silly boy, zingt Crystal Gayle vlak voordat de gordijnen weer sluiten. Ik zou het doen.

Een goede romantische film op zijn tijd kan ik wel waarderen. En dit is een wel heel bijzondere.
Vormgevingtechnisch is dit een unieke film. Francis Ford Coppola kan zich helemaal uitleven. One from the Heart is nog kleurrijker dan Blue Velvet.
Frederic Forrest en Teri Garr zijn niet de grote bekende sterren. Ik ken ze althans niet echt goed, maar dat maakt deze film voor mij nog meer de moeite waard.
Het is een vrij melancholische film, die een relatie in zwaar weer laat zien, waarbij beide partners hun geluk elders zoeken.
Ik heb genoten van de bijzondere sets. Een heel mooie kwetsbare rol van Nastassja Kinski.
Een passend happy end.

Hmf nee.. dit deed het echt niet voor mij. Uiterst vermoeiende film waarbij de songs van Tom Waits duidelijk het hoogtepunt zijn.