Shûbun (1950)

Niet al te bijzondere Kurosawa. Het draait om advocaat Takashi Shimura, die te maken krijgt met een ethisch (en best interessant) dilemma. Redelijk allemaal, maar uiteindelijk wordt het te sentimenteel (deze rol van Shimura lijkt een soort voorproefje op die in Ikiru) en bij de ontknoping wordt min of meer voor de makkelijke (en tevens voorspelbare) weg gekozen. 3*

Deze film bevestigde eigenlijk mijn vermoeden dat ik de in het heden gesitueerde 'sociale' Kurosawa films prettiger vind dan de Samurai-avonturenfilms, waarmee hij meer succes en bekendheid oogstte. Zorgvuldig opgebouwd en prettig om naar te kijken.

Eigenlijk maf dat deze Kurosawa niet zo bekend is. Het is namelijk wel een prima film, die zeker ook nu nog actueel is door de thema's die behandeld worden. Takashi Shimura en niet te vergeten Toshiro Mifune kunnen daarbij natuurlijk weinig fouts doen.

Verschijnt 26 oktober op dvd onder het Koinobori label van De Filmfreak.

Winkelprijs: 17,95 euro

KOINOBORI a collection of Japanese cinema classics verzamelt het beste van de Japanse cinema met hoogtepunten uit het oeuvre van Japanse grootmeesters als Akira Kurosawa, Takeshi Kitano, Hideo Gosha, Keisuke Kinoshita en Masaki Kobayashi. Iedere uitgave uit deze collectie bevat een uitgebreide filmbespreking en biografie van de regisseur.

KOINOBORI verwijst naar de vlaggenstokken met karpervissen die overal in Japan te zien zijn.

De Filmfreak Distributie - filmfreaks.nl

Eigenlijk behoorlijk overschaduwd door het succes van Rashomon.

Ben benieuwd naar de film en blij met de release.

Film zonder verrassingen, die regelmatig de sentimentele bocht uitvloog. De kerstliedjes in het Japans gezongen, vond ik wel een ingetogen schoonheid hebben.

Van zijn "sociale films" (dus niet zijn historische samuraifilms) vind ik dit voorlopig Kurosawa's minste, dit omwille van de hoge graad van meligheid (ik kan er beter tegen dan de gemiddelde mens, maar toch...) en de nogal magere uitbouw van het verhaal. Takashi Shimura speelt erg goed het personage van de advocaat die een innerlijke strijd voert en geeft hier inderdaad - zoals JayLunar reeds zei - een voorproefje van wat hij in Ikiru doet. De scène van de eenzame dronkelappen en gezelschapsdames op kerstavond had ook een zekere schoonheid en vormde wat mij betreft het hoogtepunt van de film.

De film steekt zorgvuldig in elkaar, maar wordt als eventuele aanrader tenslotte genekt door zijn meligheid en het verhaal dat nergens echt verrast.

3*

Hoewel dit zeker geen slechte film is, is dit tot nu toe wel de minste Kurosawa, die ik zag.

Net als in veel van zijn andere films maakt Kurosawa hier gebruik van twee van zijn vaste acteurs. Allereerst is daar Toshirô Mifune, die de kunstzinnige schilder Ichirô speelt, wat hij overtuigend op een mooie ingetogen manier doet. Daarnaast is er Takashi Shimura, die als advocaat optreedt van Mifune, omdat hij samen met de beroemde zangeres Miyako op de foto is gezet en er roddels over hen verteld worden, die niet waar zijn. Shimura speelt ook wel goed, al heb ik hem wel eens beter gezien. Zijn rol krijgt uiteindelijk de meeste lading in de film, omdat hij degene is die een innerlijke strijd krijgt te voeren.

Op zich is het onderwerp in de film best interessant en ook nog vrij actueel. De muskieten van de roddelpers doen er ook heden ten dage nog alles aan om beroemdheden op allerlei manieren op de foto te krijgen. Wat deze film wel goed laat zien is dat de reputatie van zo’n persoon altijd geschaad wordt. Het maakt niet uit wat Ichirô ook voor keuze maakt, elke keuze is er wel een, waardoor zijn reputatie op de een of andere manier geschaad wordt. De waarheid is uiteindelijk niet eens zo heel belangrijk, het gaat er meer om hoe het overkomt in de media.

Het is jammer dat het in deze film soms wat erg sentimenteel wordt en er daarnaast regelmatig wat misplaatste humor door de film verweven zit. Dat zal ongetwijfeld bedoeld zijn, om de film de nodige luchtigheid mee te geven, maar hier vind ik het niet altijd even goed uitpakken. Wel zorgt Kurosawa in deze film voor een mooie cinematografie, wat soms mooie beelden oplevert. Ook vond ik het wel leuk dat in het midden gelaten wordt of Ichirô en Miyako nu uiteindelijk verliefd op elkaar worden. Dat geeft de film uiteindelijk nog wel een aardige poëtische lading mee.

3,0*

Minor Kurosawa. Deed me nogal denken aan moralistische Hollywoodvertellingen uit de jaren '30/'40/'50 en is nogal van dik hout zaagt men planken. Wat oversentimenteel wat niet altijd gecompenseerd wordt en niet altijd passend aanvoelt. Er zit een scene in die de hand van de meester heel duidelijk verraad, de (aan Casablanca refererende ?) scene in de kroeg waarbij dronken melancholische mensen gaan zingen. Geweldige scene.

3.0*

Lees hierin eigenlijk niets dat afwijkt van van veel van zijn ander werk. Vraag me af hoeveel je dan gezien hebt van A.K. Hollywood noemt A.K. deels als inspiratie, maar het is minstens zoveel andersom. Vond dit dan juist relatief nog weer beter. Door humor (? - als ik me goed herinner - noem het lichtvoetigheid) en korte lengte.

Het is mijn zeventiende Kurosawa. En ik vond dit vergeleken met zijn andere niet-samourai werk toch echt veel simplistischer en veel meer recht vooruit. Echt humor zit er niet in en misschien noem ik wat jij lichtvoetigheid noemt simplistisch.

Ik vind dit voorlopig de minste die ik van 'm heb gezien.

Opvallend - heb toch écht veel mindere dingen van 'm gezien.

Misschien zijn dat degene die ik nog niet zag? Welke vond je dan veel minder?

Sanjuro, Madadayo, Hakuchi, Ikiru (in die laatste zal ik vrij alleen staan) en nog wel meer. Ik heb zelfs Shichinin no Samurai lager gewaardeerd. Ik ben dan ook niet zo'n A.K.-fan - dat verklaart vast ook een hoop. Maar ik zag deze film toch ook redelijk laat, zal ook zo de 17e geweest zijn en vond die lichtvoetigheid in toon erg aangenaam. Niet wat ik gewend was.

edit veel minder, kan op twee manieren gelezen worden zie ik nu. Veel minder in de zin van groot aantal, niet van "extreem" veel slechter.

Sanjuro en Madadayo heb ik niet gezien, maar de andere drie genoemde films vind ik alledrie echt veel beter.

Eens met Starbright Boy, vooral omdat dit mij ook aan "moralistische Hollywoodvertellingen uit de jaren '30/'40/'50" deed denken. Alleen het eind breekt daarmee. Hoewel ze de zaak winnen, is het verder allemaal niet erg opbeurend. Bovengemiddelde film, maar misschien wel de minste van de 20 Kurosawa's die ik zag. Kleine 3,5 sterren.

Niet mijn ding. Komt misschien ook wel omdat ik zin had in een Japanse film, maar vervolgens een vrij westers iets voorgeschoteld krijg. Eerlijk gezegd ben ik verbaasd daarover, terwijl deze film vrij kort na de oorlog gemaakt is. Blijkbaar veranderde het land sneller dan ik gedacht had.

Wat het verhaal betreft, had ik het wel aan kunnen zien komen. Wat rechtszaakfilms betreft ben ik op z'n zachtst gezegd geen fan. Niet dat het er veel in zit, maar wel heel wat gebabbel erover. Al snel verloren de hoofdpersonages mijn interesse en een klein half uur heb ik de film dan maar ook uitgezet . Ik trok het gewoon niet meer. Scandal is ook niet uitzonderlijk goed geschoten. Ik zoek binnenkort wel weer een van Kurasawa's samoeraifilms op.

Kurosawa is sowieso vrij westers qua stijl, voor een Japanner.

Fijne leuke film die op vlak van vermaak veel beter werkt dan op emotioneel en dramatisch vlak. De film gaat over de roddelpers, maar deze film die vier jaar na de oorlog speelt (en geschoten is) gaat ook over de Amerikaanse invloed in Japan in die vier jaar. Wat mij betreft zelfs in de film zelf die gewoon een Hollywood Bogart movie uit die tijd had kunnen zijn, maar dan met een Japanse omlijsting. Een beetje dezelfde vibe. Het tempo is prima, aardig sfeertje en de film is zeker het eerste deel zeer vermakelijk. Op dramatisch vlak is dat allemaal wat gedateerd en nogal simplistisch en richting het einde gaat dat steeds meer spelen, maar dat mag niet veel van de pret verdrukken in de andere delen. Mifune draagt de film alleen al met zijn uitstraling. 3,5*.