Visage (2009)

in ieder gevolg nog op Cinema Novo in Brugge in maart.

In Nederland vanaf 25 februari in Filmmuseum, Amsterdam en Plaza Futura, Eindhoven

Daar hoop ik dan ook maar op. Die lusteloosheid zit dus met name in die dode scènes die werkelijk niet tot leven komen. Met name met Léaud, maar ook met Ardant en ook vooral die intermezzo's met Amalric en Moreau/Baye. Alle Franse acteurs eruit en er blijft al iets beters over.

Casta vond ik ook een revelatie. En de scene met de badkuip die je beschrijft vond ik ook een hoogtepunt (dat ik al benoemde). Al met al overheerst bij mij de onsamenhangende niemendallerigheid en bij jou de hoop. Laat dat het vertrekpunt zijn voor een volgend hoogtepunt van Tsai. De kaalheid en hoop van Dong, maar dan in een andere setting of zo.

Ik zal het derde liedje wellicht even de oogjes dicht gehad hebben dan ('t was half tien in de ochtend).

De trailer ziet er mooi uit.

Weet er iemand waar deze film draait in regio Rijnmond?

Wil hem graag zien, ben naar het IFFR geweest en daar was de film Madame Butterfly, was er erg enthousiast over want de film bestond uit 3 shots en duurde ongeveer 35 minuten.

Ik hoor graag een reactie.

Gisteren dan eindelijk gezien. Had in de weken er naar toe nog wat films van Tsai bekeken maar die bevielen me stuk voor stuk niet. Verder had ik me ingelezen in de materie (wat ik eigenlijk nooit doe) want ik wou absoluut niet de ervaring hebben die o.a. Rokuro had op het IFFR.

Maar ik ben tijdens de pauze gewoon op de fiets gesprongen en naar huis gegaan. Wat een pretentieuze nonsens. En al die andere termen die je op dit soort KITCHERIGE (vreselijke term maar ik kan nu niet anders) films kunt plakken. Ik bedoel probeert Tsai nu een ode/eerbetoning te maken op zijn eigen werk?

Tevens voor mij de laatste film van Tsai want deze man komt niet verder dan aan het elkaar plakken van wat mooie beelden zonder dat het inhoud heeft.

Kunstzinnige film bedoelde film vermoed ik, want van een logisch geheel was geen sprake.

De weinig zeggende scènes hangen als los zand aan elkaar en de diepere betekenis of emotionele lading is mij volledig ontgaan. Voor de liefhebber duidelijk.

Een ambitieuze, maar pretentieloze, bizarre, ongevoelige, supervervelende, slaapverwekkende kunst(museum)film van een ditmaal met zichzelf ingenomen regisseur, waarin echt helemaal niets gebeurt. De acteurs hebben niets te vertellen en bewegen slow-motion. Bedoeld denk ik voor een intellectueel filmpubliek die er ook niets van zal begrijpen. 138 Minuten kunnen niet langer duren. Bagger!

Jammer dat de mensen die het wel leuk vinden hier wat overstemd worden door een hoop gejammer over traagheid, pretentie ( ) en lusteloosheid.

Ach ja, deze Tsai gaat een keer wat minder over getormenteerde personages die hun verdriet proberen verwerken in beeldvullende droefheid, big deal. In de plaats krijg je toch voldoende humor terug en een aantal geweldige set pieces die nog even bij zullen blijven. De scenes met de rouwverwerking rond de moeder vond ik uiteindelijk nog tot de minste behoren.

Had met deze film zelfs minder moeite dan met z'n vorige, kon hier wat makkerlijk in de "Tsai-zone" komen. Sommige scenes duren inderdaad té lang (zoals het afplakken van het raam), andere konden dan weer niet lang genoeg duren (het waterprobleempje en het hert op het einde).

Leuk om de muzikale intermezzos weer terug te zien, alleen lijkt Tsai wat van z'n visuele finesse verloren. Dat zorgt er uiteindelijk voor dat de score iets lager uitvalt dan verhoopt, maar heb me geen seconde verveeld en vind dit verder ook één van Tsai grappigste films, samen met Good Bye, Dragon Inn.

Vooral eens met Koen, hopen dat Tsai nog wat abstracter gaat, weer iets visueler te werk en voor dit tempo en deze humor aanhoudt.

Dikke 3.5*

Tsai zal wel verheugd zijn dat zijn laatse film(s) nog blind gewaardeerd wordt door zijn fanboys.

Ach ach, nog steeds een beetje op je teentjes getrapt? Een 3.5* schaar ik in ieder geval niet meer onder blinde waardering, maar daarmee schenk ik waarschijnlijk alweer te veel aandacht aan je berichtje.

Ik als fanboy vond deze anders dik tegenvallen

McSavah slaat de spijker op zijn kop!

Ming-liang Tsai's Visage, gemaakt in opdracht van het Louvremuseum, voelt sterk aan als een collage zoals bijvoorbeeld Just what is it that makes today's homes so different, so appealing?

Aan de ene kant bevat het aardige vondsten, aan de andere kant ook nietszeggende vondsten. Het geheel bij elkaar komt echter niet goed uit de verf. Dit is veelal te danken aan twee dingen. Camera-angles welke geforceerd aanvoelen en de keuze voor veelal statisch camerawerk. Slechts een enkele keer, zoals bijvoorbeeld bij de muzikale intermezzo's, krijgt de camera bewegingsvrijheid waardoor direct een compleet andere, meer pakkende film ontstaat. Nadeel hiervan is weer dat het collage effect verloren gaat en er een standaard film voor terugkomt, wat juist niet de bedoeling is.

De poster (jammer van het photoshoppen) straalt trouwens een soort kitscherigheid uit welke totaal niet aanwezig is in de film.

De keuze om het Louvremuseum veelal te laten zien via ruimtes waar normaal gesproken niemand bij komt behalve onderhoudsmedewerkers is een dikke plus. Het levert interessante en boeiende lokaties op en laat een ander gezicht zien van het museum welke normaal gezien voor eenieder verborgen is.

De muzikale intermezzo's zijn een plus, maar de overduidelijke lip syncing van Laetitia Casta doet een groot gedeelte van de ervaring teniet. Dat Casta (van oorsprong een model) hierbij erg houterig en onzeker bezig is helpt ook niet. Zelfs de badkuipscene richting het einde verliest hierdoor een deel van zijn effect. Maar ook de Franse veteranen Fanny Ardant en Jean-Pierre Léaud komen niet verder dan wat matig, theatraal rollenspel. Hulde is er wel voor Kang-sheng Lee.

In eerdere commentaren wordt er gesproken over traagheid. Dat is iets waarin ik mij totaal niet vinden, simpelweg omdat daarvoor teveel op het scherm gebeurt. De overdaad aan dialogen in sommige scenes en in het tweede helft de overdaad aan verhaal doen de aandacht wat afdwalen. Gelukkig herpakt de film zich in het laatste half uur.

De sterkste scene zit in de eerste 15 minuten met Kang aan het bed van zijn stervende moeder en haar laatste hunkering naar liefde en leven.

Uiteindelijk een aardige doch te geforceerde poging tot moderne kunst en daardoor allemaal net niet. Desondanks belet dit mij niet om er een kleine voldoende aan te geven.