Audrey Rose (1977)

Bevat best wel wat creepy scenes, een latere Robert Wise film en die gast leeft nog steeds meen ik, ik zag hem laatst in een docu.

Lijkt op de exorcist. Maar lang niet zo goed. Deze film kan saai worden. Het meisje doet af en toe eng.

Ik heb deze film ooit gezien, als kind. Het enige dat ik me kan herinneren was het kind dat met ogen naar één kant gedraaid door een kamer heensloop, al sissend "Audrey rose". IK vond dat toen behoorlijk eng. Toch nog maar eens een keer kijken. Maar ik denk zo dat ik hem nu, zo een 20 jaar later, niet meer zo eng zal vinden.

Sterke psychologische thriller.

Ookal staat de film niet de volledige 120 minuten boordevol spanning, het geheel en de mysterie zijn intrigerend genoeg om de aandacht vast te houden.

4*

Het begin van de film vind ik wel sterk, je voelt dat er wat gaat gebeuren...regenachtige dag, auto, ruitenwissers en dan het begin van een noodlot..... Een hele jong uitziende Hopkins. Ik zelf ben niet echt kapot van deze film. Ik heb de film weten uit te kijken maar ik vind het niet echt bijster interessant. Niet slecht, dat niet maar niet een film die ik nog een 2e keer hoef te zien.

** en een halve ster.

Ik was erg benieuwd naar deze film nadat ik het boek in een adem uit heb gelezen... en hij viel me niet tegen.

Niks nieuws maar ik heb toch ruim 90 minuten geboeid zitten te kijken. Hopkins begint hier al goed te acteren. De rest doet het ook niet verkeerd.

De film verlaagt zich tot een uitzichtloze discussie tussen de ongelovige ouders van Ivy en Elliott Hoover, die hen probeert te overtuigen. Het stoort wel dat die ouders niet overtuigd raken, terwijl ze de feiten onder ogen zien. En dan vergalt de regisseur de film door er een rechtszaak van te maken.

De wat minder bekende tegenhanger van films als The Exorcist en The Omen.

Echt spannend of eng wordt het nergens maar dit maakt het plot er zeker niet minder interessant op. Aardige rollen ook van de jonge Hopkins en het meisje uit de titelrol.

3 sterren

Een horrorfilm kan je dit niet echt noemen maar eerder een thriller. Audrey rose heeft hier en daar wat overeenkomsten met the excorcist. Het verhaal kon naar mijn mening iets beter worden uitgewerkt. Het was allemaal een beetje langdradig vond ik. Vele dode momenten in deze film die te wijten waren aan ellenlange dialogen. Ook de montage van de verschillende scenes liet soms te wensen over in het eerste deel van de film. Hierdoor werd er af en toe echt van de hak op de tak gesprongen. Die lange rechtbankscene zou ik er ook uitgelaten hebben. De hypnose-scene in de finale van de film vond ik niet zo heel slecht, maar het bleef allemaal wat braafjes. Wel een pluspunt waren de acteerprestaties van een nog jonge Anthony Hopkins.

2,5*

Originele occulte thriller. Eén van de besten die ik heb gezien en dat waren er wat.

Het boeiende zit hem niet in bloedige scenes maar in het krankzinnige verloop van het verhaal.

Ook de ijzig formele van Hopkins doet het goed.

Naar het boek boek van Frank De Felitta die ook verantwoordelijk was voor o.a. het boek waarnaar de film The entity is gemaakt. Ook als regiseur van films als scissors en The dark night of the scarecrow geen onbekende. Vier sterren!

Goeie film waarvan een man een gezin achtervolgt, omdat hij is overtuigd dat hun dochter de reïncarnatie is van zijn eerder overleden dochter. Ondanks dat het soms wat in herhaling valt, blijft het geheel wel redelijk boeiend. Sommige scenes bevatten zeker horror/thriller-elementen, maar vanwege de vrij serieuze aanpak van reïncarnatie is dit toch meer een drama.

Lange tijd geleden het boek eens gelezen. De film heb ik een 2-tal keer gezien en blijft vrij trouw aan het boek. De beklemmende sfeer uit het boek kan de film evenwel niet evenaren. Wel een pluim voor de jonge actrice die Ivy speelt. De momenten dat ze als reïncarnatie optreedt van Audrey Rose zijn erg sterk. Dat sommigen deze vergelijken met exorcist is ergens wel te begrijpen omdat Ivy bij momenten overkomt alsof ze bezeten is. Ik denk dat ik zonder het lezen van het boek deze film een onvoldoende zou hebben gegeven.

De benaming horror betekent niet noodzakelijk dat je om de twee minuten onder je stoel moet kruipen van angst. Als een verhaal over onrustwekkende paranomale fenomenen gaat, valt dat altijd onder horror.

Onvermijdelijk wordt hier de vergelijking gemaakt met The Exorcist, onder meer omdat het in beide gevallen over een minderjarig meisje gaat. Ivy (Susan Swift) is echter niet bezeten van de Duivel, maar ze is de reïncarnatie van Audrey Rose, het overleden dochtertje van Elliot Hoover (Anthony Hopkins).

Kindactrice Susan Swift doet het schitterend, vooral wanneer ze onder hypnose is en regressietherapie ondergaat. Hoewel ik totaal niet in reïncarnatie geloof, slaagt Anthony Hopkins erin het onderwerp aannemelijk te maken. Suspension of disbelief heet dat. Marsha Mason speelt een personage dat een verandering ondergaat. Aanvankelijk ziet ze Hoover als een vies mannetje en wil ze haar kind tegen hem beschermen, maar geleidelijk aan raakt ze overtuigd dat hij niet zo gestoord is als hij lijkt. In de rechtzaak zitten een paar leuke bijrolletjes voor goede tv-acteurs uit die tijd: John Hillerman (Higgins in Magnum) en Robert Walden (Rossi in Lou Grant).

Wat me opviel was het mooie Engels van Frank de Felitta, die het script baseerde op zijn eigen roman.

Sporadisch spannend maar vaak nogal suf reïncarnatie-drama, met Anthony Hopkins als een door verdriet verteerde vader die ervan overtuigd raakt dat de ziel van zijn overleden dochter is teruggekeerd. De rustige opbouw is sfeervol gedaan en redelijk boeiend, maar zodra de plot verzandt in een dik aangezette rechtzaak valt het geheel amper nog serieus te nemen. Valt qua kwaliteit duidelijk niet in dezelfde categorie als genregenoten Rosemary's Baby en The Exorcist. En eng is de film al helemaal niet.

Wat een zeer aangename verrassing. Zwaar ondergewaardeerd werkje.

Van regisseur Robert Wise (veel bekender van West Side Story en The Sound of Music) zag ik al de sfeervolle horrorfilms The Body Snatcher (1945) en The Haunting (1963) en tja... ook zijn alle-begin-is-moeilijk mislukte horror The Curse of the Cat People (1944) het kon dus eigenlijk twee kanten op; helaas was dit meer als het laatste!

Ik verwachtte een horrorfilm of gezien de leeftijd op zijn minst een bovennatuurlijke thriller. Oké misschien zijn er nog een paar minuscule horror-elementen aanwezig, maar de film draait niet om demonische bezetenheid, maar meer om een familiedrama en schakelt daarna over naar een rechtszaaldrama. Met als het doel om een argument van wel of niet een reïncarnatie in de rechtszaal te plaatsen. Mag toch hopen dat een rechtbank meer geïnteresseerd is in strafbare feiten? Nu kan het blijkbaar nog erger want ik las dat in het boek de rechtszaak bijna driekwart van het verhaal besloeg!

De film gaat gebukt onder een langzaam tempo en een langdradig en statisch script. De dialoog zelf wordt als spanning gebruikt...en dat is helaas niet voldoende! Er zijn wel enkele effectieve scènes, bv. die waarin er brandwonden op de handen van het meisje verschijnen als ze ze op een koud raam legt. Tjonge... dat meisje Susan Swift deed trouwens ook aan een beroerd staaltje over-acteren! Gezien wat ik heb gelezen over het bronmateriaal kan het denk ik ook niet heel veel beter...maar het is bepaald geen uitstekende film!

Best aardige thriller

3,5