Heaven's Door (2009)

Opvolger van Tekon Kinkurîto. Ditmaal een live-action film!

Website met trailer!

Sfeer ziet er goed uit!

Maar als ik het goed begrijp is in het vervolg een van de jongetjes een meisje geworden

Of nee. Je bedoelt met opvolger niet het vervolg, maar de nieuwe film van... zekers?

En wéér een Japanse film die zal eindigen bij zee. Altijd fijn!

Ik bedoel inderdaad nieuwe film van.. Geen deel 2..

Michael Arias heeft iets met de zee geloof ik.

Trailer kan ik nog niet zo veel uithalen, erg kort en ook crew in beeld, dat noem ik nou niet echt een trailer, maarja.

Ik ben in ieder geval benieuwd, Tekkonkinkreet was geweldig!

Langere trailer en ik moet zeggen dat het eerste gedeelte er prachtig uitziet!

http://twitchfilm.net/site/view/full-trailer-for-michael-arias-live-action-debut-heavens-door#extended

He tof, wist niet dat er van hem ook een nieuwe in de planning stond. Na zijn indrukwekkende debuut kijk ik hier absoluut naar uit!

De trailer ziet er gaaf uit, laat maar gauw komen!

Lijkt me na het geweldige Tekkonkinkreet helemaal niks.

plaid (warp records) zal wederom de soundtrack verzorgen. wat bij Tekkonkinkreet geleid heeft tot één van hun betere albums.

titlesong is dus niet van plaid.

Mooie plaatjes die leeg blijven door een oninteressant verhaal met dito nevenplotjes, clichés (bijvoorbeeld die wegversperringsscene...), er met de haren bijgesleepte locaties, matige humor, flauw drama en niet of niet echt overtuigende acteurs. Niet bepaald een verrijking van Japanse cinema...

Arias maakt een Japanse film die wat on-Japans aandoet, die zich iets te veel laat afleiden door zijplots (dat hele 'heist' idee past op zich in het verhaal en is een vrij belangrijk onderdeel, maar wat mij betreft had de aandacht toch meer op de psychologie van beide hoofdpersonages mogen liggen), visueel net niet imponeerd (op zich doet Arias hier en daar wel wat interessant, maar hij had wat mij betreft of all-the-way moeten gaan, of voor een veel aardsere stijl moeten kiezen), maar toch best weet te ontroeren. De personages komen eigenlijk niet veel verder dan wat halfbakken filosofietjes omtrent hun 'vertrek', maar gek genoeg gaat dat naarmate de film vordert steeds minder uitmaken. Wellicht komt dat dan toch door Plaid's score, die vrij aardse scènes van een magische teint weet te voorzien. Erg aanwezig wel (alhoewel dit ook kan komen doordat ik de muziek bijna van binnen uit ken), maar het raakt de jusite noot.

Ik zag dit altijd als "de opvolger van Tekon Kinkurîto".

Voortaan zie ik dit als "de film met die geniale scène".

Want Heaven's Door heeft smoelwerk genoeg om los gezien te kunnen worden van Arias' fenomenale debuut. Zo vormen Nagase en Fukuda een leuk en charismatisch koppel, zo is de score van Plaid (waar ik geen fan van ben) lekker fris & fruitig (hoewel niets meer) en zo zijn de filmische trucjes een smakelijk toetje na het toch al goed verzorgde uiterlijk van de prent.

Natuurlijk, het een en ander had ik liever anders gezien, het verloop van het verhaal bijvoorbeeld had echt wel iets minder clichématig mogen zijn, maar ik heb zeker niet de indruk dat het uitgesloten is dat Arias zich ooit nog gaat overtreffen. De vergelijking met figuren als Aronofsky en Nolan laat ik dus nog maar even voor wat het is.

Na precies drie kwartier toont Arias namelijk aan dat hij ook met live-action tot geniale dingen in staat is. Ik heb het over de bijna twee minuten durende in de bloedmooie hotelkamer (ik vermoed dat -fal dat ziet als één van de "er met de haren bijgesleepte locaties" ). Lang geleden dat ik tijdens een film zo opgeveerd ben. Belichting, camerawerk, kadrering en muziek – dit is de definitie van synthese. Laat zich wat mij betreft slechts meten met de tracking shots uit Elephant en de openingscène van Birth.

En juist daardoor overheerst na afloop een licht gevoel van teleurstelling. De drie kwartier die dan nog volgen zijn namelijk weer van een heel wat aardser kaliber.

Mooie film dus, maar er had meer in gezeten.

3,5*

Neu, slaapkamers passen wel in bijna iedere film zonder veel gesleep. Ik bedoelde die...uhm, geen idee wat het was, dat haast SF-achtige complex waar het criminele subplotje tot een einde komt.

Ik lees trouwens net dat Heaven's Door losjes gebaseerd is op deze Duitse film van Thomas Jahn.

Ja, Arias kreeg toch het script van die film voorgeschoven en is daar wat mee gaan knutselen? Las het in een interview met Midnight Eye:

Wederom een samenwerking met Plaid

Een zeer grote teleurstelling, deze eerste speelfilm van Arias na zijn uitstekende animè Tekkonkinkreet.

De beste stukken zitten ergens vlak voor de helft van de film, waar hij de muziek van Plaid goed inzet bij enkele sfeerscenes (in een hotel (vooral daar!), in een politieauto o.a.). Maar het scenario is ongelofelijk futloos en onorigineel (het is niet alleen gebaseerd op een Duitse film, maar het thema is al sinds 'Badlands' of waarschijnlijk al sinds Méliès een standaardverhaal) daar helpt geen vormgeving of wat dan ook maar meer aan.

Groter probleem zijn echter de bijfiguren en zijlijnen in het plot. Die zijn tenenkrommend in hun onleukheid en wijdlopigheid. Zodoende wordt de weinig verrassend climax met nog zo'n twintig minuten uitgerekt (o.a. een debiele scene ergens in een mijnschacht).

Nagase vond ik verder een weinig inspirerende acteur, die maar weinig diepgang in zijn rol kan brengen (moest telkens denken aan de 'coole Keanu Reeves'), maar Fukuda maakt veel goed als de springerige Harumi.

O ja nog een waarschuwing: zorg ervoor dat je de zaal uit bent voor het lied op de aantiteling begint!!! Nee, het is geen J-Pop (stiekem toch een beetje...)

Grotendeels eens met Mochizuki. Het middenstuk vond ik nog wel aardig, maar de film komt te traag op gang en het einde wordt te lang gerekt, terwijl je de eindscene al na een half uur precies kunt voorspellen. Het hele misdaad-subplot begreep ik ook niet, totaal overbodig. Soms waren er visueel nog wel wat aardige shots/scenes, waarin ik even de Michael Arias van Tekkonkinkreet meende te herkennen, maar helaas te spaarzaam. Volgende keer maar weer een anime.

Heerlijke film.

Arias weet weer een film te maken die best Japans aandoet. De verschillen zijn meer toegevoegde waarde dan afbreuk aan de sfeer.

Visueel erg knap. Ook de soundtrack van Plaid, als albumartiesten sterk ondermaats, werkt erg goed bij de film.

Deed me allemaal een beetje aan Kitano's road movies denken, maar meer met een 19-achtig verhaaltje. De mokerslag komt op het einde, de scene voor het huisje van de moeder is grandioos.

Behoort bij het beste uit 2009, Arias overtuigt opnieuw.

4.5* en een uitgebreide review

Tsjah, Arias blies me pas dit jaar omver met zijn Tekkonkinkreet. Veel te laat begonnen met de echte verdieping in anime, maar beter laat dan nooit. In eerste instantie was er dan ook de verbazing (niet echt teleurstelling) toen ik zag dat hij over ging op live-action.

Aparter is dan nog dat het verhaal en de stijl van Knockin on Heaven's Door ( Knockin' On Heaven's Door (1997) ) me meer doet denken aan een Tarrantino hommage, met wat drama elementen (gezien de Trailer).

Niets van dat alles! Nouja, behalve de drama elementen, die zijn er genoeg, maar wel op erg natuurlijke wijze. Ik was toch een beetje bang, maar Arias kan dit ook gewoon en HOE.

Visueel een erg duidelijke stijl, gek genoeg. Bepaalde trucjes uit Tekkonkinkreet neemt hij gewoon mee in deze live action. Snelle zooms, zwierige camera, rustige shots, het zat allemaal in zijn animatiefilm en het komt hier gewoon terug in live-action.

Belangrijker is misschien nog wel het ritme. Ritme geeft een film de vrijheid om soms niet eens overdreven mooi te zijn, maar als het ritmisch klopt, kun je soms al geweldig mooie shots neerzetten, gewoon door met snelheid te spelen. Dit wordt goed toegepast. Dan weer razendsnel, soms langzaam, soms staat de camera zelfs stil. Zo krijg je extra diepgang in de film, extra sfeer, emotie.

Sfeer werd ook gecreëerd door de soundtrack. Ik wil er toch nog even kort op inspringen. Met Plaid ben ik niet bekend, maar bij Tekkonkinkreet beviel het me ook al. Meer een ondersteunende rol, maar het geeft net dat beetje extra, wat de film wel nodig heeft. Juist dat, is de functie van een goede soundtrack.

Dit alles valt in het water, bij een verhaal wat niet loopt Gelukkig loopt dat meer dan soepel, al hadden die zijpltjes van mij niet perse gehoeven en mocht het wat minimalistischer. Toch, op deze manier kwam er heel wat spanning en humor in de film, dus dat was wel goed gedaan.

Dramatisch gezien werkte de film ook zeer goed, vooral vanwege de eerlijkheid. Niets werd groter gemaakt dan het is. Een mooie" Life is short, lets go for it" mentaliteit, die door de hele film voelbaar was.

Je zou het einde dan iets TE perfect kunnen noemen, maar zo'n film verdiend ook niets anders.

Ik loop een beetje achter wat betreft geweldige films dit jaar, maar dit hoort er zeker bij!

Waar kan ik de film voor een normaal prijsje kopen ( niet meer dan 10 euro) of downloaden. Vaak Download ik een film eerst en koop ik hem later als ik het een meerwaarde vind hebben op mijn verzameling. Maar nu kan ik het bijde niet. Een film kopen voor 20 euro gaat me weer te ver, voor goedkoper kan ik hem niet vinden.

Inderdaad geweldig.

Beetje slecht geschreven plot hierboven trouwens.

Niet onaardig. Op visueel vlak soms erg mooi, vooral die scènes in het hotel en zeker ook de scène aan het einde. Het samenspel van de jongeman en het meisje vond ik zowiezo bijzonder goed, voor mij een genot om daar naar te kijken, maar dat kan niet gezegd worden van die scènes met die cops. Die boeiden mij voor geen meter. Het misdaad-subplot vond ik zowiezo niet erg geslaagd en dat kan nog meer gezegd worden van het liedje waarmee de film afsloot. Dat was dus weer niet om aan te horen. Trouwens niet de eerste keer dan een Japanse film afsluit met zo'n k*t liedje. Ze leren het ook nooit die Japanners.

3,5*

Herzien, en de 3.5* blijven gewoon staan. Vooral ruwweg de eerste 50 minuten zijn erg leuk: de muziek is best aangenaam, de film voelt door de voortdurende beweging (van de camera, of in de vorm van montage) heel dynamisch en energiek aan, geluid wordt erg sterk gebruikt, in visuele zin is de film zeer speels en fris, het verhaal is erg luchtig en opgewekt en Nagase en Fukuda vormen een vermakelijk duo. Daarna wordt de film naar mijn visie een stuk minder - zwaarder, dramatischer, sentimenteler, veel minder fris en fruitig, clichématiger en meer plotgericht (en het plot is oninteressant) - maar de film blijft gewoon vermaken. De film zweeft voor mij een beetje tussen een dikke 3* en een kleine 3.5*, maar uiteindelijk ga ik toch maar voor het laatste cijfer. Geweldig is Heaven's Door zeker niet, maar ik vond het doorgaans wel erg vermakelijk.

Belachelijk inderdaad. Anime-series doen dat ook altijd. Enorm irritant is dat.

Andermaal een mooie film van Arias. Het concept deed me denken aan The Bucket List, maar als ik de berichten hier lees begrijp ik dus dat het eigenlijk een remake is van een Duitse film die ouder is dan The Bucket List. Die laatste film vond ik verre van geweldig, wat een verschil dan met Heaven's Door.

Allereerst komt dat omdat deze film meer focust op de kleine dingen die het leven mooi maken. Zoals dus de oceaan zien, of gewoon lekker in een plas water stampen. Het voelt daardoor allemaal wat minder oppervlakkig aan. Maar ook de interactie tussen de hoofdpersonen is mooi om te zien; twee tegenpolen (net als in Tekkonkinkreet) die naar elkaar toe groeien. Wel moet gezegd worden dat ik Fukuda af en toe wat minder overtuigend vond acteren, Nagase deed me af en toe aan Asano denken in zijn manier van praten, wat als een compliment beschouwd mag worden.

Audiovisueel mag deze film ook behoorlijk geslaagd genoemd worden. Af en toe voelt de camera erg vrij aan zoals in de mooie hotelkamerscène, en met name de beelden tijdens de blackouts van het personage van Nagase zijn erg fraai. Wel af en toe een beetje gritty, maar misschien ligt dat aan de rip die ik heb gekeken. Verder een bijzondere en sfeervolle soundtrack, elektronische muziek hoor je toch niet zo heel vaak in films.

Wat jammer dan van de Bob Dylan cover aan het einde die alle sfeer kapot maakt. Niet het enige minpuntje, de film had toch ook af en toe wat mindere interessante momenten als andere personages dan het stel gevolgd worden. Daardoor blijft de film uiteindelijk op 4* steken, wat evengoed een hoge score blijft.

Remake van Thomas Jahn’s Knockin' On Heaven's Door (1997), waarbij de filmmakers zich de nodige vrijheden hebben veroorloofd. Dat is niet ten koste gegaan van de kwaliteit.
Na een wat aarzelend begin gaat de film pas goed van start vanaf het moment dat het een roadmovie wordt. De film ontwikkelt zich tot een onwaarschijnlijk drama dat aanslaat vanwege de luchtige wijze waarop het gebracht wordt en de voortreffelijke interactie tussen de beide protagonsiten. De slotakkoorden ─eerst met de schijnbaar onbereikbare moeder en later op het strand─ zijn prachtig.
Doorgaans heb ik weinig waardering voor remakes, maar dit is een van de uitzonderingen die mijn regel bevestigen.