The Men (1950)

Het debuut van Brando. Na zijn succes op Broadway in het toneelstuk 'A Streetcar Named Desire' [bij ons veel gespeeld als 'Tramlijn Begeerte'] zou Brando dezelfde rol in de film doen, maar door oponthoud (door de casting van zijn tegenspeelster, geloof ik) viel er een gat. En dus deed hij 'The Men' eerst.

Een goeie film ! Niet alleen voor fans de moeite waard !

Het mag duidelijk zijn dat Brando zelfs al in zijn debuut kracht uit straalt. Als je het mij vraag is echter Everett Sloane (ook wel bekend om zijn rol als Bernstein in Citizen Kane) de echte ster. Doe daar goede dialogen bij, sfeervol werk van Tiomkin en je hebt een zeer aardige film. 3.5 sterren

Ik was er niet echt kapot van. Sloane en Brando waren goed (al vond ik Brando hier toch beduidend minder imponerend dan in The Wild One en On a Waterfront). De muziek was te nadrukkelijk aanwezig en het verhaal wist alleen op momenten het voorspelbare eo-achtige thema te overstijgen. Vakkundig gemaakt en best om aan te zien, maar ik was niet onder de indruk.

2.5*

Brando heeft een tijdje in een rolstoel gezeten om zijn rol goed voor te bereiden. Hij is dan ook heel sterk in deze film.

Het scenario was complex en het nuchtere en ernstige melodrama, waarin zelfs het sentiment zakelijk was, werd goed verteld. Een verhaal over de hindernissen en vertwijfeling waarmee zwaargewonde soldaten (oorlogsinvaliden) te maken kregen als ze weer een normaal leven op wilden bouwen. De cast speelde uiterst realistisch en voor de mannelijke hoofdrol rekruteerde Fred Zinnemann een beginnend acteur die bijna niemand kende: Marlon Brando, die passend ingehouden speelde.