The Men (1950)

Het debuut van Brando. Na zijn succes op Broadway in het toneelstuk 'A Streetcar Named Desire' [bij ons veel gespeeld als 'Tramlijn Begeerte'] zou Brando dezelfde rol in de film doen, maar door oponthoud (door de casting van zijn tegenspeelster, geloof ik) viel er een gat. En dus deed hij 'The Men' eerst.

Een goeie film ! Niet alleen voor fans de moeite waard !

Het mag duidelijk zijn dat Brando zelfs al in zijn debuut kracht uit straalt. Als je het mij vraag is echter Everett Sloane (ook wel bekend om zijn rol als Bernstein in Citizen Kane) de echte ster. Doe daar goede dialogen bij, sfeervol werk van Tiomkin en je hebt een zeer aardige film. 3.5 sterren

Ik was er niet echt kapot van. Sloane en Brando waren goed (al vond ik Brando hier toch beduidend minder imponerend dan in The Wild One en On a Waterfront). De muziek was te nadrukkelijk aanwezig en het verhaal wist alleen op momenten het voorspelbare eo-achtige thema te overstijgen. Vakkundig gemaakt en best om aan te zien, maar ik was niet onder de indruk.

2.5*

Brando heeft een tijdje in een rolstoel gezeten om zijn rol goed voor te bereiden. Hij is dan ook heel sterk in deze film.

Het scenario was complex en het nuchtere en ernstige melodrama, waarin zelfs het sentiment zakelijk was, werd goed verteld. Een verhaal over de hindernissen en vertwijfeling waarmee zwaargewonde soldaten (oorlogsinvaliden) te maken kregen als ze weer een normaal leven op wilden bouwen. De cast speelde uiterst realistisch en voor de mannelijke hoofdrol rekruteerde Fred Zinnemann een beginnend acteur die bijna niemand kende: Marlon Brando, die passend ingehouden speelde.

The Men van Fred Zinneman kwam kort na het uitbreken van de Koreaoorlog in de bioscopen. De film kreeg goede kritieken, maar werd met zijn portrettering van kreupele oorlogsgewonden maar matig bezocht door het publiek. The Men is trouwens de eerste film waarin Marlon Brando een hoofdrol heeft. Hij speelt een kreupele oorlogsveteraan en verblijft in een veteranenhospitaal, tevens de belangrijkste setting in de film.

In het hospitaal hangt een sfeer die bepaald wordt door de ruig-humoristische omgangsvormen die door de verlamde veteranen onder elkaar wordt gehanteerd. Een sfeer van kameraadschap. Een open sfeer zonder sentiment. Een sfeer die wordt gevoed door de hoofdarts dr. Brock (prachtig vertolkt door Everett Sloane) die open en direct communiceert en weigert zijn patiënten valse hoop te geven op een volledig herstel. Een herstel dat voor de mannen in het hospitaal erg onwaarschijnlijk is. In plaats daarvan hamert hij erop dat de veteranen hun lot accepteren en zich voorbereiden op een hernieuwd leven in de samenleving. Het is een strategie die bij de meesten tot aanzienlijke psychische vooruitgang en nieuwe levensmoed leidt. Bij sommigen ook niet. De filosofie van dr. Brock en de positieve en negatieve uitwerkingen daarvan vormen het ene hart van de film.

The Men is een gedetailleerd vormgegeven anti-oorlogsfilm. Scènes spelen zich vaak in kleine besloten ruimtes af. De focus nadrukkelijk gericht op de personages opdat de psychische en lichamelijke ellende hard bij de kijker binnendringt. De afwisselend cynische en meedogende omgang tussen de mannen openbaart zich niet in melodramatische dialogen en fantastische emotionele uitbarstingen, maar komt door de krachtige zwart-wit beelden en het sterke acteerwerk toch zeer effectief tot uiting en wekt onder de rauw-humoristische laag ontroering op.

Het plotje dat de relatie tussen Brando en zijn verloofde onderzoekt, is het andere hart van de film. Het romantische hart. In tegenstelling tot de rest van de film is het romantische element tamelijk melodramatisch. Het boeide me niet erg. De scènes waarin de veteranen figureren vormen in alle opzichten het boeiende hart van de film.