After Dark, My Sweet (1990)

Onbegrijpelijkerwijs (is dat een woord?) vergeten film; zowel hier als op imdb lijken weinig mensen m gezien te hebben, en dat is erg jammer. Een ietwat vreemde, maar bijzonder intrigerende neo-noir met een enigmatische performance van Jason Patric; half klassieke noir anti-held, half Rain Man, in een film die ergens het midden houdt tussen The Postman Always Rings Twice (1946) en Raising Arizona. Hoewel film noirs vaak een onnavolgbaar ingewikkeld plot hebben dat dienst doet als McGuffin, is dat niet het geval bij AD,MS, maar het uiteindelijke effect is echter wel hetzelfde, namelijk dat stijl en sfeer vele malen belangrijker zijn. Een donkere, maar visueel zonovergoten karakterstudie die geen conclusies trekt. Bijzondere film. 4*

Van het acteerwerk ben ik heel erg onder de indruk. Met name over de rol van Jason Patric ben ik zeer te spreken. Zijn gehele houding, mimiek en intonatie kwam heel realistisch over als een gehavende boxer die door een paar klappen te veel een tik over heeft gehouden.

De film had ook een donker sfeertje waardoor je heel goed in de sfeer van het verhaal kwam. Over het verhaal zelf ben ik echter wat minder te spreken. Er zaten een paar zaken in die ik wat ongeloofwaardig vond. Voorbeelden: toen Patric het jongetje ontvoerde en hij reedt hem direct naar huis, was ook al op het nieuws van de radio dat de daadwerkelijke chauffeur al op de intensive care lag. Dat gaat wel een beetje heel erg snel. Het jongetje kwam ook niet zo geloofwaardig over. Het kind verzette zich niet, sprak niet en onderging alles zomaar. Verder vondt ik de rol van de dokter erg dubieus. Ik kon nou niet helemaal plaatsen wat hij nu van Patric wilde en wat zijn motieven waren.

Ik begon met een 2,5 maar nu ik dit relaas neerzet vind ik dat hij toch wel een voldoende heeft verdient.

Er wordt uitstekend gespeeld maar helaas is het verhaal van deze neo noir film niet interessant genoeg en het plot vertoont de nodige gaten.

Film die een hele tijd aanmoddert en wanneer er dan toch vaart inkomt is logika ver te zoeken en wordt het verhaal bovendien opgevuld met dwaze en nutteloze scènes en zinloze dialogen.

Acteurs zijn effenaf slecht en er is ook nog een verteller die alleen maar verveelt.

In het straatje van Romeo is Bleeding, The Hot Spot, Red Rock West, enz. Neo-noirs uit de vroege 90's.

Dit is een erg goeie; eentje met een bijzonder eigen gezicht, voor een groot deel door de enigmatische antiheld die Jason Patric neerzet. Filmisch ook prima uitgewerkt, en de ruwe hard-boiled sfeer zit er lekker in. Aanrader - 3.5*.

Van Foley kende ik Glengarry Glen Ross en At Close Range, beide erg goede films met uitstekend acteerwerk, charismatische acteurs en prima dialogen. Dat ontbreekt hier allemaal, en dan blijft er vrij weinig over, behalve de mooie omgeving.

Weinig meer aan toe te voegen. Waardeloze kakfilm. Probeer hier maar de rode draad in te vinden. Zo slecht geschreven en geacteerd zeg. Pff, ben er moe van geworden. Rachel Ward stelt ook weinig voor als actrice. Je hoopt werkelijk dat ze niet uit de kleren gaat. Had na afloop echt een hekel aan deze film. Ik weet dat dit nochtans bij kenners te boek staat als een uitstekende film noir maar ik zag het niet.

Zeer vakkundig gemaakte film ; goede regie . Qua cinematgrafie en framing doet deze film mij een beetje denken aan de films van Lynch , voor de rest steekt After Dark, My Sweet (1990) nergens bovenuit en de film als geheel komt op mij ongeloofwaardig over . Oké , de seksscène is wel meesterlijk geëdit . ( Michael Mann kan er wel van leren , omdat zijn seksscènes erg knullig overkomen . ) Echter moet ik bij deze neo noir vooral aan U Turn (1997) denken . De door mij zojuist genoemde film van Oliver Stone vind ik beter ...

**** / *****

Film gebaseerd op werk van hard boiled auteur Jim Thompson dat zich in het boek afspeelt in de jaren ‘50. Prima verhaal in de typische noirsfeer. Jason Patric schittert als ex-bokser op de rand of over de rand. In een driehoeksverhouding met de eveneens geweldige Bruce Dern als schimmig figuur Uncle Bud en een scherpe Rachel Ward als de femme fatale van dienst. Tijdens de film heb ik enkele keren de wenkbrauwen gefronst bij de keuzes die de personages maken. Bijvoorbeeld de keuze om het ontvoerde kind open en bloot onder te brengen in het huis van Rachel Ward en de keuze om zich als ontvoerders niet te vermommen voor het kind. Betekent het dat Bruce Dern eigenlijk van plan was om het sowieso te laten verdwijnen? Zoniet zal het plan nooit werken want dan kan het kind hem en het huis nadien identificeren. De uitweg voor Rachel Ward is duidelijker - vrouw die onder druk werd gezet - en dan nog. Omdat het kind diabetes heeft, ga ik er dan ergens vanuit dat Bruce hiervan op de hoogte was en rekende op een overlijden the easy way.

Met deze film heb ik me prima vermaakt.