Easy Virtue (1928)

Bijzonder saaie Hitchcockfilm. Hij wist me bijna geen minuut te boeien. Hoe kan het ook: het begin is een lange rechtzaak en dit is een stomme film. Hoe interessant kan een rechtzaak zijn waarin je niet hoort wat er gezegd wordt? Niet interessant dus. Uit de gezichtsuitdrukkingen kun je dan ook weer niks opmaken en de sporadische stukjes tekst tussendoor zeiden me totaal niks.

Maar daarna wordt het nog erger. Blijkbaar wordt de hoofdrolspeelster veroordeelt of in ieder geval schuldig bevonden. Maar van wat? Oké, ze was aanwezig toen er iemand neergeschoten werd, maar het was voor de buitenwereld overduidelijk dat zij het schot niet loste en daarbij ging de man die neergeschoten werd niet dood. Later kwam ik er pas achter dat de rechtzaak om een scheiding draaide. Maar hoe wordt je schuldig verlaart in een rechtzaak? En wat is er nou zo rampzalig aan, dat het de familie-eer kan bezoedelen? Misschien keken ze er in 1928 wel anders tegenaan, maar op mij komt alle ophef overdreven over.

Tussen de rechtzaak en de familieperikelen in was er ook nog een stuk dat blijkbaar romantisch bedoelt is, maar daar heb ik mijn aandacht geen seconde vast weten te houden. Erg saai. Dit is denk ik een film die ik over een week compleet vergeten ben. Nee, doe mij dan maar North by Nortwest of zo.

1*

Tsja, het is inderdaad geen bijster boeiende film. Maar voor de Hitchcock-fan toch interessant om wat van zijn vroegste films te zien. Zoals The One Ring al zei was de rechtzaak uiterst dubieus. Kreeg Larita trouwens wel een straf? Of werd ze schuldig bevonden en mocht ze gelijk naar Zuid-Frankrijk vertrekken? Of heb ik wat gemist?

Daarna echter vond ik de film een tikkie interessanter worden, wat niet zozeer de verdienste was van de film zelf, als wel vanwege de sporen die naar Hitch's latere superieure meesterwerk Rebecca leiden (wellicht zn beste film na Vertigo). 2*

Het idee om alles van Hitchcock te kijken (nog 2!) pakt soms goed uit, maar er zitten ook van die dramatische werkjes tussen waarbij het echt doorbijten is. Voor de duidelijkheid: Easy Virtue hoort bij die laatste categorie.

Een onaantrekkelijke, weinig charmante en ronduit onsympathieke kettingrokende mannenverslindster windt een gegoede Engelse jongeman om haar knokige vinger; ze trouwen. Wat hij niet weet is dat onze Larita al een pijnlijke scheiding achter de rug heeft; een doodzonde in het upperclass Engeland van een eeuw geleden.

Er wordt totaal geen feeling met de karakters opgewekt (buiten dat je een hekel aan ze krijgt) en de lamlendige landerigheid van het adellijke plattelandsleven slaat over op het scherm en de toeschouwer; waarschijnlijk de minste Hitch van allemaal.

1 klein sterretje.

Eindelijk op dvd ontvangen vandaag; en nu eindelijk alle Hitchcock films in huis. Trots!

Dit is een erg saaie film, máár heeft wel de typische "Hitchcockian" momentjes. Voor de rest is het verhaal heel slap.

Vond hem helemaal niet zo slecht. Een dramatisch redelijk sterk verhaal en fraaier in beeld gebracht dan veel andere Hitchcock films uit die tijd. Artistiek soms zelfs.

Hitchcocks laatste zwijgende film onder Michael Balcon is er ééntje waar Hitchcocks hart niet in lag. Hierna zou hij een verbeterd contract accepteren bij British National Pictures. Afgezien van deze voetnoten is dit een degelijk, doch inhoudelijk gedateerd melodrama over Larita Filton [Isabel Jeans] die na een (voor die tijd) echtscheidingsschandaal een nieuwe grote liefde vindt in John [Robin Irvine] en haar verleden voor hem verzwijgt. Wanneer Johns moeder [Violet Farebrother] zich begint af te vragen waar ze de verloofde van haar zoon toch van kent, is het een kwestie van tijd voor het geheim uitkomt. Of zou Larita er toch ongeschonden uit komen? Hitchcock vond vooral de scène met de telefoniste interessant, ondanks degelijk acteerwerk en een prima hoofdrol voor Jeans.