Donzoko (1957)

Komische en tegelijkertijd wrange schets van de arme bevolkingslaag. Kurosawa concentreert zich in Donzoko op een bonte verzameling van personages, hun trieste levensverhalen en hun hoop op een betere toekomst. Een uitgerangeerde alcoholistische acteur, een dief, een trommelende malloot, een ex-samurai, een stervende vrouw, haar hardwerkende man, een jonge vrouw verscheurd door een vroegere liefde etc...ze leven allemaal samen in een armzalige houten keet op het terrein van een egoistische landheer en zijn jaloerse vrouw. Al deze verschillende karakters zijn voortdurend met elkaar in conflict totdat een oude goedzak zich bij het gezelschap voegt. Deze vrolijke, wijze man geeft de mensen raad en nieuwe hoop.

Donzoko zal niet voor iedereen weggelegd zijn; vooral de mensen die problemen hadden met de krijsende vrouw in Rashomon zullen de 3! krijsende vrouwen in deze film als een groot minpunt kunnen ervaren. Mij stoort 't niet. Alle karakters zijn boeiend, de verwikkelingen en perikelen zijn interessant, de kritiek op de armoede en de egoistische aard van de mens is treffend en de film heeft een luchtige en komische ondertoon.

Kortom: een hele mooie film! 4 sterren

Vergeet niet dat het daar ging om een Duits-nagesynchroniseerde vrouw!

Oef, deze film deed het hem niet bij mij. Ik vond hem ontzettend traag en saai. Vrijwel de hele tijd volg je een aantal bizarre karakters die zich in een ruimte ophouden. De thematiek kon ik er trouwens wel uithalen, maar pakken deed het me niet, deze film deed me helemaal niks en dat terwijl het gemaakt is door Akira Kurosawa! Anyway, verreweg de minste film die ik van hem tot nu toe gezien heb.

Ik vond het ook een taai stukje film. De locatie is met het pension (of wat daarvoor door moet gaan) erg interessant en wat dat betreft ook een inkijk in een stukje geschiedenis, waar ik niet zoveel kennis van heb. De film beperkt zich tot het grondstuk van de landheer, wat enerzijds een erg sterke keuze is, omdat er daardoor geen onnodig afleidende factoren naar voren komen, maar anderzijds maakt het de film ook beperkt afwisselend. De karakters zijn interessant genoeg om te volgen, maar intrigeren ook niet.

Een moment waar de film wel echt goed is, is de slotscène, waarin in verschillende kostuums en met zang en instrument een sterke 'optreden wordt afgegeven'. De film en de locatie blijven echter niet voor de volle speelduur boeiend, waardoor het toch een redelijk zware zit is geworden. Meer interessant, dan echt goed.

Kurosawa schetst hier een beeld van de mensen die het niet zo breed hebben. Het is op zijn zachts gezegd nogal een bont gezelschap van mensen, die allemaal hun eigen problemen en zorgen hebben. Kurosawa durft hierbij ook een stuk maatschappelijke kritiek af te leveren en vooral op dat punt is Donzo erg geslaagd.

De regie is ook prima verzorgd en qua cinematografie ziet het er allemaal goed uit. De personages vond ik dan weer wisselend. Er wordt op zich goed geacteerd, waarbij Mifune maar weer eens de show steelt. De drukke kakelende vrouwen vond ik dan weer een stuk minder geslaagd. Veel geschreeuw vooral, wat het allemaal iets Italiaans gaf, maar dan op een wat negatievere manier. Ook de humor kwam bij mij niet altijd even goed door.

Het laatste kwartier is overigens wel sterk, evenals het mooie einde.

3,0*

Duidelijk een van de minste van onze Japanse vriend deze tweede theaterverfilming van Kurosawa in 1957 (en een film zonder Shimura). Maar waar hij in Throne of Blood het medium film heel goed gebruikt (ook al kent die film zijn gebreken doordat die vanuit een theatertekst komt) is dit veel meer als een toneelvoorstelling verfilmd.

En elke keer vraag ik me af als ik zoiets zie wat die regisseurs toch voor fetisj hebben voor het theater en dan vooral dat zo graag oersaai willen verfilmen. Ik las een sterke review waarin wordt gezegd dat Kurosawa ervoor kiest alles in focus te houden en je zo de hele ruimte ziet en zelf maar moet kijken waar je naar wil kijken, zoals bij een echt theater. Dat is dan wel zo, maar visueel vond ik hier echt nauwelijks iets boeiends in zitten. De paar buitenshots zijn direct een pak interessanter. Alleen dat bijna laatst shot als die vrouw achteruitloopt en in de deuropening verschijnt is nog wel prima.

Maar ook inhoudelijk kon ik hier niets mee. Allemaal echte theaterpersonages: te veel karikatuur en te weinig echt. En dan ook nog eens erg overdreven geacteerd. Dat afgemaakt met heel veel teksten die me ook niet konden interesseren. Voor mij ik denk wel de minste Kurosawa die ik heb gezien. 1,5*.