Chronik der Anna Magdalena Bach (1968)

wel erg bijzonder dat alle acteurs de muziek zelf spelen!

en bach word gespeeld door de nederlander Gustav Leonhardt

Ghehe,die zgn. acteurs zijn in feite wereldberoemde musici...Leonhardt klavecinist,evenals Lang.De Hollandse organist Bob van Asperen heeft trouwens ok nog een rolletje.Waarmee wel duidelijk is dat de Straubjes Bresson wilden overtreffen op het gebied van anti-acteren en onmogelijkheid tot identificatie.Leonhardt spreekt monotoon,onduidelijk en met een afgrijselijk Hollands accent.

Op imdb spreekt men ook wel van anti-cinema,waar wel iets in zit in dier voege dat de cinematografie wordt teruggebracht tot het opstellen van een camera.Dat ook een intrige ontbreekt interessert me geen hol,daarvoor kijk ik wel naar Amadeus.De paar dialogen hadden wat mij betreft wel geschrapt mogen worden.

Wat deze film door zijn radicale aanpak vermijdt is in ieder geval een kitscherig-monsterlijk product à la Beethoven(niet die hond,maar met Gary Oldman) af te leveren.

Eigenlijk kijkt deze film als een soort high-budget historische tv-documentaire,met een keurige voice-over die een gortdroge opsomming geeft van de levensloop van Sebastian,idool van de "heldin".

Veel is geschoten op locatie en zeer veel aandacht is besteed aan kostumering e.d.,maar waar de authenticiteit het meest uit spreekt is de manier van muziekuitvoering in de oude stijl en oorspronkelijke instrumenten,wat in de jaren '60 lang niet zo was ingeburgerd als nu.

Visueel zijn er wel degelijk anachronismen te bespeuren zoals het citeren van Vermeer schilderijen,daar waar de Delftenaar een eeuw eerder leefde dan JSB.

Dat der Chronik kan roemen op de beste soundtrack uit de filmgeschiedenis,spreekt voor zich.

Prachtige muziek, ontzettend mooi uitgevoerd. Verknald door Van Gewest tot Gewest commentaar en crappy 16mm zwart-wit beelden, die behoorlijk oversturen. Argh, hoe zonde van al dat talent. Niet uitgezien, ondanks dat ik Bob van Asperen op Clavecimbel erg fraai vindt.

De 'crappy 16mm zwart-wit beelden' die Biosguru zag had ik ook ergens opgescharreld, maar de restauratie die op Mubi staat ziet er heel behoorlijk en scherp uit. Maar dat maakt het nog geen allemansvriendje, zoals dit citaat misschien illustreert:

De voice-over zinde mij ook totaal niet, en ik hoor Bach (heiligschennis!) dus liever op een piano/vleugel dan een harpsichord. Op een orgel kan het vriezen en dooien. Als beginnend Bach verkenner was dit wellicht toch een beetje het diepe deel van het zwembad, en deze uitvoering van Huillet en Straub hielp daar niet altijd bij.

3*

Van de 'Grote Drie' (Beethoven, Mozart en Bach- wellicht doe ik nu een groot componist te kort) is Bach mij het het minst bekend. Misschien ook de minst 'filmische' componist, waar de muziek van Beethoven en Mozart menig film opluistert geldt dat -gevoelsmatig- voor Bach veel minder. Ik associeer hem vooral met kerkmuziek en dan vooral de Matthäus Passion, waar ik me, door een vanaf mijn doop gestaag ingezette ontkerkelijking (en wellicht door een onbewuste associatie met Der Lothar) nooit echt in heb verdiept, de jaarlijkse aandacht ten spijt.

Deze eerste film van het door mij niet altijd op waarde geschatte duo Straub-Huillet is een veredeld zondagochtendconcert, niet onaangenaam trouwens, maar de genialiteit kan ik er bepaald niet uithalen. De muziek is mooi en het is leuk dat de musici in de kleding van die tijd, op locatie ook nog, mijn kater trachten weg te tokkelen, maar er wordt niet echt in geacteerd. En ook niet echt geregisseerd, het is vooral een registratie van de muziek met her en der een uitzoom. De vertelstem van Anna Magdalena ratelt tussen de muziekstukken door over de muzikale loopbaan van haar echtgenoot, en je hoort ook 'Bach' met een opvallend Nederlandse tongval klagen over de salariëring of beslommeringen die hem beletten het beste uit zichzelf te halen. Ik vond het niet oninteressant, je zou het een stoomcursus Bach kunnen noemen, maar met boeiende cinema heeft het allemaal niet heel veel te maken.