Love Story (1970)

Schatrijke jongeman wordt verliefd op arm meisje… met een twist. Een thema dat (ook in omgekeerde vorm) in de filmwereld naar mijn idee al ontelbare malen voorbijgekomen is. Ik heb daarom nooit begrepen waarom deze film destijds (1970) wereldwijd zo’n megahit was. Of het zou moeten zijn dat de film leunde op de kersverse roem van Ryan O’Neal als de superster van de televisieserie “Peyton Place” (bij die tv-uitzendingen was het toentertijd een stuk stiller op straat). Wat is toen niet wist, maar inmiddels wel dat ze in Japan en Zuid-Korea dit soort romantische tragedies bijna aan de lopende band lijken te maken.

Hoe dan ook, met de jaren is de film er niet oprechter op geworden. Het is en blijft een overspannen tranentrekker, al ben ik daar doorgaans niet vies van.
Wat blijft staan is de prachtige soundtrack. Ik vind de herkenningsmelodie van deze film een van de mooiste stukken filmmuziek, dat ik ken. En Ray Milland is natuurlijk de aangewezen acteur om zo'n onderkoelde vader te spelen.

Een film met een behoorlijk slechte reputatie dus ik was op het ergste voorbereid, maar wat blijkt? Helemaal niet zo zoet, en ook eigenlijk geen sprake van Bouquetreeksromantiek of gekunsteld melodrama. Vond het allemaal redelijk binnen de perken. De dialogen vond ik best te pruimen, Ali McGraw best een leuke chick, de romance geloofwaardig. En in tegenstelling tot wat ik had verwacht wordt de dodelijke ziekte niet in je gezicht gesmeten maar heel subtiel gebracht. Alleen dat bekende deuntje, daar word ik nou niet warm of koud van. De soundtrack keert zich uiteindelijk ook tegen de film want als iemand ironisch een chick flick na wil doen hoeft hij maar dat deuntje te fluiten en in slowmotion naar zijn vriendin te rennen en je denkt aan deze film. Maar zo'n scène zit helemaal niet in deze film. Overigens nog een heel klein rolletje van Tommy Lee Jones (in zijn jonge dagen kennelijk nog gewoon Tom Lee Jones genoemd).

Muziek is soms wat irritant (steeds hetzelfde deuntje)... Maar verder een mooie film.

Sfeertje is wel oké, verhaaltje niet heel bijzonder en die gozer staat als een houten krant te acteren. Mede daardoor gaat de centrale liefde nooit leven, ondanks dat het meisje het erg goed en fijn naturel doet. Ook het begin gaat wel erg snel allemaal, te snel om er als kijker in mee te kunnen gaan. Af en toe nog wel fraaie beelden. 2,0*.

Helemaal niet onaardig, vooral niet zo zoetsappig als ik had verwacht. Mooie sfeerbeelden van New York en die terugkerende titelmuziek vond ik eigenlijk wel wat hebben. Duurt ook geen minuut te lang.

3,5*

'Turks Fruit' (1973) zonder kloten. Of een romantische tearjerker tussen volksmeissie Jennifer Cavilleri (Ali MacGraw) en de adellijke Oliver Barret IV (Ryan 'O Neal). Zij moet knokken om vooruit te komen terwijl hij alles in de schoot geworpen krijgt. Maar zoals dat dan gaat in dit soort opzwepende romances, gaan de vermogende ouders niet akkoord met de partnerkeuze en slaat ook nog het noodlot toe. Het is gelukkig niet zo zoetsappig als de titel 'Love Story' (1970) suggereert, het koppeltje overtroeft elkaar gretig met wisecracks en gemene toespelingen. Toch volgt de liefdesaffaire tussen verschillende klassen (bijna als in een Jane Austen-roman) een wel erg voorspelbaar patroon. Je kunt de conflicten in deze prent bijna van tevoren uittekenen. Dan valt of staat zo'n film toch een beetje met de chemie tussen de geliefden. In Stanley Kubrick's 'Barry Lyndon' (1975) vond ik 'O Neal perfect gecast als de ongenaakbare jongeman die gevormd wordt door wat er op zijn pad komt. Datzelfde stoïcijnse acteerwerk komt in een beduidend luchtigere film vooral over als houterig en geforceerd. Wat dat betreft zet MacGraw een meer uitgesproken persoonlijkheid neer, al ontkomt zij dan weer niet aan overacting wanneer zij haar frustraties verbeeldt rond deze moeizame relatie. Bij mij roept 'Love Story' (1970) antipathie op naar deze zeurkonten voor wie de romantische liefde het belangrijkste is in de wereld.