Libera, Amore Mio! (1975)

Anti- fasjisties wo2 klassiekertje van auteur Bolognini, die meer dan een voor zichzelf sprekende ode aan de vrijheid een hymne op Claudia is, ze is dan ook vrijwel de gehele speelduur in beeld, vaak in close-up, en dat is natuurlijk genieten. Waarbij dient te worden aangetekend dat ze hier 2 jaar jonger is dan je zou denken, want de film is opgenomen in 1973, dwz dat ze dus 35 was.-15 jaar boven ideaal misschien maar u hoort me niet klagen. Eigenlijk is dit een eerbetoon aan een actrice zoals alleen gay-regisseurs die voor mekaar krijgen. Nou geef ik toe dat Claudia niet meteen de grootste dramatische actrice aller tijden is, maar hier doet ze het behoorlijk in een werk dat het eerste half uur eerder een soort komedie is .
Het begint met Celi als anarchistische papa van Claudia die wordt opgepakt door de fasjisten, waarom hij zijn dochter Libera noemde lijkt me duidelijk. Claudia bindt eenmaal volwassen en getrouwd met de stumperige Cirino- waarom in godsnaam- eerst op ludieke wijze de strijd aan met de fasjisten door zich provocatief in knalrood te kleden- anarchistisch zwart zou een tamelijk nietszeggend statement zijn geweest in Italie jaren 30- daarmee haar brave gezinnetje steeds in problemen brengend want ze worden door de autoriteiten om de haverklap verbannen, om uiteindelijk te stranden in Modena als de oorlog uitbreekt.
Die calamiteit eenmaal begonnen zijnde wordt het standaard jaren 70 wo2 anti-fasjisties politiek drama, waarbij de afloop ruim vantevoren wordt getelefoneerd. Een zwart-wit verhaal ook, waarbij het kwaad is vleesgeworden in fasjist Leroy, wiens maitresse ook nog heel even langskomt incl. een soort flapper look, het betreft hier niemand minder dan.....Rosalba Neri !
Het is alleen jammer dat auteur Bolognini zich hier wat wegcijfert ten faveure van Claudia en zijn handtekening hier niet echt te zien is. Het scenario werd overigens geschreven door Leone medewerker Vincenzoni.
Voor de verandering een score van Morricone die zich niet te veel opdringt.

Een heuse Italiaanse oorlogs- en verzetsfilm. Die zijn er niet veel. Nota bene met een ravissante Claudia Cardinale, die hier de sterren van de hemel speelt. Zoals pippo al memoreert is het eerste deel eerder een soort comedy rond de nogal sukkelige echtgenoot annex kleermaker van Libera met veel geëxalteerde uitbarstingen en geschreeuw, want het is natuurlijk wel een Italiaanse film. Maar gaandeweg krijgt de ernst de overhand en worden de historische ontwikkelingen op de voet gevolgd.

Ik vond het een indrukwekkende film. De gruwelen van de oorlog en het schrikbewind van de Duitsers nadat de Italianen van kant waren gewisseld worden niets ontziend getoond. Ook te zien is dat de Italiaanse fascisten niet zo barbaars met hun politieke tegenstanders omsprongen als de Duitsers met hun concentratiekapen. Mauro Bolognini laat hier zien een oprechte film te kunnen maken. En zelfs de score van Ennio Morricone past goed bij het verhaal en is minder irritant dan meestal het geval is met zijn getingeltangel.