The Detective (1968)

Sinatra speelt hier een iemand die dacht ik nogal een 'moraalridder' was. Robert Duvall had een prima bijrol.

Ik vond het een goede film, alleen vond ik het einde iets minder. Op 5 minuten, pets, pats, boem... probleem opgelost.

Goede film met een redelijk goede Sinatra in de hoofdrol.
Lee Remick is erg goed als de sexy vrouw van Sinatra.
Het is grappig om te zien, hoe in 1968 de homoscene in beeld werd gebracht.
Het einde is vreemd, ik had het gevoel dat de film zomaar ineens afgelopen was.

deze film is gebaseerd op een boek met dezelfde naam van Rod Thorp, die dan een opvolger had geschreven "Nothing Lasts Forever" dat 20 jaar later uiteindelijk werd gefilmd als "Die Hard" met Bruce Willis in de rol van Sinatra (in The Detective heet hij Joe Leland - in Die Hard heet hij John McClane)

DIE HARD: Die Hard (1988)

Zeker voor 1968 kwam het onderwerp homoseksualiteit vrij open aan de orde, alhoewel de homoseksuele personen zelf vrij negatief en stereotype geportretteerd werden. The Detective was een serieus, bitter, troosteloos en cynisch politiedrama, met een verhaallijn (met de items corruptie, misbruik van het ambt, onverschilligheid, maatschappelijke kilheid en seksualiteit die afweek van de norm), die mijn aandacht vasthield. De (hetero)personages kregen diepte, complexiteit en subtiliteit.

Boeiend en zelfs pionierend verhaal waarbij de personages meer zijn dan assets maar ook psychologisch uitgediept worden. Het verhaal is pionierend omdat het één van de eerste in mainstream Hollywood was met homoseksualiteit als (belangrijkste) thema.
Frank Sinatra is erg overtuigend, heeft behalve zijn acteertalent gewoon ook de juiste kop om detective cop te spelen. We zien hem worstelen in het spanningsveld tussen zijn persoonlijk leven, zijn job en wat de wereld werkelijk nodig heeft. Zijn love interest Lee Remick blijkt een nymfomane. Dat ligt wel in de lijn van jaren ‘60 seksuele vrijheid, al wordt er hier ook een psychologische uitleg aan gegeven vanuit haar jeugdtrauma. In feite wordt elk personage in de film op een bepaald ogenblik wel een keer op de rooster gelegd met zijn of haar zwakheden. Dat maakt het, meer nog dan een detective story, een psychologisch drama.
Daar bovenop heeft het verhaal een maatschappelijk geëngageerd laagje. Knap. Het aanwezige cynisme wordt gecounterd in de finale met de stellingname van Sinatra.

Visueel is het in goede handen bij regisseur Gordon Douglas. Goede montage en ook enkele bijzondere shots (pov zelfmoord vanop het dak van een gebouw). Hij is de enige regisseur die zowel met Elvis Presley als Sinatra gewerkt heeft trouwens. De muziek is op niveau en ik had ook niet anders verwacht wanneer ik Jerry Goldsmith op de credits zag verschijnen. Gelukkig maakt hij hier meestal gebruik van een klassieke score. Niets tegen jaren ‘60 pop maar pogingen tot emulatie in soundtracks van toen klinken meestal fluffy en verouderen slecht.

Zeker de moeite waard om gezien te hebben. De spanning ligt vooral in de dialogen en de onderlinge relaties en niet zozeer in de actie want die is spaarzaam.