Cry of the Werewolf (1944)

“A woman likes to have a man a little afraid of her.”

De tweede poging van Columbia studio om een voet tussen de deur van Universal's horrormarkt te krijgen. De eerste poging was The Return of the Vampire (1944) Museum-gids Peter Althius (John Abbott) opent door bezoekers horror-verhalen over vampirisme, voodoo en lycantropie te vertellen. Aangezien ze in het statige huis van de overleden Marie LaTour zijn, die volgens geruchten een weerwolf was, is dit de ergste ziekte van allemaal. Het sinistere geheim van dochter en zigeunerprinses van LaTour, Celeste, een geheime kamer die toegankelijk is via een paneel in de schoorsteenmantel en een overbekend moordmysterie maken van dit een sfeervolle horror die met weinig geld maar veel fantasie is gemaakt. De wolf-transformatie is bv. alleen te zien door middel van schaduwen op de muur en is ook niet meer dan een wolfshond. Hele grote dierenliefhebbers kunnen bij het zien van de wolf aanstoot nemen doordat het beest een elastiek om heeft zodat hij ontblote tanden had. Met de aanwezigheid van Elsa (Deense Osa Massen) die een Transsylvanische vrouw speelt is er dan nog een verwijzing naar Vampieren en de film bezit ook een Nederlands tintje in de vorm van Nina Foch (Celeste) De film wijkt nooit af van bekend terrein en doordat de Tweede Wereldoorlog woedde, was het budget mager. Dat is zeker te zien maar de film kan ook rekenen op goede acteerprestaties en mooie fotografie. Waardoor het een beste fijne film is om naar te kijken!