La Faute de l'Abbé Mouret (1970)
Alternatieve titels: The Demise of Father Mouret | The Sin of Father Mouret
mijn stem
5 stemmen
Frankrijk
Drama
100 minuten
geregisseerd door Georges Franju
met Francis Huster, Gillian Hills en André Lacombe
Serge Mouret is een zachtaardige en godsvruchtige jonge priester in een woelige landelijke parochie. Wanneer hij in een ongeluk neervalt en zijn geheugen verliest, wordt hij verzorgd door Albine, de mooie onbezorgde nicht van de openhartige atheïst, Jeanbernat. Hij herstelt van zijn verwondingen en wordt verliefd op haar. De gevoelens zijn wederkerig. Wanneer hij zijn geheugen terugkrijgt realiseert hij dat hij een ernstige zonde heeft begaan.
Links
IMDb (6,0 / 104)
0
geplaatst: 26 maart 2013, 11:13 uur
Yep, ik heb om heel eerlijk te zijn de roman uit de R-M cyclus niet gelezen, schijnt door de Zola buffs ook te worden beschouwd als een van zijn minste werken en vooral een oefening in virulent anti-klerikalisme, reden waarom anti-klerikaal Franju hem verfilmde na de roman zelf tot scenario te hebben bewerkt.
Werd opgenomen in de omgeving van Zolastad Aix in de provence waar de roman ook speelde, de sequenties in de tuin en de serre echter werden geschoten in de botanische tuinen van Orléans.
Een 22-jarige debutant Huster werd gecast als de anti-held, met als tegenspeelster de al bijna even onervaren Hills, die de meesten waarschijnlijk gekend zal zijn uit a clockwork orange. De satanische figuur van frère Archangias werd hier uitstekend vertolkt door Lacombe met zijn misselijke boeventronie, terwijl in deze Italiaanse co-productie ook nog een gedubde Tozzi mocht opdraven als pleegvader van Hills-Albine en de plaatselijke dorpsatheïst.
Het verhaal is dus gekend en biedt ons niets nieuws : een achterlijk boerendorp waar haat en nijd vigeren, niemand god of gebod kent en de eenzame plaatselijke dorpspriester langzaam wegzakt in een religieus delirium ,zijn sexdriften sublimerend in een fanatieke Maria devotie, waarna hij de zondeval over mag doen incl. een wat overbodige, campy slang zelfs.
De film heeft ook duidelijke campy trekjes en doet door het gebruik van soft focus niet weinig aan David Hamilton denken, Franju gaf later toe dat de sequenties rondom de botanische tuin wat over the top waren, letterlijk en figuurlijk teveel flower power. In feite is dit dan ook een Zola POV post- tweede Vaticaans concilie en al helemaal post 68 .
Als alle Franju's is dit behoorlijk maniëristisch, maar het niveau van zijn gekende maniëristische meesterwerken wordt hier niet gehaald, al ligt het tempo hier minstens even laag. De fotografie werd ook verzorgd door Franju's vaste medewerker Fradetal.
Meest geslaagde, zelfs briljante sequentie was die waarin het net gecrepeerde ouwe wijfje postuum wordt beroofd.
Dit alles werd voorzien van muziek door de eveneens gekende Jean Wiener.
Werd opgenomen in de omgeving van Zolastad Aix in de provence waar de roman ook speelde, de sequenties in de tuin en de serre echter werden geschoten in de botanische tuinen van Orléans.
Een 22-jarige debutant Huster werd gecast als de anti-held, met als tegenspeelster de al bijna even onervaren Hills, die de meesten waarschijnlijk gekend zal zijn uit a clockwork orange. De satanische figuur van frère Archangias werd hier uitstekend vertolkt door Lacombe met zijn misselijke boeventronie, terwijl in deze Italiaanse co-productie ook nog een gedubde Tozzi mocht opdraven als pleegvader van Hills-Albine en de plaatselijke dorpsatheïst.
Het verhaal is dus gekend en biedt ons niets nieuws : een achterlijk boerendorp waar haat en nijd vigeren, niemand god of gebod kent en de eenzame plaatselijke dorpspriester langzaam wegzakt in een religieus delirium ,zijn sexdriften sublimerend in een fanatieke Maria devotie, waarna hij de zondeval over mag doen incl. een wat overbodige, campy slang zelfs.
De film heeft ook duidelijke campy trekjes en doet door het gebruik van soft focus niet weinig aan David Hamilton denken, Franju gaf later toe dat de sequenties rondom de botanische tuin wat over the top waren, letterlijk en figuurlijk teveel flower power. In feite is dit dan ook een Zola POV post- tweede Vaticaans concilie en al helemaal post 68 .
Als alle Franju's is dit behoorlijk maniëristisch, maar het niveau van zijn gekende maniëristische meesterwerken wordt hier niet gehaald, al ligt het tempo hier minstens even laag. De fotografie werd ook verzorgd door Franju's vaste medewerker Fradetal.
Meest geslaagde, zelfs briljante sequentie was die waarin het net gecrepeerde ouwe wijfje postuum wordt beroofd.
Dit alles werd voorzien van muziek door de eveneens gekende Jean Wiener.
* denotes required fields.
* denotes required fields.