La Mano en la Trampa (1961)

Won de FIPRESCI Prijs te Cannes in 1961 en kreeg er toen ook nog een Nominatie voor de Gouden Palm.

Yep, en dan dan nog geen stemmen van de auteurscinemabuffs voor een film van auteur Torre Nilsson die wel wordt vergeleken met auteurs als etc. etc. ? Misschien komt het omdat ze inmiddels weten dattie het voor die gouden palm moest afleggen tegen het niet zo geweldige une aussi longue absence...
Goed, wederom een film uit de bakvisjes in nood cyclus van TN naar een novelle van zijn eega Beatriz Guido met de gekende geemensipeerde thematiek over sexuele repressie en de achterlijke standenmaatschappij in Argentinië anno jaren 50, met wederom Daniel als de zuivere ziel die wordt verontreinigd door haar corrupte milieu.
In de beginsequentie zien we haar zelfs de H. Maagd spelen in een schoolvoorstelling, zoals gezegd wordt het zomer en keert Daniel terug naar het creepy familelandhuis in een achterlijk provinciestadje, bewoond door tante en moeder, alsmede een mysterieus figuur op zolder waarvan beweerd wordt dat het eoa mongooltje zou zijn , en "ongelukken toon je niet " dus deze stakker zou dan in het donker zijn weggestopt...
Daniel gaat echter met haar vriendje Favio op onderzoek uit, en ontdekt dingen die misschien op zich niet zo gruwelijk zijn, maar eerder de redenen waarom ze gebeuren zijn gruwelijk. De intrige lijkt idd. enigszins gebaseerd te zijn op een gekende Victoriaanse klassieker, al is de uitwerking geheel anders.
Dit betekent dat het ook een oppervlakkig gezien gothic setting heeft in het donkere desolate huis met zijn verlaten vertrekken, waarvan de letterlijke en figuurlijke duisternis nog wordt versterkt door de bizarre fotografie die alle licht op Daniel laat vallen en de rest in duister hult. Bovendien is er het contrast tussen de scènes in het huis en die in de open lucht met Favio: zoals gezegd is het zomervakantie en als de 2 jonggelieven samen in de vrijheid aan het dartelen zijn schijnt de zon uitbundig, ook voor de kijker. Niet toevallig is vriendje Favio- die trouwens onlangs overleed maar dat was hier geen reden voor een RIP concert- afkomstig uit het proletariaat en een eerlijk mecanicien.. het slot zal duidelijk maken waar de titel op slaat en waarom.
De camerastandpunten zijn als in LCDA weer op het manieristisch-Wellesiaanse af, zij het iets minder extreem dan in LCDA.
Wat doet Rabal hier? Hij speelt een schavuit van het uit het Guido corpus gekende stempel: een amorele en goddeloze verleider, een bode van de satan, een aartsschurk kortom...hij spreekt vreemd genoeg gewoon Spaans-Spaans, misschien ook een reden waarom deze film geen kaskraker werd ter plaatse.
De score werd verzorgd door Halffter met een NV jazzy achtige score die het meest bijblijft, naast nog wat gothisch, expressionistisch en avantgardistisch gedoe. Ook het sirenengezang aan begin en eind is opmerkelijk.
Voorzover ik weet is deze klassieker nooit internationaal met onderschriften uitgebracht, maar misschien weten de kenners meer.