Juste avant la Nuit (1971)

Een van de betere Chabrols, vreemd dat er nog niet op gestemd is hier. Bouquet en Audran zijn net als in Une Femme Infidele weer een uitstekend koppel.

Voorspelbare en tamelijk saaie thriller. Van Chabrol kan ik zijn thrillers wel waarderen (ik geef deze dan ook geen dikke onvoldoende), maar er mist telkens iets wat dit boven de middelmaat trekt.

Nee, geef mij dan maar zijn eerste films, die nog stevig middenin de Nouvelle Vague stonden!

2,5*

Meer als drietjes geven kan ik voorlopig nog niet voor de films van Chabrol. Weer een degelijke film, wellicht wat saai, maar inderdaad nergens ècht briljant.

De thematiek bood mogelijkheden, maar uitwerking, spanning, spel en regie vond ik gewoon ondermaats... Kent iemand het boek (The thin Line)?

Er is een tijd geweest –in de jaren ‘60/70– dat ik helemaal verzot was op de films van Claude Chabrol. Bij herziening zoveel jaren later vallen ze mij nu een voor een tegen, met uitzondering van Que La Bête Meure.

Ook deze trage film is daarop geen uitzondering. Het ontbreekt aan echte spanning en het houterige, uitdrukkingsloze acteerwerk is ondermaats. Wellicht tegen beter weten in heb ik nog een paar Chabrols te gaan, want je weet maar nooit of je de beste voor het laatst bewaard hebt.

Sterke Chabrol zeg. Ik moet wel bekennen dat ik een bescheiden fan van zijn werk ben geworden. Dit type film van hem is een beetje stoffig en landelijk. de omgeving is sober, met veel lichte pasteltinten. Het is tragikomisch en "light-thrilling", makkelijk verteerbaar en de moraal is niet al te doorzichtig.

Het hoofdpersonage doet iets heel ergs, maar hij is totaal niet opgewassen tegen de gevolgen.

Michel Bouquet en Stephane Audran zijn perfect in deze film. Van Bouquet ben ik sowieso fan, en Audran heeft hier een aantal fantastische momenten. Dit alles bij elkaar zorgt er voor dat ik zijn films blijf kijken. hij is niet erg uitgesproken in zijn stijl, maar toch is hij uniek.

En ook weer bevestigd in het gevoel, hoeveel ingrediënten L'Inconnu du Lac van Chabrol's films heeft overgenomen.

quote:

How is it that Naruse and Chabrol, two of the cinema's greatest directors, could have faithfully adapted the same novel (Eduard Atiyah's 1951 The Thin Line, filmed by Chabrol in 1971 as Just Before Nightfall) within five years of each other without film scholarship having noted it?

Onna no Naka ni Iru Tanin (1966)

Echte topwerken heb ik in Chabrol's oeuvre nooit kunnen ontdekken, wel enkele goede, waar deze "Juste avant la Nuit" op het nippertje bij aansluit.

Het is een beetje Chabrol ten voeten uit met een onwennig sfeertje waarbij menselijke zwakheden overvloedig aan bod komen naast koele, afstandelijke, bourgeoisachtige personages en toch gaat er van de film een zekere spankracht uit die hem boeiend houdt.

Michel Bouquet is ondoorgrondelijk en mysterieus en ook François Perier hoort zo'n personage neer te zetten. Samen met een weer uitstekende Stéphane Audrane zijn ze wel grotendeels verantwoordelijk opdat de film het geciteerde peil haalt.

Winter. Parijs. Schitterende vertelling over de moraal van de samenleving. Ik moet bekennen dat bij de eerste keer ik het verhaal wat belachelijk vond nl man pleegt moord maar niemand is geïnteresseerd in zijn bekentenis; Niet de echtgenoot, niet de echtgenote, ook niet politie. Maar na wat meer met Chabrols werk vertrouwd te zijn, is dit wel een film die perfect past bij zijn hoofdthema nl hypocrisie van de bourgeoisie. Alles moet toegedekt worden in naam van de reputatie. Maar ook visueel vindt Chabrol hier zijn beste vorm om dit te illustreren. Veel wordt met gordijnen bedekt, de kamer en living gescheiden van raam met gordijn, de moord in een kamer met gordijn (lijkt op theater – was het ook), of donker ; de huilbui van Boquet 's nachts, de bekentenis van Bouquet aan vriend 's avond in bos. Er is meer. Geniaal : de opening – Boquet op voorgrond, achtergrond van zwart naar naakte vrouw. Magistraal : die camera beweging op de begrafenis : Audran stapt achteruit samen met camera om de vrouw (getuige) te isoleren, reden van vermoeden. Maar nooit is er echt sprake van dreiging, mysterie, ontknoping (basiselementen van thriller) maar Chabrol observeert scherp de mentale inzinking van Boquet. Ironie is bij Chabrol nooit ver weg; daarom niemand die Boquet veroordeelt, niemand die hem op het spoor wil zijn, getuige wil niet naar de politie en ook vriend is akkoord, de onhandige poging van Boquet om door de politie gevat te worden (vingerafdrukken) is ook maar een losse flodder. Grote klasse : Boquet die (eerst met voice over dan met lippen) bekent dat hij haar vermoord heeft in wagen naar begrafenis. Die kleuren : wit , vaal, grijs, donker bijna geen kleuren geel, groen, blauw enkel toets rood in een landschap winters – die beelden van het strand : winderig, koud – een soort desolate morele woestijn waarin de personages vertoeven. Daarom eindbeeld prachtig : de zin (kinderen zijn het bijna vergeten) en een verlaten winters strand met op klankband spelende (gelukkige ) kinderen. Want ja, om het plaatje compleet te maken moet de man dood. Hij wil immers naar de politie stappen en zo de familie schande toebrengen – dus vermoord Audran hem, familie (reputatie) is gered. Met Chabrol zijn we op en top bourgonsich : we drinken whiskey s' morgen op kantoor, we drinken champagne als mama po bezoek komt, en Chabrol is ook spottend met de commercial 'culpa' want mea culpa van de dader is de kern. Beste zin wordt door de mama gesproken : ik hou ervan als je mijn zonden stimuleert en ze openen een fles. Kerstmis als ultiem hypocrisie, one happy family (maar ook hier zeer donker gefilmd). Chabrol is venijnig : hij filmt de bekentenis van eerst overspel aan Audran als een zwarte comedy (allesbehalve gechoqueerd door zijn vraag en koel en rationeel veegt ze vlug dit voorval onder de mat – the show must go on dus ja dat is de moraal. Minpunt is dat de rol van Audran haar niet ligt als passief personage , ze ondergaat (enkel op het einde neemt ze het hef in handen). Een grootse Chabrol film, een genot (zowel cinematografisch als culinair) om naar te kijken.