Il Dolce Corpo di Deborah (1968)

Een giallo naar een script van Ernesto Gastaldi, een scenarist die vaak samenwerkt met Sergio Martino.

Uit op DVD in Scandinavië:
http://i37.tinypic.com/evc9bk.jpg
Engelse soundtrack, helaas met geforceerde Noorse, Zweedse of Finse subtitles.

Nochtans is deze film alleszins goed te doen in het origineel,vermits de dialogen effectief niet geforceerd,maar precies eenvoudig zijn .
Hoe dan ook:in deze vroege giallo zien we reeds de vertrouwde genre smoeltjes van Sorel,Baker (naar wier heerlijke lichaam de titel verwijst),Stewart/Galli ,Hilton en Pistilli opduiken,waarbij de hoofdrollen voor de eerste 2 zijn weggelegd.
Scenarist Gastaldi toont zich zoals vaker een groot Clouzot bewonderaar,met name van les diaboliques.Dit is dus geen slasher maar een suspense- driven psychotriller,die in het eerste uur rustig voortkabbelt en alle actie reserveert voor het slot,waarin we worden getracteerd op een krankjorem aantal plottwists,die uiteraard absurd ongeloofwaardig zijn.
De visuals zijn arrdig verzorgd,de dialogen naturel,en het acteerwerk op peil.Al lijken de visuals misschien beter door het sixties decor.
Het meest opvallend is de soundtrack:geen Morricone,Ortolani of weetikveelwie,maar de pathétique van Tchaikovsky(1e deel) ,en die muziek is een integraal deel vh verhaal,werkt dus als leitmotiv in eigenlijke zin.

Moordmysterie waar bitter weinig in gebeurt, maar toch erg plezierig om te volgen is vanwege de onvervalste 60's charme waarmee het gemaakt is: kleurrijke decors, een extatische soundtrack van Orlandi en sensueel cameragebruik. Ook de interactie tussen de twee hoofdpersonages is sterk en enigmatisch. Nergens opzienbarend of echt eigenzinnig, maar zeker genietbaar voor genre-liefhebbers.

5 voor de kleren en het Hammond orgel, 2 en een half voor de film.

De soundtrack van Nora Orlandi is prominent aanwezig in deze sfeervolle prachtfilm.

Die soundtrack is behoorlijk tof. Overall erg aangenaam en er zit zelfs een vette track in die dicht in de buurt komt van Techno. 1968..! Filmpje zelf heeft me ook geen moment verveeld. Visueel vond ik het juist een wat minder oudje, maar het keek én luisterde verdomd lekker weg.