Shen Nu (1934)

Shennü werd een cultfilm, doordat hoofdrolspeelster een jaar na deze film, zelfmoord pleegde. 300.000 mensen kwamen op haar begrafenis.

Wu, de regisseur van deze film leerde het werken met camera's en montages door naar sovejet-unie films te kijken en het is resultaat is deze 'mooie film' die niemand moet missen.

staat in uitstekende kwaliteit en met engelse tussentitels op youtube!

de plot is hetzelfde archetypische verhaaltje dat bijvoorbeeld ook in Japanse shomingeki rond deze tijd minstens 1 op de 3 films kende, maar Shen Nu steekt er bovenuit door goed camerawerk, en fantastische acteerprestatie van Lingyu Ruan.

Deze film ben ik gaan kijken nadat ik op internet ben tegengekomen dat Time Magazine dit de beste Chinese film vindt.

Dit is een mooie stille film over het leven van een prostituee (Lingyu Ruan). De hoofdrolspeelster is daarnaast ook moeder van een zoon die ze een betere toekomst wil geven dan ze zelf heeft. Het kind ondervindt last van zijn moeders beroep, maar desondanks blijft de moeder doorvechten, zodanig dat het zelfs haar vrijheid kost.

Voor een film uit 1934 is dit een verrassend onderwerp. De film vertelt het verhaal sober en met niet te veel poespas. Dmv van shots met tekst werd er extra uitleg gegeven waardoor het verhaal nog beter te begrijpen is voor de kijker. Dit is mijn eerste silent film en ik heb er absoluut geen 'last' van gehad, integendeel ik vond de film zo beter tot zijn recht komen.

Tot nu toe slechts 2 kijkers, dat kan beter.

****

Hele mooie stomme film en tevens veruit de oudste Chinese film, die ik zag.

Hoewel de “talkies” in 1934 inmiddels al helemaal in waren, werd er blijkbaar af en toe nog een stomme film gemaakt. Het verhaal daarentegen is juist verrassend scherp en sterk en enige zoetsappigheid hoef je hier dan ook absoluut niet te verwachten. Het acteerwerk is sterk, vooral Lingyu Ruan blinkt hier echt uit. Aziaten acteren vaak een stukje ingetogener dan westerlingen en dat past hier heel goed. Verder zijn de beelden helder, is het camerawerk mooi en verzorgd en wordt het verhaal ook niet verstoord door teveel stukjes tekst tussendoor.

Weinig op aan te merken dus. Boeiende cinema, dat 80 jaar later nog gemakkelijk overeind blijft, zoals het de betere films betaamd.

4,0*

Best te doen.

In Coronatijd worden er nogal wat verzamelingen van gratis films gemaakt en verspreid, dus toen er een hoop Chinese klassiekers gebundeld werden leek me dat wel interessant om een kleine inhaalbeweging te maken. Ik mag dan veel films uit China kijken, de klassieke kant van het land blijft mij veelal onbekend (allicht omdat ik me voor klassiekers in het algemeen door Westerse bronnen laat leiden).

Ook hier viel het me meteen op hoe sereen deze film eigenlijk is. Westerse klassiekers zijn vaak nogal druk, deze is een stuk ingetogener. Het blijft een stijl die mij veel beter ligt, zeker bij dramas. Ook de soundtrack beviel me wel, al vermoed ik dat het wel om een recentere compositie gaat. Altijd een beetje lastig vind ik, maar het paste in ieder geval erg goed bij de film.

Enkel het drama zelf vond ik wat tam. Redelijk typisch sociaal geëngageerde toestanden die iets te vlak verteld worden. Daardoor wordt het na een tijdje toch wat saai en duurt de film ook te lang. De stijl mag dan best oké zijn, op dat niveau dat het een film echt kan dragen is het voor mij gewoon niet.

Maar verder wel een positieve verrassing, misschien dat ik er binnenkort nog wel een paar meepik.

2.5*

Hij staat online op het kanaal van Modern Chinese Cultural Studies.

Erg mooi. Triest dat ze ons (en zichzelf) zo jong ontvallen is.

China was vijf jaar achter, want het zat nog in het stomme tijdperk terwijl ze in Hollywood al talkies maakten. Toch is dit een heuse klassieker. De titel betekent letterlijk godin, maar is ook een eufemisme voor prostituee. Honderdduizend vrouwen beoefenden dit beroep in Shanghai.

De gracieuze Ruan Lingyu speelt een vrouw met een dubbelleven. Overdag voedt ze haar zoontje op, maar om negen uur 's avonds neemt ze, uitgedost met een cheongsam en grote oorbellen, een riksja naar het centrum om als straatmadeliefje klanten te lokken. De actrice zegt veel met haar lichaamstaal. Als ze de trap bestijgt, zie je dat ze moe is. In close-up laat ze een waaier aan emoties zien.

Schurk van dienst is haar pooier, een bullebak met een deukhoed en blingbling. Nevenpersonages variëren van roddeltantes tot een leraar die begrip toont. Ook het jongetje speelt z'n rol goed.

Tijdens de tussentitels wordt een oud reliëf getoond van een vrouw die haar kind zoogt. De schoolpoort en de tralies symboliseren de scheiding tussen de gevallen vrouw en de burgerlijke maatschappij. Een mooi beeld is wanneer ze haar kindje zit te wiegen terwijl de slinger van de pendule een gelijkaardige beweging maakt. Het is een pleidooi voor sociale tolerantie. Het zoontje krijgt ondanks z'n afkomst een kans op een betere toekomst. Toch wringt het dat de vrouw zelf geen genade krijgt. Dit gedurfde drama verveelt geen moment .