Mondo Sexy di Notte (1962)

Er bestaan er aardig wat van : mondo di notte films... de opzet ervan is gekend : footage van over de hele wereld, ons vergastend op zgn. authentieke optredens in nachtclubs en andere dubieuze localen, dit alles strik wetenschappelijk verantwoord, leerzaam en vooral erg olala.
Dit is weer zo'n voorbeeld van het subgenre, wat armoediger dan gebruikelijk zo te zien en wel omdat er schijnbaar geen Amerikaanse co- producent kon worden gevonden, en de film- bij mijn weten- niet met de gebruikelijke dubbing internationaal is gereleased. Die cheapness is aan alles te merken : de film bevat vrijwel geen authentieke footage en wat we zien zijn grotendeels ter plekke in de studio opgenomen acts van toevallig- denk ik- in Rome verblijvende artiesten: Japanse, Chinese en Latijnsamerikaanse theatergezelschappen. Plus als protagonistes natuurlijk de solodanseressen, meest stripteaseuses die conform de vigerende censuur in beeld zijn gebracht.
Het geheel is per voice over aan elkaar gerateld en die stem is ook de eigenlijke protagonist, maakt er in feite een one man show van, meer dan gebruikelijk en waarschijnlijk als compensatie voor de weinigzeggende beelden. De film blijkt zowaar een dieperliggende idee te hebben : hij wil ons tonen hoe de hedendaagse vrouw te werk gaat bij haar "verleidingskunsten ", die niet meer zo subtiel zijn als in grootmoeders tijd, zo wordt ons gewaarschuwd.
We beginnen tijdens het filmfestival in Cannes met een snolletje dat per se beroemd wil worden en haar zin ook krijgt, gaan vervolgens naar de miss Europa verkiezing in.. Bayrout, zien in de oriënt ( dwz. studio) een buikdans en krijgen te horen dat de chicks aldaar niet meer gesluierd willen zijn, en gaan vervolgens zonder enige logica kriskras over de wereld/ studio. Onmogelijk het allemaal op te sommen, maar 1 ding hebben alle sketches en voorstellingen wel met elkaar gemeen : ze zijn niet echt sexy, hoewel heerlijk non- expliciet. dit met uitzondering van de act van Dina Pinky, die ons vergast op een duidelijk achterstallig onderhouden bikinilijn.
De strippende Japanse was wel ok, net als Ursula Dors strippend achter een strandscherm, maar geen crazy horse niveau. Er is ook nog een strippende negerin die ons leert dat rassisme not done is, trouwens : als je in de usa wil neuken moet je bij de negerinnen zijn want de rest is frigide, zo wordt ons verteld. Er is eveneens BB look a like madame Chincilla, maar memorabeler is de turbo die de voice over dan inzet, hilarisch. Zelfs de madison is 1 van de talloze dansen die we voorbij zien trekken , geeft niet want als je lekker bent maakt het niet uit hoe je danst, zo vernemen we. Zoals we in deze moraalconforme film ook leren dat trannies walgelijk zijn en een parodie op vrouwelijkheid, evt. vrouwelijke kijkers wordt dan ook op het hart gedrukt deze freaks niet na te volgen.
Op het eind krijgen we de volgende blijde boodschap mee : " we zijn geheel niet vermoeid geraakt van de vrouwelijke verleidingskunsten, integendeel : we hebben juist meer zin in het leven gekregen en zijn nu vol optimisme en energie " , waarvan akte.
Niet altijd echter was onze stem zo vriendelijk : en wel als het om het eigen land gaat. Verleiding en sexualiteit in Italië ? Zinloos, want de mannetjes willen er slechts vreten en ronken in hun bedje. Dit begeleid door beelden niet van nachtclubs, maar van ...trattoria's. We zien 1 danser : een urlatore, die wordt vergelen met een aap. Deze algehele decadentie wordt gecontrasteerd met het eenvoudige, gelukkige en gezonde leven van de Lappen. Niet toevallig in de traditie van Tacitus. We roepen dan ook de volgende woorden in herinnering : securi adversus homines, securi adversus deos rem difficillimam adsecuti sunt : ut illis ne voto quidem opus esset.