Bird (1988)

Een van de beste films over Charlie Parker; met een glansrol van Forest Withaker en een goede regie van Eastwood !!

Kan me niet voorstellen dat maar 3 MM'ers deze film gezien hebben?

Clint Eastwood = de grote promotor van jazz! "Bird" is echt wel de moeite. Is mijn herinnering verkeerd wanneer die me zegt dat Eastwood luisterde naar "Kind Of Blue" van Miles Davis in de film "In the Line Of fire?"

Yep !!

Dit is weer een prachtregie van Clint Eastwood. Zijn voorliefde voor de jazz is algemeen gekend. En de muziek in deze film is om van te genieten. Helaas is het levensverhaal van Charlie 'Bird' Parker, dat hier in deze film op een wel heel schitterende manier wordt verteld, niet zo mooi. Verslaafd aan heroine en alcohol, ondermijnen zijn gezondheid, maar verbazingwekkend niet zijn virtuositeit. Uiteindelijk sterft Charlie Parker op zeer jonge leeftijd (34) en laat hij een schat aan muziek achter, die nog steeds vele muzikanten inspireert. Een film die iedere muziekliefhebber, en niet alleen de jazzliefhebbers, gezien moeten hebben. Dramatisch en toch een mooi eerbetoon aan een groot muzikant.

is dit nou echt zo'n goede film?

Jazeker! Hoewel ik het acteerwerk hier en daar wat minder goed vind, vind ik het geheel erg boeiend (alleen ben ik niet helemaal onbevooroordeeld ).

Te brave verfilming van het leven van Bird. Conservatief eastwood vermijd het drugs en drankgebruik (wordt wel genoemd, maar komt nauwelijks in beeld), waardoor eer een beetje tamme film overblijft. Jammer, met een iets gedurfdere aanpak (a la Bad Leutenant) had er veel meer drama in gezeten. 3-3,5*

Ik wil deze graag nog eens zien. Forest Whitaker is een weergaloze acteur.

Voor mij de minste film die ik uit de hand van Clint Eastwood gezien heb. Deze biografische film vind ik te lang(dradig) en kent te weinig boeiende momenten, ondanks het briljante spel van Whitaker. De muziekfragmenten zijn ook een beetje te veel van het goede.

Had moeite om deze film in zijn geheel uit te zitten. Wel sfeervol en de muziek die erin voorkwam was goed...tuurlijk als je ook de originele tapes gebruikt van Parker zelf...slimme zet

Maar buiten zijn talent, drugsgebruik om en zijn aparte verstandhouding met zijn vrouw, vond ik het eigenlijk een saai geheel. Wat dat betreft kijk ik liever een film als Round Midnight.

brilljant door de heerlijke donkere jazzy sfeer, whitaker verdiend een pluim...

Erg mooi levensverhaal. Niet het beste van Eastwood, maar zeker de moeite waard!

Ingetogen donkere film over het leven van Charlie Parker. Forest Whitaker is fenomenaal. Nergens gaat Clint Eastwood te ver, wat zo makkelijk zou zijn geweest. Geen smeuïg junkie verhaaltje op een manier die al zo vaak is vertoond. Die aanpak maakt het wel een lange zit, maar het drama uiteindelijk des te sterker. Ik zou haast zeggen, Eastwood's film met de minst Amerikaanse aanpak. Heel indrukwekkend.

Forest Whitaker is echt Charlie Parker respect! De film is prima qua geloofwaardigheid maar minder in het visueel expirimenteren. Dat vind ik wel teleurstellend van Eastwood.

Eastwood is wel goed in dergelijke films. Sterke drama's met een underdog en dit geval een grote portie jazz. Of liever be-bop met Charlie Parker. De biopic duurt 161 minuten en dat is best lang. Ik weet niet welk publiek Eastwood wil bereiken, al denk ik dat hij het vooral voor zichzelf gedaan heeft. Ik mis een beetje de overtuigingsrol van de regisseur die z'n publiek warm wil krijgen voor de artiest in de picture. Versta me niet verkeerd, Charlie Parker is een geweldige muzikant. Maar de film zal enkel liefhebbers amuseren en geen nieuwe fans trekken. Wat andere muzikale biopics soms wel lukt. En dan duurt de lange film wel te lang voor wat hij wil doen, een drama brengen van het leven van een verslaafde muzikant...

Eastwood lijkt me de regisseur te zijn om het leven van Robert Johnson te verfilmen.

Dat Clint Eastwood een liefhebber van Jazz is, Blijkt wel uit deze film over muzikant Charlie Parker. De regie is zeer goed te noemen. Verder is het aanwezige verhaal goed uitgevoerd, en wordt er zeer overtuigend geacteerd door o.a hoofdrolspeler Forest Whitaker. Ondanks de wat lange speelduur heeft de film me niet verveeld, en bleef boeiend. 4 Sterren.

Goeie film over het leven van de beroemde saxofonist Charlie 'Bird' Parker. Alhoewel er aardig wat jazz te horen valt, concentreert deze biopic toch meer op de drugsverslaving waarmee deze talentvolle muzikant worstelt. Genoeg mooie scenes, maar de film is ook een beetje langdradig en lang. Forest Whitaker zet een prima titelrol neer, maar Diane Venora als zijn vrouw mag zeker niet onvermeld blijven.

Acteerwerk is top en de film ziet er schitterend uit. Maar de film doet er veel te lang over het verhaal te vertellen en de vertelstructuur is me wat te onnodig pretentieus. Hierdoor is de film wat een lange zit.

Wie ben ik om Clint Eastwood de les te lezen, maar had je dit wat strakker en korter gemonteerd had je een klassieker kunnen hebben.

Een portret van Charlie Parker. Een excentriek genie. Zijn excessieve levensstijl wordt door Clint Eastwood in melancholische beelden gevat. Smoezelige jazzclubs en rokerige kroegen. Voor de neonverlichte gevels zijn klantenlokkers geestdriftig in de weer. Cadillacs golven arrogant door het straatbeeld. Er is muziek. Het bruist. Volg de klanken van de Bebop. Binnen is de massa rumoerig. Binnen wordt muziekgeschiedenis geschreven. De naam is Charlie Parker.

Parker‘s leven staat in het teken van obsessieve verlangens. Drugs en alcohol zijn de vaste begeleiders op zijn furieuze weg naar eeuwige roem. De camera cirkelt om hem heen en probeert door zijn verlangens heen te breken en zijn genie te vatten. Prachtig camerawerk dat in vloeiende samenhang optrekt met de waanzinnige klank van de saxofoon. De film is een samenspel tussen muziek, beeld en verhaal. Een pulserend ritmisch geheel dat nadrukkelijk naar de ondergang toewerkt van een muzikale grootheid. Fantastisch gespeeld door Forest Whitaker.

De film laat zien hoe Parker wordt gedreven door de zucht naar muziek en de zucht naar drugs. De film laat weinig licht door. Eastwood gaat bepaald niet voorbij aan de duistere schaduwen die aan Parker‘s wezen kleven. Heftig en vol felle emotie toont de film hoe zijn verlangens Parker uitputten en hem naar een uitzichtloze duisternis slepen vol inktzwarte en suïcidale gedachten.

Niet alles is donker. De film heeft ook aandacht voor geanimeerde interactie met een grootheid als Dizzy Gillespie en de stimulerende werking daarvan op de diepte van Parker's muziek. Nog een graadje lichter zijn de hilarische scènes tijdens een toernee door het Zuiden van de VS. Maar zelfs onder de frivolere onderdelen van de film sluimert de dreiging van het duister. Het duister dat onlosmakelijk aan Parker is verbonden.

Bird was een buitenstaander. Een onbegrepen genie. Een egoïstisch mens. Maar ook een fantastische muzikant en het onsterfelijke stijlicoon van de Bebop. De film is een eerlijk eerbetoon aan een kleurrijke jazzlegende en zijn onnavolgbare muziek. Prachtig.

Met grote interesse aangeschaft in een actie met klassiekers, en niet alleen had ik hier wel erg zin aan vanwege de muziek, tevens verwachte ik ook wel het nodige van deze Eastwood. Maar het moet meteen gezegd dat het er geen moment voor mij uitkwam, noch dat de film mij heel erg boeide.

Charlie 'Bird' Parker en het bekende verhaal van het deksel gegooid door Jo Jones, een verhaal dat ook verschillende keren in Whiplash voorbij komt. Het is volgens Fletcher in diezelfde Whiplash een reden om vervolgens als een bezetene te gaan oefenen. Ik kan me toch niet aan het idee onttrekken dat de nog jonge en kwetsbaar geest van Parker daar een knauw kreeg die de rest van zijn leven als een soort droogrot in zijn geest nestelde en hem ontvankelijk maakte voor drugs. Her maakte hem tot wat hij was zowel in de negatieve als positieve zin, het beste in zichzelf naar boven halende maar altijd de angst dat het niet goed genoeg wass. En dat is wat we te zien krijgen. Net als enkele weken terug gaat mijn gedachten uit naar Jim Morrison en Kurt Cobain, en andermaal zie ik parallellen rond een bepaalde bewijzingssdrang, genialiteit, maar ook iets ongrijpbaars. Moeilijk voor hun omgeving,maar wellicht het moeilijkste voor zichzelf.

We zien in die zin een fragiele en gekweld man die het steeds moeilijkere krijgt naarmate de jaren verstrijken. Is het niet de drugs die lonkt, dan wel de drank. Afspraken zijn bijna niet te maken met de wazige Bird en meerdere keren zit hij in een inrichting, de eerste keer omdat hij niet aan drugs kon komen, en probeert verschillende keren zelfmoord te plegen. Het enige dat Bird wil en kan is op het podium staan en op zijn 'toeter' blazen, het zijn de momenten waarop hij alles lijkt te kunnen vergeten, maar ja, je moet ook weer eens van dat podium af. Behalve dat is Bird ook het typische verhaal van een artiest in de problemen. De verdiensten zijn niet goed genoeg en er zijn verkeerde mensen en verkeerde keuzes. De donkere en regenachtige sfeer doet de rest en Bird is daarmee een film waarvan je spontaan depressief zou worden als je al niet bipolaire zou zijn zoals waarschijnlijk in het geval van Bird zelf.

Whitaker is natuurlijk uitstekend, en wat heeft die man reeds een cv bij elkaar gespeeld. Sterk is ook zeker Diane Venora en de donkere sombere sfeer is uitstekend. De muziek...ach ja, de muziek. Wat een fraaie stukken muziek krijgen we toch te horen, werkelijk heerlijk! Je zou haast zeggen, wat kan er nog misgaan? Ja, veel dus. Want wat een bloedeloze strafexpeditie maakt Eastwood van de meeste scènes. Dialogen die eindeloos doormodderen of simpelweg nergens over gaan, scènes die of onnodig aanvoelen of simpelweg te lang zijn, een speelduur van meer dan tweeëneenhalf uur, en talloze karakters die amper iets toevoegen. Het wil maar niet boeien op enkele momenten na en wat is dat jammer, want een verhaal als dit verdient toch beter.

Poeh....dit viel heel erg tegen en het is dat ik, ondanks dat me het nergens in de greep krijgt, wel de nodige kwaliteit zie. Her is daarom dat ik de film niet een onvoldoende geef en voorlopig nog in de collectie houd voor een herkijk. Maar eigenlijk kon ik hier helemaal niets mee.