I Malamondo (1964)
Alternatieve titel: Malamondo
mijn stem
geen stemmen
Italië
Documentaire
110 minuten
geregisseerd door Paolo Cavara
met de stem van Marvin Miller
Deze documentaire geeft de kijker een beeld van tal van vreemd gedrag en subculturen in Europa. Onder andere vreemd gedrag als naakt skiën in de Alpen en een orgie op een begraafplaats passeren de revue.
0
geplaatst: 23 oktober 2013, 09:36 uur
Er bestaan er tientallen zo niet meer dan honderd van : mondo docu's...Cavara alleen al nam er aardig wat voor zijn rekening, dit was al zijn vijfde geloof ik en 1 van de minder gekende. De titel is trouwens wat misleidend : in feite zitten we naar een behoorlijk brave old world te kijken...
De gememoreerde subculturen blijken alle te behoren tot de teenie culture, een indertijd geliefd object van dit soort films. Helaas blijken deze teens voornamelijk en toch zeker naar huidige maatstaven ideale dochteren en zonen te zijn.
Film is de gekende mondo stijl collage van schijnbaar random elkaar opvolgende knullige docu footage en ensceneringen, waarbij opvalt dat de ensceneringen hier wel heel erg de overhand hebben, ik vraag me bijna af of er zgn. authentieke footage inzat. Bovendien verlaten wij hier het decadente westen niet, wat betekent dat we geen gore of sleaze te zien krijgen.
Het interessantste hieraan is niet zozeer de inhoud van de filmpjes, maar de achterliggende mindset die schijnbaar de makers inspireerde en die wij nu absoluut niet meer kunnen begrijpen, met een extreem moraliserende onder en boventoon.
De filmpjes zijn zoals gezegd erg knullig en inhoudelijk braaf, onze jongens probeerden er nog het beste van te maken : we zien hoe in Amsterdam foetjes het slachtoffer worden van een ontgroeninkje. Helaas wordt deze gezonde initiatierite gevolgd door footage uit dezelfde buurt : we zien onze nationale trots, de....dansacademie. Een stel zeiknichten in tutu of hoe dat ook heet wordt als voorbeeld gesteld van hoe het wel zou moeten met de jeugd !
Niet de enige nichten trouwens, we bezoeken ook een gay bar in Parijs waar de derde sexe een trannie verkiezing organiseert. Ik dacht dat het filmpje over pubers in een liefdeshotel in CH zou leiden tot een anti- gay therapie verhaal, maar het bleek zich te handelen om therapie voor autistische, maagdelijke nerds.
De gememoreerde naaktski was slechts een mini fragment, dat kerkhof blijkt te worden bezocht door adrenaline verslaafde para's. Ook allemaal geensceneerd natuurlijk.
Aan het slot wordt het opeens heel erg serieus, en gaat het over het goddeloze Zweden waar zelfmoord en drawgsverslaving onder de verveelde jeugd erg populair schijnen te zijn...besloten met de gekende walgelijk hypocriete en zalvende woorden die bijna al dit soort films besluiten met een zgn. opbouwende boodschap.
Liefhebbers van het ruigere snuff werk kunnen deze tammigheid dus wel overslaan, completisten zullen merken dat de something weird versie slechts 80 minuten duurt. Volgens Italiaanse bronnen zou de oorspronkelijke speelduur 95 minuten zijn, of die ergens te zien is geweest weet ik niet.
Score van Morricone- die jullie ook kennen van once upon a time in the west- en zelfs een optreden van Celentano.
De gememoreerde subculturen blijken alle te behoren tot de teenie culture, een indertijd geliefd object van dit soort films. Helaas blijken deze teens voornamelijk en toch zeker naar huidige maatstaven ideale dochteren en zonen te zijn.
Film is de gekende mondo stijl collage van schijnbaar random elkaar opvolgende knullige docu footage en ensceneringen, waarbij opvalt dat de ensceneringen hier wel heel erg de overhand hebben, ik vraag me bijna af of er zgn. authentieke footage inzat. Bovendien verlaten wij hier het decadente westen niet, wat betekent dat we geen gore of sleaze te zien krijgen.
Het interessantste hieraan is niet zozeer de inhoud van de filmpjes, maar de achterliggende mindset die schijnbaar de makers inspireerde en die wij nu absoluut niet meer kunnen begrijpen, met een extreem moraliserende onder en boventoon.
De filmpjes zijn zoals gezegd erg knullig en inhoudelijk braaf, onze jongens probeerden er nog het beste van te maken : we zien hoe in Amsterdam foetjes het slachtoffer worden van een ontgroeninkje. Helaas wordt deze gezonde initiatierite gevolgd door footage uit dezelfde buurt : we zien onze nationale trots, de....dansacademie. Een stel zeiknichten in tutu of hoe dat ook heet wordt als voorbeeld gesteld van hoe het wel zou moeten met de jeugd !
Niet de enige nichten trouwens, we bezoeken ook een gay bar in Parijs waar de derde sexe een trannie verkiezing organiseert. Ik dacht dat het filmpje over pubers in een liefdeshotel in CH zou leiden tot een anti- gay therapie verhaal, maar het bleek zich te handelen om therapie voor autistische, maagdelijke nerds.
De gememoreerde naaktski was slechts een mini fragment, dat kerkhof blijkt te worden bezocht door adrenaline verslaafde para's. Ook allemaal geensceneerd natuurlijk.
Aan het slot wordt het opeens heel erg serieus, en gaat het over het goddeloze Zweden waar zelfmoord en drawgsverslaving onder de verveelde jeugd erg populair schijnen te zijn...besloten met de gekende walgelijk hypocriete en zalvende woorden die bijna al dit soort films besluiten met een zgn. opbouwende boodschap.
Liefhebbers van het ruigere snuff werk kunnen deze tammigheid dus wel overslaan, completisten zullen merken dat de something weird versie slechts 80 minuten duurt. Volgens Italiaanse bronnen zou de oorspronkelijke speelduur 95 minuten zijn, of die ergens te zien is geweest weet ik niet.
Score van Morricone- die jullie ook kennen van once upon a time in the west- en zelfs een optreden van Celentano.
* denotes required fields.
* denotes required fields.