Tre Croci per Non Morire (1968)
Alternatieve titels: No Graves on Boot Hill | Three Crosses Not to Die | Three Crosses of Death
mijn stem
1 stem
Italië
Western
98 minuten
geregisseerd door Sergio Garrone
met Craig Hill, Giovanni Cianfriglia en Ida Galli
Drie moordenaars komen terecht in zelfde gevangenis: Jerry, Reno en Paco. In hun cel zit een Mexicaanse jongen die ter dood veroordeeld is voor een moord die hij niet heeft begaan. Op een nacht worden de drie mannen op mysterieuze wijze bevrijd door een priester en de vader van de Mexicaanse jongen die hen een beloning van 30.000 dollar belooft als zij de echte moordenaar binnen tien dagen kunnen vinden...
Links
IMDb (6,1 / 45)
0
geplaatst: 21 oktober 2013, 09:59 uur
Er bestaan er veel van : buddy spaghetti's ....dit is er weer zo een, zij het niet met 2 maar met 3 buddies, origineel hè ? Misschien toch niet, bovendien weer de nodige kluchtigheid zij het wat minder dan zich eerst liet aanzien. Geen Trinita proporties.
De intro is koddig en laat ons kennismaken met de magnificent 3, die niet zo magnificent zijn maar in feite een overjarige playboy- Hill, een Mexicaanse paardendief- White, en een bountykiller- Wood. Alle 3 spaghetti stock characters natuurlijk. Ze belanden zoals gezegd in een cel die reeds bezet is door de jonge Mexicaan Ortega- Cianfriglia, we begrijpen meteen dat deze voor moord op een gringo notabele ter dood veroordeelde onschuldig moet zijn als we in een POV-Cianfriglia koortsdroom zien hoe hij schijnbaar geframed werd.
Hierna volgt het klassieke redt de onschuldige van de strop verhaaltje, nogal klassiek geinspireerd zij het hier niet ingevuld door een nobele ranger of marshall maar door 3 typische spaghetti anti-helden.
Die volgen we dan op hun half serieuze, half kluchtige odyssee die strandt in een grensstadje, gerund door een corrupte burgemeester en zijn henchman Louis, waar Hill bij het vriendinnetje van Cianfriglia, de schone Dolores-Galli, zal trachten te achterhalen wie Cianfriglia geframed heeft. Ik denk dat u het nu al weet... en ja : de buddies van Hill zijn intussen verwikkeld in de onvermijdelijke saloonbrawls.
Garrone die het verhaaltje ook schreef is bij spaghetti tifosi gekend vanwege redelijke genreproducten als una lunga fila di croci of Django il bastardo, deze B-spaghetti is wat minder van niveau zonder extreem slecht te zijn. Het probleem is dat de speelduur van bijna 100 minuten weer moet worden opgevuld door er zoveel als mogelijk standaard genresituaties in te proppen, zonder dat er een duidelijke narratieve logica achter steekt. We hebben een paar saloonbrawls, we hebben een siege shoot out, we hebben een stage coach shoot out, we hebben het afknallen van een hinderlijke bende shoot out, we hebben een femme fatale i.c.m. een corrupte burgemeester, enz. enz. Ook het ironische slot zal niemand verrassen, zoals ook niemand verrast wordt door de identiteit van de bad guys.
Visueel niet bijzonder, gekende spaghettistijl met als opvallendste misschien de POV- rifle in de laatste shoot out, een geintje dat later vooral in poliziotteschi populair zou worden.
De score van Vasco en Mancuso biedt ons de overgekende trompetjes.
Deze niet extreem slechte maar overbodige spaghetti is tot nog toe niet op DVD uitgebracht, bij mijn weten.
De intro is koddig en laat ons kennismaken met de magnificent 3, die niet zo magnificent zijn maar in feite een overjarige playboy- Hill, een Mexicaanse paardendief- White, en een bountykiller- Wood. Alle 3 spaghetti stock characters natuurlijk. Ze belanden zoals gezegd in een cel die reeds bezet is door de jonge Mexicaan Ortega- Cianfriglia, we begrijpen meteen dat deze voor moord op een gringo notabele ter dood veroordeelde onschuldig moet zijn als we in een POV-Cianfriglia koortsdroom zien hoe hij schijnbaar geframed werd.
Hierna volgt het klassieke redt de onschuldige van de strop verhaaltje, nogal klassiek geinspireerd zij het hier niet ingevuld door een nobele ranger of marshall maar door 3 typische spaghetti anti-helden.
Die volgen we dan op hun half serieuze, half kluchtige odyssee die strandt in een grensstadje, gerund door een corrupte burgemeester en zijn henchman Louis, waar Hill bij het vriendinnetje van Cianfriglia, de schone Dolores-Galli, zal trachten te achterhalen wie Cianfriglia geframed heeft. Ik denk dat u het nu al weet... en ja : de buddies van Hill zijn intussen verwikkeld in de onvermijdelijke saloonbrawls.
Garrone die het verhaaltje ook schreef is bij spaghetti tifosi gekend vanwege redelijke genreproducten als una lunga fila di croci of Django il bastardo, deze B-spaghetti is wat minder van niveau zonder extreem slecht te zijn. Het probleem is dat de speelduur van bijna 100 minuten weer moet worden opgevuld door er zoveel als mogelijk standaard genresituaties in te proppen, zonder dat er een duidelijke narratieve logica achter steekt. We hebben een paar saloonbrawls, we hebben een siege shoot out, we hebben een stage coach shoot out, we hebben het afknallen van een hinderlijke bende shoot out, we hebben een femme fatale i.c.m. een corrupte burgemeester, enz. enz. Ook het ironische slot zal niemand verrassen, zoals ook niemand verrast wordt door de identiteit van de bad guys.
Visueel niet bijzonder, gekende spaghettistijl met als opvallendste misschien de POV- rifle in de laatste shoot out, een geintje dat later vooral in poliziotteschi populair zou worden.
De score van Vasco en Mancuso biedt ons de overgekende trompetjes.
Deze niet extreem slechte maar overbodige spaghetti is tot nog toe niet op DVD uitgebracht, bij mijn weten.
* denotes required fields.
* denotes required fields.