Mio Fratello È Figlio Unico (2007)

Geinig filmpje, dat niet langer had moeten duren want na het erg leuke begin werd het langzaamaan steeds minder met het script.

Leuke rol van de jonge broer en een heerlijke actrice als Francesca.

Zal niet voor iedereen even begrijpelijk zijn aangezien we hier niet van die tegenstellingen hebben als communisme/fascisme, die in Italië erg belangrijk zijn geweest na de oorlog en die in werkelijk elke familie invloed hadden.

Interessante film, maar ik had het gevoel dat het de complexiteit van de Italiaanse na-oorlogse decennia wel erg snel erdoor jast.

Knap is dan wel weer dat de veranderende relatie tussen de broers op een natuurlijke wijze wordt gebracht, maar het had allemaal wat meer kunnen worden als rustig de tijd was genomen om het verhaal te vertellen. Dan was het bijvoorbeeld ook niet nodig geweest om de tegenstelling tussen fascisten en communisten in zulke makkelijk wegscanderende leuzen neer te zetten in de eerste 5 minuten.

Die hiaten in het scenario vond ik af en toe ook niet heel geslaagd inderdaad, en het einde is dan weer te dik er bovenop poetisch. Er werd duidelijk toegewerkt naar deze prachtige 'oplossing'.
Zoals ik al zei, een interessante en ook boeiende film, maar het had ietsje meer mogen zijn.

Prachtig verfilmd verhaal over de harde politieke tegenstellingen in het Italië van de jaren zestig. Teruggebracht naar twee broers die beide (toevalligerwijze) voor het andere kamp kiezen: communisme en fascisme. Ik blijf van Italiaanse films houden.

De pakkende titel deed mij uitkijken naar deze film, maar die viel tegen. Mijn voornaamste probleem was, dat ik geen sympathie kon krijgen voor een van de hoofdrolpersonages. Bovendien kabbelt het verhaal maar voort, zonder dat er interessante dingen gebeuren. La Meglio Giovenù is veel en veel beter.

Matig. Dat de schrijvers van La Meglio Gioventù hierachter zitten is wel te zien, en ook moest ik weleens denken aan Novecento. Maar waar die beide films meer dan vijf uur de tijd nemen wordt alles nu in een kleine 100 minuten gestopt. Dit is een toch groots opgezet verhaal over een langere periode waarin men een soort tijdsbeeld probeert te scheppen. En dat is toch te veel voor die weinige speeltijd. Men moet nu echt van hak op de tak gaan om alles maar te vertellen. Wat blijft is een chaotisch verteld verhaal dat eerder fragmentarisch is dan een mooi soepel lopend geheel. Dat maakt dat je als kijker nergens meeleeft en dit eerder als samenvatting ziet dan als vol verhaal. Een aantal kleine momenten is nog wel mooi en het verveelt ook niet echt, maar er is ook gen punt waar het echt interessant wordt. Ook stilistisch niet. De muziek is wel aardig en die scène met muziek van Beethoven erg fraai, maar verder ook oerdegelijk en gewoon saai gefilmd. 2,0*.

Aangenaam voortkabbelende film met Acci als hoofdpersonage een tamelijk heetgebakerde en zo nu en dan geestige jongeman.

Een wat ongestructureerde vertelling maar dat vind ik niet zo'n bezwaar. De innemende personages kleuren het verhaal.

Ga de komende weken me richten op Italiaanse films dus sta open voor suggesties. Waarvoor alvast dank.

Een stuk uit het leven van een Italiaanse familie bepaald door fascistische en communistische tegenstellingen.
Niet echt naar het hart of de keel grijpend maar toch behoorlijk subtiel opgebouwd met enkele sterke acteurs zoals die Elio Germano die het eigenzinnig maar beïnvloedbaar en vooral "moeilijk" karakter van het hoofdpersonage puik neerzet.