Hanyo (1960)

(waarschijnlijk interessante) Oude Koreaan is te zien op IFFR 2009

Deze film heeft nogal een filmbuff-status (derhalve ook toegevoegd destijds). Grappig dat hij nu te zien is.

Nou in het geheel NIET interessante Koreaan bleek het dus te zijn. Echt hysterisch in alle opzichten: plot, acteerwerk. Tenenkrommende nonsens ontwikkelingen, onwaarschijnlijkheden begeleidt door ta-da-da muziek en hemeltergend acteerwerk (vooral de moeder des huizes maakte het erg bont). En aan het eind zo moralistisch als de pest. Als het nu allemaal als slapstick bedoeld was had ik er nog om kunnen lachen, maar ik vrees dat het een serieuze aangelegenheid was.

Wat Martin Scorsese erin zag is me een raadsel, maar met Cape Fear (maar vooral uiteraard Fatal Attraction) is het op zich wel vergelijkbaar. Veel scenes waren duidelijk op Hitchcock geïnspireerd: met name Suspicion, vanwege de trappenscenes en het vergiftingsthema, maar ook wel Psycho (ook met dat trappenhuis. Al vraag ik me af of Kim die al gezien kon hebben op het moment dat hij deze prent maakte. Wat mij betreft een mislukking en de reacties in de zaal naast mij peilend was dat ook zo ongeveer de algemene stemming, al zullen er mensen genoten hebben van dergelijk cult-flauwekul en hun oordeel zal dan ook niet zo vernietigend zijn.

Waarvan ik me serieus afvraag waar die op gebaseerd is.Ik heb meerdere keren gelezen dat Ki-young Kim de beste klassieke Koreaanse regisseur moet zijn en dit zijn beste film, maar dan wil ik niet weten wat er in die tijd daar nog meer gemaakt werd.

Toegegeven: Ki-young Kim kan best filmen. Het is allemaal hevig door Hichcock beinvloed, dat wel. Zo sterk dat het eigenlijk vooral epigonisme is en ik er weinig eigens in kon ontdekken. De muziek was zo hilarisch over de top dat Bernard Hermans Hitchcock scores er in vergelijking erg subtiel van worden. Maar het meest verbazingwekkende was het groteske en moralistische en regelmatig onbedoeld grappige plot, met als hoogte- danwel dieptepunt de eindscene waarin de moraal van het verhaal nog even aan de kijker wordt meegegeven.




Vond het monotone gemompel van de vader anders ook ernstig mis, maar het was vooral de combinatie van dat gemompel en de overacterende rest van de cast.

Niet het gehoopte klassieke Koreaanse meesterwerk helaas. Eerder een bizar curiosum uit verloren tijden waar ik nog wel enige lol aan beleefde vandaar dat ik tamelijk mild ben.

2.5*

The Housemaid (2010) - imdb.com

remake.

Ik vraag mij eigenlijk af waarom die vader de maid gewoon niet doodde en vooral nadat zijn zoon dood is gemaakt, het volgende moment liggen de maid en vader samen in bed heel erg onlogisch.

Ik snap ook niet waarom deze film in sommige gelederen zo gerespecteerd is (zoals al gezegd, Scorsese heeft de film schijnbaar hoog zitten). Het ongenadig theatrale acteerwerk kon ik nog accepteren, puur omdat ik wat over-the-top acteerwerk altijd wel smakelijk vindt, maar het plot valt uit elkaar van onlogische en bij vlagen bizarre wendingen die je niet serieus kan nemen. Voor een zogenaamd 'vergeten meesterwerk' zou ik het niet erg vinden als deze gewoon vergeten was gebleven.

Bij Wakamatsu was een verhaal als dat van the Housemaid zonder twijfel in een genadeloos bloedbad geeindigd, maar het humoristische einde dat Kim er aan plakt om de totale over-the-top-ness van de film nog eens te benadrukken als ware het de zoveelste bliksem inslag, heeft ook wel wat. Ik zag iig letterlijk een knipoog en zeker niet het boven besproken moralisme; ik geloof niet dat Kim hier simpelweg Hitchcock na aan het doen was en dacht "meer is beter".

Heb deze lang uitgesteld na de wat minder enthusiaste berichten, maar eigenlijk was het wel precies wat ik ervan had verwacht... alleen had ik af en toe de wens (zeker door het teasen met scharen en messen) dat Wakamatsu de regie zou overnemen.. misschien maar eens iets van em opzetten nu dan

Ik heb deze Hanyo vooral gekeken, omdat ik ook eens een Zuid-Koreaanse film van voor de negentiger jaren gezien wilde hebben. En dan kom je toch al vrij snel hierbij uit, aangezien dit de grootste klassieker lijkt te zijn.

Ik ben er overigens niet kapot van. Het is een behoorlijk onderhoudende film, maar daarmee is zowat het grootste pluspunt al opgenoemd. Film technisch is het ook niet onaardig, maar vooral inhoudelijk ben ik er niet super kapot van. Het acteerwerk is druk en ietwat overdreven, waarbij vooral de huismeid zelf er niet al te best vanaf komt. Er zitten wel een aantal aardige momenten in, maar als echte thriller schiet Hanyo toch echt tekort. Vooral het gedrag van de vader nade dood van zijn zoontje, vond ik behoorlijk ongeloofwaardig. Zo zitten er nog wel wat momenten in, waardoor Hanyo uiteindelijk niet echt overtuigt.

Het idee en scenario is overigens niet slecht, maar ietwat betere acteurs en hadden Hanyo ongetwijfeld een stuk beter gemaakt.

2,5*

Ik dacht op een gegeven moment dat ik een klucht van John Lanting zat te kijken, dan stond die weer om een hoekje te gluren en even later weer een ander.
En dan dat gehannes met dat gif, pfff, als de film nog een 1/2 uur langer had geduurd was ik waarschijnlijk zelf gaan rommelen in onze kast met de doodskop erop.

Wel (op die kinderen na, goh wat was ik blij dat ze dat kreng van een joch eindelijk uit mijn lijden verloste zeg), prachtige mooie hoofden om naar te kijken.
Ik zie nu dat ik 2** geef maar dat belachelijke einde maakt dat ik hem naar 1 1/2* verlaag.

het einde steekt mij ook, maar als ik dat wegdenk, vond ik hem erg intrigerend. Ja het is wat theatraal af en toe, maar ik heb erg van de beelden genoten, al handelde de protagonist niet altijd zoals je verwacht dat een man/vader dat doet...

misschien tijd om binnenkort ook eindelijk eens verder te gaan met Ki-Young... heb zijn Koreaanse DVD box tenslotte al jaren onaangebroken in de kast...

Maar voor nu wou ik vermelden dat er naast de recente remake van deze film ook nog twee remakes zijn van de hand van Ki-Young zelf! dat is toch best bijzonder!

de eerste remake Hwanyeo (1970) - IMDb

en de tweede Hwanyeo '82 (1982) - IMDb

Dat moralistische verhaaltje aan het eind; wat een afknapper....meteen 2 sterren weggestreept.

Cinematografie; dik in orde! Al het andere: belediging voor de intelligentie van de kijker. Ik kan het niet beter omschrijven. Iemand op imdb (meen ik) vergeleek de film met Reefer Madness ('overspel' ipv wiet) en hoewel ik slechts kleine gedeeltes uit die film gezien heb begrijp ik die vergelijking meteen. Ik snap dat deze film voor die tijd gewaagd was (sex, geweld, donkere toon), maar dit hoort echt niet in lijstjes van critici thuis. Zelden zo'n onlogische beweegredenen en acties van personages op het scherm gezien. Echt een aanfluiting. Ook matig geacteerd.

Goede film, met een behoorlijk duistere plot - daar waren de Koreanen dus al vroeg bij - en prachtig camerawerk. Als je pianoleraar was in Korea eind jaren 50-begin jaren 60: you the man! Jonge vrouwen vallen en masse voor de toch niet bepaald charismatische of zelfs maar aardige Dong-shik. Iemand noemde al Fatal Attraction, daar heeft het inderdaad wel wat van weg, ik kan me voorstellen dat Koreaanse vrouwen hun echtgenoten naar deze film sleepten om hun te waarschuwen voor de catastrofale gevolgen van buitenechtelijke relaties.

Het moraliserende toontje, inclusief de nogal bizarre laatste scene, hadden voor mij niet gehoeven maar om de hele film daarop af te serveren, nee dat zeker niet. Want ik heb bijna twee uur geboeid gekeken naar Hanyo. Inventieve shots, een verrassend verloop en een claustrofobisch sfeertje (vrijwel de hele film speelt zich op één locatie af) poetsen de tekortkomingen wat mij betreft volledig weg.

Zoals gezegd behoorlijk duister en de housemaid in kwestie had een licht waanzinnige uitstraling en was dus geknipt voor haar rol. Het is natuurlijk niet te bevatten dat het echtpaar liever de moordenares van hun zoon in hun midden dulden dan naar de politie te gaan en een schandaal te veroorzaken en de baan kwijt te raken (kennelijk was overspel strafbaar). Aan de andere kant, Korea was een land in diepe crisis, vandaar de enorme angst voor werkeloosheid, en er is waarschijnlijk ook een culturele factor, de familie-eer en dergelijke.

Graag gezien op het Film Fest Gent. De versie uit 2010 heb ik in mijn collectie.