Mediterraneo (1991)

Ik vond het wel aangenaam kijkvoer. Stiekem had ik wel gehoopt op wat meer, maar dat zat er niet in. Het begint allemaal wat langzaam en voor het verhaal echt op stoom is, zijn we al een tijdje verder.

Dan ontspant zich wel iets aardigs. Vooral de sfeer is erg lekker, waarbij ik mezelf soms echt op een leuk vakantie eiland waande. De humor en de personages zijn niet slecht, maar blijven soms wel wat achter en werken niet altijd even goed.

Maar verder wel een luchtig en sympathiek stuk. Nooit echt hoogstaand, maar leuk genoeg om je anderhalf uur voldoende mee te vermaken.

3,0*

Matige film die in 1992 o.a. Raise The Red Lantern aftroefde bij de Oscars. De karakters zijn eigenlijk best vervelend, en grappig vond ik het zelden. Het thema van de film was ook een beetje vreemd: het waren kennelijk toch vooral aardige jongens die Italianen, die Griekenland binnenvielen en bezetten. Beetje voetballen en flirten met de meisjes- de Grieken vonden het best want liever de Italianen dan de Duitsers over de vloer. Ik ben niet zo op de hoogte van Grieks-Italiaanse sentimenten maar ik vond het maar vaag.

Mediterraneo is een luchtige film die helaas nergens echt grappig is. Het bevat wel een aantal quotes die het vermelden waard zijn zoals : "wie leeft in hoop, sterft in zijn eigen stront". Naar eigen zeggen vind ik de soundtrack vrij goed. Het schept de Italiaanse sfeer zoals dat hoort, ook al zitten ze op een Grieks eiland. De film kent zijn Italiaanse wijsheden en de dialogen zijn goed om gedurende de niet al te lange speelduur geboeid te blijven. Echter kan ik niet spreken van een meesterwerk. Je kan het een feelgood oorlogsfilm noemen maar eigenlijk is het een anti-oorlogsfilm die gaat over het ontsnappen aan de oorlog. De acteerprestaties zijn zeker naar behoren en de verschillende personages ontsnappen niet aan de typische stereotypen. Het verhaal vond ik weinig indrukwekkend, het kabbelt maar wat voort met liefdesperikelen, voetbal en dans.

Zo zie je maar dat de oorlog ook een kluchtige kant kan hebben. Charly Chaplin was ook al eens vergeten en onwetend dat de oorlog voorbij was....

Af en toe wat grappige gezegden (meestal zijn het zinloze die dan als humor moeten gelden). De personages zijn erg karikaturaal neergezet, zodat we het vooral moeten doen met een lekker zonneje, wat mooie plaatjes, een zorgeloos sfeertje en gelukkig mooie muziek.

Was de mededing van buitenlandse films voor een Oscar Award dat jaar dan zo zwak ?

Heerlijk nostalgisch niemendalletje dat quasi niks om het lijf heeft. Maar dat is dus vooral schijn.

Toch zit onder al die onnozelheid een serieuze brok nostalgie. Het eiland verwordt tot een soort miniparadijsje dat dus tegelijkertijd (zoals elk paradijs) ook wel een beetje een hel is. Want de mannen zitten daar toch maar vast, worden uit de tijd en de wereld gelicht. Alvast voor de brievenschrijver is dat een eeuwigdurende kwelling. De verwijzing naar de Odyssee, waarin net dezelfde episode voorkomt, ligt er dan ook dubbeldik bovenop.

Het tijdverloop is (bewust ?) ook niet echt duidelijk. Plots blijken ze daar al 3 jaar op het eiland te zitten. Maar natuurlijk an het niet blijven duren. De sergeant (heerlijk potsierlijke brulboei die warempel nog sympathiek wordt) verwoordt het nog het mooiste met de sfeer die hij naar het einde toe vergelijkt met de laatste vakantiedag van de grote vakantie.
De epiloog kon dan ook alleen maar teleurstellen… en misschien was dat ook wel de bedoeling…

Lang geleden dat ik nog zulke door elkaar schreeuwende Italiaanse stoethaspels heb gezien en gehoord in een film, maar het was een waar genoegen.

Luchtige, maar aangename film. Elk personage draagt zijn steentje bij en de muziek blijft in de oren klinken !

Una faccia, una razza

De eerste dag van het nieuwe jaar is altijd het perfecte moment om (soms met kater, soms zonder) je neer te vlijen in de zetel met een filmpje. Ervaring leert me dat ik het dan niet te moeilijk moet gaan zoeken en ik had deze Mediterraneo speciaal opzij gelegd voor deze gelegenheid. Italiaanse films doen het namelijk altijd wel goed bij mij en het uitgangspunt van een groep soldaten die op een eiland verzeild geraken en daar de nodige komische situaties ondergaan leek me wel iets.

Mediterraneo is geen volbloed komedie, althans toch niet in de zin dat je continu ligt te schaterlachen. De kracht zit hem vooral in de personages eigenlijk. Een leuke bonte bende van verschillende types (de clichés worden hier niet ontweken maar dat stoort verre van) en het is leuk om te zien hoe ze meer en meer verleid worden om hun training overboord te gooien. De opbouw is misschien wat gezapig te noemen (hoewel ik het geklungel met de kippen en de ezel nog wel leuk vind, begint de film pas echt wanneer de eilandbewoners op de proppen komen) maar de scène waar ze een avondje gaan feesten met de Turkse zeeman, de voetbalmatch, ... Het zijn toch erg fijne momenten. De humor wordt voor een groot stuk uit de situaties gehaald en het is alleen wat jammer dat regisseur Gabriele Salvatores zijn film niet wat sneller naar einde laat komen. Voor mij had het absoluut geen probleem geweest mocht Farina gewoon met Vassilissa zijn achtergebleven en dat Raffaele nooit naar het eiland was teruggekeerd. Hoewel de make-up eigenlijk nog knap gedaan is (ook Lorusso is geloofwaardig ouder gemaakt), voelt het vooral aan als nodeloos rekken.

Verder toch ook wel een film die ervoor zorgt dat ik in de komende jaren eens naar Griekenland moet gaan, vind het een enorm mooi land in films. Mediterraneo is dan ook volledig opgenomen op Kastelorizo, een klein eilandje in de Egeïsche Zee dat tot de eilandengroep van Dodekanesos behoort. Er zal verder weinig op te doen zijn (het is maar een 9 km² groot blijkbaar) maar het is wel de perfecte setting voor de film. Ook qua cast is hier weinig op aan te merken. De film gaat de nodige clichés weliswaar niet uit de weg, maar zo'n Diego Abatantuono is wel erg goed als Lorusso. De groep soldaten is sowieso een fijn allegaartje aan acteurs (vond vooral ook Claudio Bigagli als de schilder/leider nog erg goed) maar ook qua bijrollen valt er genoeg te beleven. Die conversatie met Vana Barba (Vassilissa) over wat haar beroep is en waar ze het uitoefent is gewoon erg fijn gebracht.

Niet alles loopt even goed weliswaar, zo valt het redelijk uit de lucht dat de soldaten er al 3 jaar zitten, maar het zijn te kleine negatieve punten om echt zwaar door te wegen. De film kaapte in 1992 de Oscar voor beste Buitenlandse Film weg, maar is verder wat in de vergetelheid geraakt. Fijn dat Canvas de film dan toch ietwat een tweede leven heeft gegeven dankzij een televisie-uitzending.

4*