Blind Alley (1939)

Blind Alley is een adaptatie van een Broadway theatervoorstelling, geschreven door James Warwick, en zou in 1948 opnieuw verfilmd worden als The Dark Past. De toneelmatige origine is duidelijk te merken aan de film die zich nagenoeg volledig afspeelt in het buitenhuis van de psychiater, gespeeld door Ralph Bellamy. Wat de film voor mij uniek maakt is de benadering van de gangster als een (psychiatrische) patiënt. Deze benadering wordt reeds geïntroduceerd in het college dat prof. Bellamy aan het begin van de film doceert aan de universiteit. Wat hierna volgt is een mix van suspense en regelrechte psychoanalyse. Dat laatste niet op de bank, maar tussen het laden van geweren door. Hoewel het nooit letterlijk wordt uitgesproken, wordt er gesuggereerd dat bad guy Chester Morris een knoert van een Oedipuscomplex heeft.

De film drijft nagenoeg volledig op dialogen, waarbij je als kijker in elk gevall moet openstaan voor een rondje psychiatrie. De acteurs spelen hun rol zonder uitzondering op overtuigende wijze.

De regie van Charles Vidor en de fotografie van Lucien Ballard zijn redelijk standaard, maar met uitschieters bij de droomscene (wat zou je anders verwachten in een film die draait rond psychoanalyse) en de mooi expressionistisch geënsceneerde herinnering van Chester Morris.

Deze film is zo noir als maar zijn kan voor een film van de jaren dertig en vind hem eigenlijk superieur aan The Dark Past, hoewel die in volle noirtijdperk gemaakt is. De psychoanalyse stond in de jaren dertig en veertig duidelijk volop in de belangstelling, met een hipstergehalte, en ook al ligt het er in de film allemaal dik op, toch heeft deze benadering van het menselijk handelen volgens mij ook vandaag nog een grote meerwaarde. Zij het natuurlijk met de nodige updates, eigen aan de vooruitgang in dat soort zaken.