L'Immensità (1967)

Hij heeft schijnbaar echt bestaan : de Paip's ...een poptempel in Milaan in de swinging sixties, naar verluidt. Nadien zijn er tig toko's naar vernoemd, sommigen bestaan nog. De eponieme tent waar deze prent zich goeddeels afspeelt is echter duidelijk VVT, en de film al evenzeer. Een tijdshistorisch document dat nu nog slechts voer is voor cultuurhistorici - lowbrow cultuurhistorici vooral.
Het betreft hier allicht 1 van de talloze musicarelli die toen werden vervaardigd voor de opgroeiende jeugd ( nu heten ze bejaarden ) die zich uitdrukkelijk richt op een bakvisjespubliek, maar zich op 1 punt van de meeste van zijn soortgenoten onderscheidt. In de meeste musicarelli immers wordt de hoofdmoot gevormd door een triviale teenie love story met de diëgetische optredens als achtergrond . Hier is het juist omgekeerd : de optredens nemen het grootste gedeelte van de speelduur in beslag, ik telde er 14 in amper 80 minuten. Plus dan nog een coda van 6 minuten waarin alle artiesten in beeld en geluid nog eens langskomen.
Het niveau van die optredens en bijbehorende performers is lachwekkend laag, het betreft hier voornamelijk zesderangs epigonen van de Britse originelen. Of in sommige gevallen zelfs regelrechte plagiatoren, met als hilarische dieptepunt een chick die I'm a believer van the monkees ( op hun beurt al epigonen ) transformeert tot son' un ' bugiarda. Tsja. Ook onbedoeld vermakelijk was die albino dude Nicola di Bari, die er uitzag als een kruising tussen Sartre en Roy Orbison. Niet best dus. Wie goed kijkt zal tussen de "motowns '" ( die niet bepaald klinken als de supremes en er nog minder als zodanig uitzien ) de spitting image van Neil uit the young ones spotten. De "bedoelde "hilariteit van de gallinacci - een fakebandje bestaande uit verklede malloten- onderscheidt zich dan ook bedenkelijk weinig van de onbedoelde.
Deze lieden zijn hier en nu volstrekt ongekenden, ik weet niet hoe het toen en daar was. De enige die we echter wel goed kennen is Don Backy- maar dan dankzij films als cani arrabiati. Dit is duidelijk andere koek, de goede man begon immers als teenie idool. Transformeert hier van square burgerkut en klassiek cellist tot een confectiehipster voor 12 jarigen, en dat om zijn zwakzinnige vriendinnetje ( de hierboven niet eens vermelde Marchesi...) te plezieren. Meteen ook het gehele "verhaal " . Backy zingt 2 maal het titellied, waar we wederom op plagiaat worden vergast ...of nee, dit kwam ongetwijfeld voor house of the rising sun ! NOT.
Degene die het allemaal schreef en regisseerde- ene de Fina- is nu nog meer vergeten dan de performers hier, blijkbaar had niemand fiducie in hem zodat hij hier noodgedwongen in goedkoop z- w moest schieten. Zal wel leuk zijn bij een artsy praatfilm- als ik jullie moet geloven - maar in een swiniging sixties prent niet echt een meerwaarde.
Hoewel ik normaliter een liefhebber ben van dit soort retrospul , vrees ik dat deze productie zelfs voor mij te infantiel is. U kunt het zelf beoordelen dankzij de DVD, die op de gekende manier is uitgebracht met subs.

En nu wil ik jullie stemmen zien !