Ashita no Kioku (2006)

3.25*

Mooi drama met enkele aangrijpende scenes die prachtig gespeeld worden.

Vond hem wel ietsjes te gewoontjes, maar das eerder mijn smaak. En ook iets te lang.

Maar voor mensen die geintresserd zijn in het thema Alzheimer krijgen een goed blik in de wereld van een verschrikte patiënt en zijn directe omgeving.

Als mijn Alzheimer in de eerst volgende dagen niet toeslaat en de film nog in mijn geheugen blijft rond draaien kan doe 0.25* er nog bij

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Merk juist dat het dezelfde regiseur van 2LDK is, maar dat had ik niets van gemerkt!

Alzheimer???

Is het mischien daarom dat ik gisteren besloot om enkele films met als eerste letter A te bekijken?

Aragami (2003)

Allegro (2005)

Ashita no Kioku (2006)

Ziektes!

Het is dat er deze keer geen jong koppeltje bij betrokken is, zou gezien de ziekte ook niet helemaal logisch geweest zijn, maar je weet nooit natuurlijk. Verder een redelijk typisch Japans drama, typerend voor de richting waarin het genre zich geëvolueerd heeft de laatste 6-7 jaar.

De 120 minuten grens is in ieder geval gehaald. Dat merk je vooral tijdens het eerste uur, dat te lang uitgesponnen is en niet genoeg bijdraagt aan het geheel. Het laatste half uur is veel sterker, maar het "gewennig aan personages" argument gaat hier niet echt op aangezien het einde eigenlijk redelijk los staat van het eerste uur.

Ken Watanabe is ook geen sterk genoeg acteur voor deze rol. Het is allemaal iets te dik aangezet, maar moeilijke blikken en slechte huilbuien. Higuchi doet het beter, maar zit duidelijk wat vast in haar semi-bijrol.

Het droge begin zorgt ervoor dat het tweede deel van de film in het begin z'n impact mist. Pas op het einde wordt het een echt mooi drama, maar écht veel baat heeft de film daar ook niet van, aangezien de credits al heel snel volgen. Het voelt allemaal wat onbeholpen en braaf aan, niet iets wat ik van Tsutsumi verwacht.

Toch laat het erg mooie einde wel een fijne indruk na, maar met een ietwat passendere regisseur had hier zeker meer ingezeten.

3.0*

Wie in zijn omgeving een geval van Alzheimer heeft meegemaakt, weet dat de ziekte niet alleen verschrikkelijk is voor de patiënt. Ook de impact op zijn of haar naaste omgeving is enorm. Regisseur Yukihiko Tsutsumi heeft over dit laatste aspect een alleszins aanvaardbare film gemaakt.

Jammer is wel dat Ken Watanabe geen beste vertolking neerzet, zoals Onderhond terecht opmerkt. Maar dat doet hij in mijn beleving vrijwel altijd. Ik beschouw hem zo’n beetje als de Rock Hudson ("mooie jongen") van de Japanse cinema.

Kanako Higuchi daarentegen is wel goed bezig als zijn vrouw. Die heeft als actrice toch een aardige ontwikkeling doorgemaakt. Van vrouwen van lichte zeden in haar beginperiode tot karakteractrice nu en de tand des tijds heeft weinig grip gekregen op haar schoonheid.

Al met al een pijnlijke film om te aanschouwen, maar ik ben toch blij dat ik ‘m gezien heb.

Ik vind hem meer de Japanse Morgan Freeman van Hollywood. Als ze daar een Japanner nodig hebben, dan wordt het Ken Watanabe

Denk niet dat ik hem eigenlijk al in heel veel Japanse producties gezien heb.

Ik denk dat je gelijk hebt. Naast Ikari (Sang-il Lee, 2016) ken ik Watanabe alleen maar van Hollywood-producties.