Why Worry? (1923)

Hij mag misschien nog niet in de schaduw staan van Safety Last, maar Who Worry is een van de leukere Lloydfilms. Vooral omdat hij hier wat afwijkt van zijn standaard boy-meets-girl-verhaal en voor een leuke setting koos. Ik wist niet dat het stereotype beeld dat in Zuid-Amerikaanse landen er constant revoluties zijn al zo oud was als 1923, maar nu heb ik weer wat geleerd. Lloyd en zijn regisseurs halen uit die situatie heel wat geslaagde grappen, ook met dank aan de gigantische John Aasen als Lloyds sidekick die dient als een effectief eenmansleger. Lloyd vervangde hier zijn standaard leading lady Mildred Davis ook voor Jobyna Ralston, een vrouw met een bijzondere uitstraling en meer komische timing dan haar voorganger. Een goede keuze dus.

Ik mis een echte virtuoso slapstickscène zoals in Safety Last, iets dat het echt geniaal maakt, maar dit is toch wel het betere werk verder.

3,5*

Dat laatste is wel de charme van de film. Qua slapstick-grappen is er bitter weinig te genieten. Alhoewel de vechtpartij tussen Harold en de Amerikaanse revolutionair wel erg grappig is.

Blijft ook leuk: dat gebruik maken van reuzen!

Inderdaad ook weer erg leuk. Vond de vele maffe vechtpartijen eigenlijk erg amusant. Leuke setting ook. Tot nu toe doet Lloyd niet veel onder voor Keaton en Chaplin (maar wel iets).

Dit vond ik één van de mindere van Lloyd tot nu toe. Het verhaal hangt nog losser aan elkaar dan gewoonlijk en het duurt lang voordat de vaart erin komt. Er zijn niet zo veel grappen en grollen, maar wel een paar leuke vondsten, wat Lloyd eigen is. Het voelde soms te geforceerd aan, zelfs voor een stille slapstick. Mijn voorkeur gaat bij Harold Lloyd toch naar de shorts, hij heeft moeite om de langere films inhoud te geven.

Kolderesk avontuur van Harold Lloyd als naieve miljonair op gezondheidstrip in een (fictieve) bananenrepubliek waar een revolutie aan de gang is. Deze film kon mij iets minder boeien dan het betere werk dat ik van hem intussen gezien heb (Safety Last, Girl Shy). Daarvoor vond ik de talrijke vechtscenes iets te langdradig op een totale tijdsduur van 63 minuten. Maar niettemin is ook in deze film leuke humor verwerkt zoals de liefhebbers het graag willen.

Why didn't you tell me I love you?

Ik begin meer en meer fan te worden van Harold Lloyd. Niet dat er ooit een periode is geweest dat ik geen fan was, maar hij begint zich film per film verder op te werken in mijn lijstje favoriete komieken uit de oude doos. In die mate zelfs dat hij de klassiekers zoals Laurel & Hardy of Charlie Chaplin al ruimschoots voorbij is gestoken. Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens iets van de bebrilde acteur had gezien en gisteravond nog eens gaan zitten voor zo'n typisch silent filmpje.

Het feit dat hij me gisteravond heeft wakker gehouden is al een goed teken op zichzelf. Silent movies zijn een genre dat ik wel graag zie, maar het is toch iets waar ik snel mijn aandacht bij verlies. Toegegeven: Why Worry? duurt maar hoop en al een uur, maar het is wel een uur waar veel in gebeurt. De hypochondrische miljonair Harold Van Pelham besluit om een fictieve bananenrepubliek te gaan bezoeken om tot rust te komen en komt daar terecht in een heuse machtsstrijd. Voldoende stof voor Lloyd om in de nodige problemen te komen en al zeker wanneer hij bevriend geraakt met de gigantische reus Colosso. De nodige slapstick momenten wisselen zich af (het bowlen is zo flauw en toch werkt het) maar ook op narratief vlak is dit echt nog wel een leuk filmpje. De butler komt er uiteindelijk een beetje bekaaid af, maar die interactie tussen Harold en zijn verpleegster is leuk om te zien. Dat gevecht met de dictator is ook wel heerlijk trouwens, de reden waarom ik Lloyd meer en meer begin te waarderen.

Want daarmee bevind hij zich in het vaarwater van die andere grote held genaamd Buster Keaton. De twee hebben een vergelijkbare stijl, maar staan allebei perfect op hun eigen voeten. Lloyd doet op zich vaak hetzelfde kunstje, maar het is wel iets dat ik kan waarderen. Vreemd om hem deze keer gepaard te zien worden met Jobyna Ralston die de ondertussen 'gepensioneerde' (omdat ze met Lloyd in het huwelijksbootje was gestapt) Mildred Davis verving. Een leuke combinatie in ieder geval omdat Ralston niet de typische love-interest is, maar iemand die haar eigen mannetje weet te staan. Zie je toch niet vaak in dit soort oude films. Nog een figuur dat je niet vaak in een film ziet is de enorme John Aasen die Colosso, what's in a name, mag spelen. Leuk figuur en grappig genoeg is dit zijn debuut aangezien circusartiest Cardiff Giant overleed kort nadat de opnames gestart waren. Een nieuwsartikel over de schoengrootte van Aasen zorgde voor de rest.

Tof! Kort filmpje in ieder geval, het had eerlijk gezegd ook niet veel langer moeten duren, maar wel weer van een goede kwaliteit. Een leuke setting, leuke personages en meer heb je voor dit soort films in ieder geval niet nodig. Krijg nu meteen al zin om aan de volgende Lloyd film te beginnen en dat is altijd een goed teken!

3.5*