The Private Lives of Elizabeth and Essex (1939)

errol flynn in een drama zonder de vele actie die we van hem gewend zijn. Valt zwaar tegen en ik vond deze film ook erg saai

Wel een mooie rol voor Bette Davis.

Maandagavond 4 september te zien bij de ARD om 10.20 uur! Natuurlijk weer nagesynchroniseerd in het Duits...zucht

Mooie kostuums en sets en een originele Davis. Het verhaal was echter iewat onorigineel uitgewerkt en de film duurde me te lang.

Bette Davis is fantastisch als Elizabeth I in dit kleurrijke kostuumdrama van Michael Curtiz.

Curtiz werkte voor de derde keer binnen een jaar samen met Errol Flynn, Olivia de Havilland en Alan Hale, na The Adventures of Robin Hood uit 1938 en Dodge City uit 1939.

In Private Lives... wordt de aandacht echter volledig opgeëist door Bette Davis die met veel intensiteit en drama de rol van Konining Elizabeth op zich neemt. Fascinerend om te zien hoe ze het karakter naar zich toe trekt.

Errol Flynn vond ik niet heel sterk in Dodge City en is hier als de Graaf van Sussex een stuk beter op dreef. Dit soort rollen paste gewoon ook goed bij hem; de stoere historische edelman op jacht naar roem, glorie en de vrouw van zijn dromen.

De film ziet er goed uit, maar is helaas wel vrijwel volledig in de studio opgenomen. Ook het ontbreken van actiescenes - ongewoon voor regisseur Michael Curtiz in een dergelijke film - is een gemis. De strijd van Flynn bij Cadiz en in Ierland wordt veelvuldig genoemd, maar nauwelijks getoond, en dat is jammer.

idd maakt Bette Davis deze film groot. Samen met de dramatiek geeft ze de film gevoel, breekbaareid die je eigenlijk niet zo snel tegenkomt bij grote persoonlijkheden.

Ondanks dat het een oude film is zijn de shots en kostuums best mooi.

2,5 sterren voor de film en een extra ster voor Bette !

Penny dreadful.

Wat een duf gedoe. Ze houden van elkaar, dan hebben ze weer een hekel aan elkaar, dan haten ze elkaar, dan houden ze van elkaar, dan weer niet. En dat gaat zo een goede 100 minuten door. Toch waren die 100 minuten ook weer relatief snel voorbij. Recapitulerend komt dat dan in de eerste plaats door de acteurs. Davis is geweldig als altijd, maar ook de rest van de cast is uiterst genietbaar. Opvallend zinloze rol voor Olivia De Havilland, maar de aanwezigheid van iemand als Vincent Price vergoed dan weer veel. Verder zijn er een aantal scenes die het oeverloze gelul gelukkig doorbreken, zoals de wel aardige scenes in Ierland. Wat de film redt, is het eind dit zet namelijk het voorgaande in perspectief. Dat de doodveroordeling doorgaat (en niet opeens weer wordt onderbroken door een schuldgevoel of compromis) betekent dat het niet alleen ouwewijven geruzie was, maar het blijkbaar echt ergens over ging. Om nog maar te zwijgen over hoe verrassend en ongebruikelijk het was, ook al is dit een soort van echt gebeurd. En dat redt de film en brengt hem toch nog op 3 sterren, maar geef mij maar de swashbuckle film van Curtiz, zoals the Adventures of Robin Hood, Captain Blood of the Sea Hawk.

The necessities of a queen must transcend those of a woman

Het leuke aan de films op TCM is dat ze vaak films zijn die in de loop der jaren wat zijn vergeten. Zo is een combinatie van Michael Curtiz, Errol Flynn en Bette Davis één die in de geschiedenisboeken zou kunnen terecht komen maar met maar zo'n 40 stemmen hier is de film toch vergeten, zeker in vergelijking met de andere films van Curtiz zoals Casablance (1649), Robin Hood (305) en Angels with Dirty Faces (228). Toch lijkt er een andere reden te zijn waarom deze film zijn klassieker status heeft mislopen en dat is het verhaal.

Gebaseerd op 'Elizabeth the Queen' door Maxwell Anderson is The Private Lives of Elizabeth and Essex een vreemd verlopend verhaal geworden. Het grootste probleem is de relatie tussen de twee hoofdpersonages, Elizabeth en Essex. De film opent sterk met een mysterieuze Elizabeth en eens ze in beeld komt, weet je waarom. Ze lijkt enorm hard op de Queen of Hearts uit Tim Burton's Alice in Wonderland en dat is nu niet echt aantrekkelijk te noemen. Niet lang daarna komt Essex op de proppen en ontvouwt er zich een haat-liefde relatie die nooit geloofwaardig uit de doeken komt. Ik kon er in ieder geval niet aan uit waarom Essex eigenlijk op haar verliefd was. Curtiz brengt de 'romance' nogal chaotisch in beeld maar weet dan nog wel serieus wat punten te scoren met het einde. Vermits de hele film om vergiffenis leek te gaan had ik gedacht dat Elizabeth en Essex uiteindelijk toch wel één of andere manier zouden vinden om samen te zijn waardoor ik de dood van Essex niet had verwacht. Een geslaagd einde in ieder geval. Waar Curtiz zich compleet mispakt aan het verhaal, slaagt hij er wel in om het kostuumdrama zelf mooi weer te geven. Voor een film die alweer 73 jaar oud is ziet het er allemaal nog erg kleurrijk en geloofwaardig uit.

Normaal gezien ben ik niet zo'n fan van Bette Davis in dit soort rollen. Ik had de indruk dat dit een nogal lichtvoetige film ging zijn en ik zie ze veel liever in een wat meer dramatische rol. Ik was in ieder geval fout betreffende mijn inschatting qua lichtvoetigheid want de rol van Elizabeth is een stuk interessanter dan ik had verwacht. Sowieso knap om te zien hoe Davis zich compleet liet transformeren voor de rol want zo scheerde ze haar haar voor zo'n dikke 5 centimeter af. Alsof dat nog niet genoeg was liet ze ook haar wenkbrauwen epileren (met als resultaat dat die nooit meer deftig terug groeide en dat ze die na de film altijd opnieuw moest tekenen) en dat geeft toch net dat beetje extra aan de performance van Davis. Een performance die zoals praktisch altijd erg sterk is. Van Errol Flynn ben ik ook nooit zo'n enorme fan geweest, heb daar simpelweg te weinig van gezien, maar dit doet hij vrij goed. Ik ken zijn status als swashbuckler ster en vrouwenloper wel goed maar dat tweede komt hier toch niet echt tot zijn recht. Misschien ook wel omdat Flynn en Davis een redelijk grote hekel aan elkaar hadden gekregen tijdens het filmen wat resulteerde in serieus wat wrevel. Dat verminderde natuurlijk niet toen Davis tijdens de scène waar ze Flynn op zijn plaats zet met het hele hof als getuige effectief op zijn gezicht sloeg.. De bijrollen lijken veel te beloven want de mooie Olivia de Havilland is altijd een meerwaarde en ook Vincent Pryce lijkt me altijd wel de moeite maar die zijn hier maar vrij kleurloos en hadden evengoed door andere mensen gespeeld kunnen worden.

Op papier lijkt dit erg sterk te zijn maar de uitwerking laat redelijk wat te wensen over. Davis en Flynn hun chemie komt helemaal niet over en het is hun klasse als acteur zelf die de film nog grotendeels red. De bijrollen zijn niet speciaal maar het einde zorgt ervoor dat de film toch nog aan een voldoende geraakt.

3*

Inmiddels erg gedateerd maar toch nog enigszins een redelijk romantisch drama met vooral de nadruk op drama. Het verhaal is best aardig en Errol Flynn en vooral Bette Davis spelen prima. Maar echt boeiend of spannend werd het eigenlijk nergens. Leuk om eens gezien te hebben maar meer ook niet.

Erg saai met lange dialogen en discussies en zonder actie wat voor Errol Flynn toch wel erg onwennig moet geweest zijn.

Olivia de Havilland was een absolute ster destijds en niet weg te denken uit avontuurlijke films met historische achtergroden, maar het is monument Bette Davis die deze "The private Lives.." van een absolute ondergang redt.

Vraag me af of wat hier allemaal wordt opgedist wel historisch ondersteund is.

Met 5 Oscarnominaties bedacht maar er moet dan toch wel weinig concurrentie geweest zijn.

Heerlijk acteerduel tussen Bette Davis, scary over the top, en Errol Flynn, wat ingetogener dan we gewoon zijn. De twee hadden constant ruzie op de set, maar de film werd een echte classic. Mooie decors, prachtige technicolor kleuren, mooie soundtrack. Ook Olivia de Havilland mag eventjes bescheiden schitteren.

Inderdaad meer drama dan aktie , maar de decors zijn mooi en davis speelt gepassioneerd, helemaal ingekleurd gezien , en dat ziet er mooi uit .