The Ramen Girl (2008)

Brittany speelt hier inspiratieloos en slap. Ik irriteer mij mateloos aan haar. Verhaal doet inderdaad wat denken aan een slap aftreksel van "Lost in Translation" en op sommige momenten aan Thurman die in de leer gaat bij "Hattori Hanzo".

Ik vond grappig leuke film...

Het is wel leuk voor Japanse kok..

Niet slecht..

O, ik wist het dat zij "Brittany Murphy" was overleden (32 jaar leeftijd, het komt door de hartstilstand, veel te jong...)...

Ze speelt goed.. 3 sterren.

Wat mag inspiratieloos spelen dan wel niet inhouden Verder valt deze film, naast de stad tokyo, nauwelijks te vergelijken met Lost in Translation..

Daar bedoel ik mee dat ik vind dat ze haar rol niet eigen heeft gemaakt. Normaal gesproken breng je een personage tot leven.

Vind haar hierin totaal niet geslaagd.

En de vergelijking met Lost in Translation heb ik dan waarschijnlijk te letterlijk genomen aangezien ze bijna gedurende de hele film verdwaald waren in de taal en elkaar voor geen meter begrepen.

Ik vond het verhaal heel leuk klinken en hou wel van feel good movies dus heb gisteravond deze film gezien, en vond hem helaas echt tegenvallen. Ik vond bruttany murphy ERGELIJK slecht acteren en voorderest was het een beetje saai gedaan het verhaal.

2*

deze film heeft mij zeker verrast,een leuke film anders dan anders.

jammer dat deze mooie actrice geen films meer kan maken.

De film deed me een beetje aan Lost in Translation denken, maar deze vond 'k veel leuker.

Britanny Murphy was goed gekozen als dutske van dienst, spijtig dat we niks meer van haar gaan kunnen zien.

Het verhaal is niet echt origineel, maar viel ook niet tegen, enkel het einde vond 'k wat vlug vlug.

Een ontspannend filmpje die je eens mee kunt pikken als ze hem eens op tv tonen.

Ik heb deze film toch vooral gekeken vanwege Britanny Murphy net als Just married, want als die er niet in speelde, ik denk het toch niet. Die is echt wel weer lief in deze film en bovendien speelt ze ook vrij goed, op de manier hoe ze het restaurant schoonmaakt bijvoorbeeld. Ze had misschien nog wel heel ver kunnen komen.

Ik dacht met een romantische komedie te maken te hebben. Maar de genre-aanduidelijk hierboven lijkt me correct. Van die films die eerst heel komisch beginnen en dan halverwege heel dramatisch gaan worden, bbbrrr, daar heb ik zo'n hekel aan. Maar de manier zoals in deze film vind ik ook niet zo best. Het lijkt net of de één een vuur aansteekt, die een ander dan vervolgens meteen weer blust. Dat schiet niet echt op en na een half uur wordt het soms dan ook wel wat saai. Het is dat ze er nog wat romantiek in gooien, zodat het einde nog te halen valt. Maar toch zijn ze er erg spaarzaam mee. Het begin wordt al afgeraffeld, ook zo'n scène als die jongen die een bos bloemen geeft, en dat Kerstgedeelte, daar hadden ze wat meer tijd voor kunnen uittrekken. Wat dat betreft schakelen ze al veel te snel over op het maken van het gerecht en daar draait het dan ook hoofdzakelijk om maar het uiteindelijke resultaat duurt eigenlijk veel te lang. Wat zij-verhaaltjes was beter geweest.

Sterk wisselende film, dan weer leuk, dan weer zielig. De taal- en cultuurbotsingen zijn grappig, ook het gedeelte met de keurmeester is geinig. De film had wat leuker kunnen worden maar het verhaal zelf is ook wel een beetje van rommel maar wat aan. De film wordt dan ook vooral gered door de acteurs. 4.0.

De magie van een kom soep.

Wel wat melancholisch, om Brittany hier te zien spelen met haar makkelijke en vrolijke lach, die lach die nooit verder dan een paar tellen weg lijkt. Zelfs in de meest dramatische scenes. Jammer.

De film is misschien niet heel sterk, het verhaal wat aan de flauwe kant en de herhaling van 'ik versta je niet' komt net iets te vaak langs. Maar toch is het een fijn positief verhaal, zo voorspelbaar als wat natuurlijk maar dat heeft ook z'n goeie kanten weer. Wel jammer van het einde, dat doet echt af aan de kracht van de hele lost-in-translation van het sprookje.

En wat je ook van de acteerprestaties van Brittany denken kan, de film drijft wel op haar. Alle eer.

Echt een heerlijke film, kabbelt rustig met een lach en een traan naar het einde. Ik heb er van genoten.

Een vermakelijk verhaal, Brittany Murphy komt lief en aandoenlijk over (blijft tragisch dat ze er niet meer is) en leuk om wat van de Japanse cultuur te zien. Veel diepgang heeft de film niet en de acteerprestaties zijn niet slecht, maar ook niet geweldig, maar dat vind ik niet zo storend bij deze film. Het is wat mij betreft gewoon een charmante, luchtige film die makkelijk wegkijkt. Hartverwarmend. 3,5*

Glansrijke rol voor wijlen Brittany Murphy in een prachtig plaatje wat qua regie prachtig is neergezet. Heb de film al eerder gezien en doet jaren later nog meer verrassen dan destijds.

Wie Jiro Dreams of Sushi heeft gezien weet dat de opleiding tot een Japanse Chef niet eenvoudig is en een erg lang traject, waarbij het eerste jaar men alleen maar rijst wast ofzo. Wat dat betreft is de houding van de Japanse Chef in deze film erg begrijpelijk en is het tirannieke wellicht meer iets vanuit de perceptie van de westerling en zeker niet iets uitzonderlijks. Wat wel uitzonderlijk is hoe lang hij het volhoudt met het hoofdpersonage, want ik had haar persoonlijk al in een vroeg stadium uit mijn restaurant gegooid. Kortom, niet echt een film die erg geloofwaardig is.

Desalniettemin kijkt het allemaal prettig weg, de clash tussen culturen is aardig weergegeven en er is zeker chemie tussen de hoofdrolspelers. Jammer alleen dat het verloop van de film zo voorspelbaar is, maar goed, de film is sowieso niet bepaald diepgaand, dus het voorspelbare was in zekere zin ook wel weer voorspelbaar. Op audiovisueel gebied had toch ook wel wat meer gebracht mogen worden, zeker wat betreft het filmen van de gerechten, waarbij de kijker toch meer verleid had mogen worden. Een gemiste kans. 1,5*.

De veel te jong gestorven Brittany Murphy is geen topactrice, maar ze is met haar karakteristieke pruilmondje altijd wel leuk om naar te kijken, vooral in onschuldige niemendalletjes als deze film. Het stelt meestal weinig voor, maar wel aangenaam tijdverdrijf op momenten dat er niets anders voorhanden is.

Een bijzondere ultieme feel good movie.

Een juweel van de helaas zo jong heengegane Brittany Murphy die net als in de sublieme film Don't say a word ook hier een glansrol neerzet, uiteraard een film van een ander kaliber.

Met met een sfeer te vergelijken met films als Love actually een film om met het gezin van te genieten.