Ratatouille (2007)

In het echt zijn ratten helemaal niet de vieze ziekteverspreiders en verschonen ze zich net zo fanatiek als katten of vogels .

Als huisdier zijn ze ook populairder en dan je zou denken , het zijn vrij slimme diertjes ,aanhankelijk nieuwsgierig en in staat om verbazingwekkend veel trucjes te leren .

Ik vond het daarom ook heel leuk om dit diertje eens in een leuke positieve hoofdrol te zien , en dan nog wel in een film over een restaurant .

Het verhaal zelf zit leuk in elkaar , grappig met veel originele plotwendingen .

Een erg leuk verhaal met een geinig plot.

Een rat die goed kan komen, en Linguini die juist niet kan en wilt koken. De personage's zijn leuk, en ook best grappig. Leuk om ook eens een rat in een positief verhaal te zien. Ook is het leuk om zo Parijs te zien. Want wat is dit mooi gemaakt, mijn complimenten.

Ook de keuken scene's zijn erg leuk en smakelijk.

Ook natuurlijk weer een treurige gebeurtenis. Dit moet er altijd wel inzitten bij Pixar.

Maar dat maakt het verhaal spannend, en ook best behapbaar. En het einde is mooi, voor kind en ouder.

Een geweldige Pixar film die smaakt naar meer.

Ik ben een aantal oude Pixar animatiefilms opnieuw aan het bekijken en na het depressieve maar aandoenlijke Wall-E die ik opnieuw fantastisch vond was het nu de beurt aan Ratatouille. Destijds vond ik Ratatouille enorm goed en gelukkig heb ik me er nu wederom goed mee vermaakt, al zakt mijn cijfer wel wat. Knap dat Pixar destijds een een paar jaar enkele van hun grootste klassiekers maakte, want dat dit niet vanzelfsprekend is bewijzen hun laatste 10-12 jaar op een uitzondering na.

Waar Wall-E in speelde op de emoties rondom eenzaamheid, daar richt Ratatouille zich vooral op het verhaal. Het is een kleurrijke en enorm sfeervolle film vol met Franse en vooral Parijse details waar ik vrolijk van werd. Het plot is origineel, al kun je na een tijdje wel inkleuren hoe dit gaat aflopen, maar dat is niet erg. Visueel is het dus prachtig, ook vijftien jaar na dato en de stemmen en de soundtrack verhogen de sfeer ook. Jammer dat ze het af en toe iets te serieus hielden, want een vleugje meer humor had de film wel goed gedaan. Eigenlijk zat ik aan een 3,5 ster score te denken, maar dat laatste kwartier trekt er nog een half punt bij met het ontroerende slot dat misschien niet verrassend was, maar de film perfect liet eindigen.

Het middenstuk van de film kent daarvoor jammer genoeg wel een deel waarin het wat in kakt, maar Pixar mag bijzonder tevreden over het eindresultaat zijn. Het is geen Toy Story 3 of Finding Nemo niveau, die Pixars sla ik nog hoger aan, maar het komt zeker in de buurt.

4* (was 4,5*)

“If you focus on what you left behind you will never see what lies ahead!”

Toen ik van de week de recent uitgekomen film ‘Lightyear’ had gekeken zag ik deze film weer voorbij komen. Het is alweer een forse tijd geleden dat ik deze film heb gezien, en ik vond het dan toch weer eens leuk deze film in de herziening te gooien. Daar kan ik dan mooi even een wat langere mening over schrijven, aangezien mijn huidige mening van ‘30 september 2014’, dus kon ik nu de kans geven er even wat beter voor te gaan zitten, we zijn ook een paar jaartjes ouder geworden en ik merk eigenlijk direct dat verschil wel. Misschien is het dan soms helemaal niet handig een film opnieuw te bekijken, en lekker bij de goede herinneringen blijven. Vroeger heb ik deze film kapot gekeken, en beschouwde het toch wel als één van mijn favoriete animatiefilms. Good old days.

Want dit keer kwam de film toch minder direct binnen, de film is een feel-good aan alle kanten maar, toch boeide het me wat minder. Zeker het begin merkte ik dat ik toch hogere verwachtingen had gesteld, en dat moest ik zelf even snel achteruit schroeven. Nadat ik dat heb gedaan en er goed voor ben gaan zitten kom je eigenlijk heel makkelijk in de film, en dat is ook de bedoeling. Want deze film zit niet bordenvol levenslessen en is eigenlijk vrij luchtig. Die luchtigheid is echter iets te extreem vooral in het midden, waardoor de film de concentratie wat verloor. Alleen weet ‘Pixar’ zich destijds nog heerlijk te redden, door een vleugje sentiment en toch héél veel feel-good waardoor de film zich heel makkelijk herpakt.

Ik ga de film verder niet echt doornemen, ik denk dat je dat al wel veel kan terugvinden hier in de berichtgeving. Het verhaal is gewoon leuk, daar kom je niet omheen maar, daar is ook alles wel mee gezegd. Héél spectaculair vond ik het allemaal niet meer en zoals ik al zei, de herinneringen waren misschien toch iets beter dan een nieuwe ervaring. Toch blijf deze film voor altijd in mijn hart, en ga ik hem toch voorstellen mocht ik zelf ooit kleine gappies hebben rondrennen hiero.

Ik verlaag mijn stem wel met een halve ster, en dat is toch voor het trage middenstuk wat een smet is op de film. Althans, smet? Een moeilijk stukje, want het verpest de film nergens.