Electric Dreams (1984)

In de tijd dat de computer nog toekomstmuziek was, vond ik dit een heel leuke film. Het is ook meer jeugdsentiment dan iets anders.

Met die heerlijke disco muziek, ach wat vliegt de tijd toch.

Net kwam de plaat voorbij van Giorgio Moroder met together in Electric dreams. Ik moest gelijk aan deze film denken. Niet gek want de plaat zit in deze film. Deze film heeft toch wat meer sentimentele waarde dan ik tot nu toe daaraan gegeven had. Verhoogd naar 4 sterren dus.

Hoe vaak past 'fout' in '80s'? Geweldig!

Erg grappig om te zien hoe men in die tijd over computers dacht. De gewone computer als kunstmatige intelligentie . Een dergelijk netwerk zou ik nu thuis ook wel willen hebben alleen jammer dat ze nog niet over wireless hadden nagedacht. En vervelend dat je met zo'n PC er meteen een soort huisdier bij hebt.

Zeker niet de beste 80's sf/komedie.
/romantiek film, leuk om eens te kijken als er echt niets op TV is.

Films over computers die een eigen willetje krijgen hebben we al eerder gezien, maar hier heeft het vrij luchtige aanpak.
Lenny von Dohlen is een afgrijselijk acteur in tegenstelling tot Virginia Madsen, overigens een erg mooie vrouw, nu nog steeds.
Voor de rest een erg foute 80s film met wel het overbekende liedje van Giorgio Moroder als afsluiter.
Ach, ik heb me best wel geamuseerd hiermee.

Virgin-film.

Zo af en toe verscheen er van het uitmuntende label een optische rariteit. Geproduceerd door Branson himself, is dit geinige filmpje over een computer die verliefd wordt. Met voor die tijd nogal wat vooruitziende blikken en originaliteit.

Von Dohlen is geen feest, maar de beeldschone Madsen spat van het scherm. Hoe simpel de acteerprestaties ook zijn, sommige vrouwen mogen alles flikken. Haar aanwezigheid stemt vrolijk en verhoogt het cultgehalte. Broer Michael moet haast wel geadopteerd zijn.

Het verhaal is te idioot voor woorden en ondanks het degelijke camerawerk en dergelijke, wordt de film vaak zo fout dat het goed wordt. Een zeldzaamheid. Des te fijner is de bijna briljante soundtrack van Moroder en co. Een album dat een extra fout plekje in de kast verdient. Vooruit, nog eentje dan.

Goed.

Matige film waarin een driehoeksverhouding ontstaat tussen een man en vrouw en een computer. Op zich een leuk gegeven, maar de film heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan. Alhoewel het wel leuk is om de verouderde computertechniek te zien. Leuk om een keer gezien te hebben, maar meer ook niet.

Dat was mijn mening 11 jaar geleden en na onlangs te hebben herzien, denk ik er nog steeds zo over. Alleen is de film nu anno 2013 pas echt gedateerd!

Overigens heet de counterpart van Virginia Madsen ook "Miles", net zoals in Sideways. Toeval?

Deze MOET ik zien

Best een geinig filmpje om eens mee te pakken, heel erg gedateerd en het verhaaltje is zeker vandaag de dag behoorlijk simpel.
Wat deze film de moeite waard maakt is duidelijk de in die tijd vernieuwende computer met een eigen willetje, het liefdes verhaaltje wat daarbij komt kijken is maar matig en haalt het gemiddelde van de film voor mij persoonlijk wel naar beneden.

Zeker leuk voor een keertje, maar er zijn betere computer gerelateerde jaren 80 films.

2.5*

C64 te zien in t begin dusss 4*

Ja dat apparaat was gewoon cool, echt veel uurtjes spellen mee gedaan.

Haha ja wat een verschil he tussen de twee Madsens.

Enorm lief filmpje met een simpel liefdesverhaal, bij vlagen deugddoend romantisch en Virginia Madsen was het geschikte popje voor deze film. Verder zag ik er toch ook wat propaganda in voor de mogelijkheden van de computer. Domotica, artificiële intelligentie en het maken van muziek met een PC zijn nu vanzelfsprekend, maar 35 jaar geleden was dit nog redelijk visionair. Ook een vrij muzikale film, met werk van Moroder, Culture Club, Phil Oakey.
Dit was één van een tiental filmpjes van het filmbedrijfje Virgin van Richard Branson, dat slechts enkele jaren bestond tot het voor de zakenman niet meer rendabel was.

Een komische variant op het veel boeiendere Demon Seed (1977). Madsen is heerlijk en de vrij muzikale film is best progressief te noemen voor die tijd, hoewel Demon Seed er dus al 7 jaar eerder bij was als het gaat om een bezitterige computer die op alles aangesloten is. Helaas is veel van de muziek stukken minder (Bach blijft naar mijn mening nog wel overeind hoor) en de humor erg oubollig, onnozel en geforceerd. Minder is ook de vlakke Dohlen met zijn vensterglasbril. De computer zelf heeft ook een vervelend stemmetje en krijgt nooit echt een eigen persoonlijkheid, afgezien van wat kleuterig gedoe. Al met al ondanks de efficiente speelduur dus net iets te vaak toch wat vervelend en gedateerd terwijl ik toch echt wel van 80s en synth muziek hou.