Todas las Azafatas Van al Cielo (2002)

Tsjah.. na een eerste kijkbeurt kon ik hier maar bar weinig mee. Een aantal bloedmooie scenes (zoals die waarin Julian, naar de rug gezien, plotseling met een zwaai de as van zijn vrouw de zee in strooit - of de 'dans' die gemaakt wordt van de altijd zo saaie uitleg van stewardessen) kunnen toch het nogal lege en onuitgewerkte verhaal niet camoufleren. Het had meeslepend willen zijn, maar wordt dat nergens. 2.0*

Een erg charmante film. Heb 'm al een tijdje geleden gezien maar herinner vooral me de kou in de film, brrrr. Beetje surrealistisch is de film wel, maar dat maakte 'm voor mij juist zo charmant. Wat ik bijvoorbeeld erg grappig vond, is dat de vader van dat meisje van alle vliegtuigen die ie nakeek een onderdeeltje jatte, om daar vervolgens een eigen vliegtuig mee te bouwen. De laatste scene is erg mooi: het is gelukt!

Een warme film in een koude setting. Wel boeiend.

He RRT, wat heb je me nou voor een film meegegeven. Verschrikkelijk...
Maar gelukkig verschillen we dan toch nog ergens in nietwaar??

Ik vond het dus niet boeiend.
Een tweetje

Ja Verena, blijven oefenen met "dit soort films".
Komt nog wel eens goed.
Heb ook nog wat films van Ozon voor je liggen.
Ben benieuwd.

Ik was sceptisch gezien de score. Ik heb mij prima vermaakt. prachtige sfeer en mooie opnamen. Ingrid Rubio is een prachtige vrouw en speelt prima haar rol. Een 3,5

Ingrid Rubio is een actrice waar je uren naar kunt staren.

Ik was aanvankelijk ook sceptisch. Het verhaal is uiterst eenvoudig en zelfs af en toe, irritant, voorspelbaar. Doch, een onvoldoende verdiend deze film mijns inziens niet.

Vermakelijk liefdes verhaal. Doet niet onder voor een charmante, romantische, humoristische, leuk geproduceerde (kerst)film.

Niet groots, maar bij tijd en wijlen een ontroerende romantische komedie wat de voorspelbaarheid van het verhaal aardig weet te camoufleren.

3.5*

Een jonge, maar depressieve oogarts en een stewardess die middenin een identiteitscrisis verkeerde, ontmoetten elkaar aan het einde van de wereld. Een traag, dramatisch en serieus drama over het ontvluchten van het leven (van alledag), toeval en lotsbestemming, met de ingrediënten liefde, leven en dood. Ondanks alle ellende was er gelukkig ook ruimte voor een beetje humor. Sommige personages vond ik (onbedoeld) lachwekkend, maar het verhaal had iets hartverwarmends.

'Komedie/drama' met daarbovenop een vrolijke poster: ik had hier wel net iets anders van verwacht.

Ondanks het happy end zat ik toch in de eerste plaats naar een psychologisch drama te kijken; met droevige figuren op een kleurloze achtergrond en in lange stiltes. De sfeer in het ziekenhuis was even koud en wit als op de sneeuwlandschappen.

Het arthouse-gevoel ging af en toe door mijn hoofd, maar het levert hier in mijn ogen zeker geen meerwaarde. Ik had liever net iets meer zien gebeuren, een verhaal met een iets hoger tempo. Heel af en toe had ik de neiging om op de ff-toets van de afstandsbediening te duwen.

Alle warmte kwam van Caserio en vooral Rubio, twee warme mensen die er voor zorgen dat de film toch niet in z'n droefheid bevriest.