House of Cards (1993)

Niet verwonderlijk dat bij dit niemendalletje nog geen bericht stond, het verhaal is niet bijzonder en Turner en Jones heb ik al eens beter gezien.

Zo wordt maar weer duidelijk dat kinderen gevoelig zijn voor wat wij het bovennatuurlijke noemen. Maar waar we gewoon midden inzitten. In dat oogpunt redelijke film.

Dit was nu echt een film waar men dacht: "oh ja, er moet ook nog een eind aan zitten". Voor de rest was het overigens ook allemaal "net niet".

Meisje stopt met communiceren na de dood van haar vader en begint kenmerken van wat autisme lijkt te vertonen. Een kinderpsycholoog probeert tevergeefs contact te maken. Maar ze raakt dermate verwijderd van de realiteit, in de nodige gevaarlijke situaties, dat de hulpverlening dreigt het ouderschap te ontnemen.

De film weet te intrigeren door de bijzondere, kunstzinnige en vernuftige manier waarop het kind toch communiceert, vooral door de creatie van een toren van kaarten. Helaas is het einde nogal gemakzuchtig. Fraaie muziek, camerawerk en acteerwerk houden tot dan toe de boel overeind.

Wat nogal vreemd is, is dat nergens wordt vermoed dat het meisje getraumatiseerd is door de dood van papa, er wordt zelfs geen foto van bijgehaald of wat dan ook. Terwijl het toch erg voor de hand ligt.