A Guide to Recognizing Your Saints (2006)

Aardige film over een vriendengroep die opgroeien in een volksbuurt in New York, midden jaren '80. Goed geschreven personages, en ook de jonge acteurs die ze invullen doen het goed. De montage laat helaas wat te wensen over. Dit is vooral zichtbaar door de onnodig rommelige eerste helft. Daarna krijgt de film een wat meer lineair verhaallijn, maar is het eigenlijk al een beetje te laat.

Blijf dit een geweldig debuut vinden. Jammer dat Montiel die lijn niet meteen lijkt te kunnen doortrekken. Fighting was een redelijk plat filmpje en The Son Of No One ziet er ook weer niet echt bijzonder uit.

A Guide To Recognizing Your Saints is dat voor mij wel nog steeds (zag 'm gisteren voor de 3e of 4e keer). De broeierige energie in deze prent is wat mij betreft vergelijkbaar met die van de betere Spike Lee. Het zweet druipt van de muren en de melting pot van verschillende culturen staat op ontploffen. Vooral het gedeelte in de jaren '80 knéttert. Ontvlambare scènes worden afgewisseld met dromerige, ingetogen passages, en dat zie je ook in beeld en geluid. Werkt echt goed in mijn ogen.

Ook de cast overtuigt, met LaBeouf als centrale figuur. Hierna draafde hij vooral op in hersenloze nonsens, maar hier vind ik 'm erg naturel als gewone kerel. Daarnaast zeer genoten van Rosario Dawson. Ze komt hoop en al 5 minuten in beeld, toch genoeg om serieus indruk te maken.

Zeker geen perfecte film, maar wel één die een emotionele punch packs. Ruim 4*.

Autobiografisch debuut van Dito Montiel over zijn tienerjaren in Astoria (Queens). Het verhaal en de rauwe beelden van deze New Yorkse achterstandswijk zorgen voor een authentiek geheel. Niettemin komt de film door het warrige begin wat moeizaam op gang en wordt hij pas in het tweede deel echt interessant.

Over de hele linie goed geacteerd, waarbij ik vooral wil wijzen op de weer voortreffelijke Dianne Wiest als Dito’s moeder.

goeie film, goede acteurs, i love it!

Omdat ik de scènes met Robert Downey Jr. (soms begrijp ik het begrip hoofdrol niet) het hoogtepunt van de film vond, duurden de rommelige flashbacks voor mij te lang. Een rauw, intens, onverbloemd en schrijnend verhaal over de brute kindertijd van een ongewone jongen. Maar ook een niet even gemakkelijke biografie over familie, vriendschap, verantwoordelijkheid, trouw, goede bedoelingen en slechte keuzes.

Inderdaad een geweldige binnenkomer. Vond vooral de montage en begeleidende muziek het geheel naar een hoger plan tillen. Rauw en warrig, sfeervol en soms behoorlijk emotioneel. Naar de cast (en de poster..) kijkende had ik dit niet verwacht in ieder geval. A Guide to Recognizing Your Saints valt ergens tussen Smoke/Blue in the Face en de films van James Gray in, maar is eigenlijk ook erg eigen. Enorm aangenaam verrast en onder de indruk dus.

Enorm goede film!

Rauw, oog voor jaren 80 decor.

Veel muziek uit de 70's in een film die zich afspeelt in '86 vind ik minder. Het kan, maar had meer uit de tijd van Art of Noise willen horen...

Een aardige film die zich halverwege de jaren '80 in New York afspeelt.

Geweld, relaties, emoties en foute keuzes zijn de rode draad in deze film onder leiding van Dito Montiel. Alvorens hij als regisseur aan de slag ging, was hij bandlid bij Major Conflict uit New York. In de film wordt naar deze bestaande band verwezen. De cast levert prima werk. Montiel vond Shia LaBeouf in het begin ongeschikt, omdat hij meer op zoek was naar een onbekendere acteur. LeBeouf sloeg tijdens zijn 2e auditie een gat in de muur om wat meer woede aan Dito's personage toe te voegen. Helaas was dit voor George DiCenzo zijn laatste film. De acteur overleed 4 jaar later op 70-jarige leeftijd. Ook Channing Tatum was in topvorm. Tijdens de scène waarin Monty een beroerte kreeg, liet Tatum zijn emoties de vrije loop door met een tafel het raam van een deur te sneuvelen. Gelukkig kreeg hij op tijd zijn emoties onder controle. Deze improvisatie bleef uiteindelijk in de film zitten.

Mijn aandacht dwaalde tijdens het 1e deel een beetje af. Het begint rommelig, maar weet zich uiteindelijk toch te ontpoppen tot een voldoende. Mede dankzij de sterke acteerprestaties. De film was goed genoeg voor 7 prijzen en 9 nominaties.

3,0 *

“My name is Dito... and I'm gonna leave everybody in this film.”

Indringend portret over een man die na 20 jaar terugkomt op de plek waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht, en een aantal mensen uit zijn verleden onder ogen moet komen. Zijn zieke vader, zijn moeder, zijn jeugdvriendinnetje, zij vrienden etc. Allemaal heeft Dito ze achtergelaten op zoek naar een beter leven. Gezien de flashbacks kun je het hem niet kwalijk nemen (uitzichtloos bestaan, criminaliteit, een verstikkende vader, moorden), maar de film wil ook laten zien dat Dito misschien betere keuzes had kunnen maken.

Zeker de krachtige scènes tussen Downey Jr. en Rosario Dawson/Chazz Palminteri maken dat duidelijk. Regisseur Montiel laat het aan de kijker om hier een oordeel over te vellen. Ik zelf zou zeggen dat Dito er goed aan gedaan heeft om zijn oude leven achter zich te laten, maar om 20 jaar niets van je te laten horen is ook wat overdreven natuurlijk. Door de twee tijdslijnen en de korte speeluur maakt de film soms een gehaaste en fragmentarische indruk, maar het acteerwerk houdt de boel bij elkaar. Downey jr, LaBeouf, Palminteri, Tatum, Dawson, Diaz etc. Fantastisch.

Aardig geregisseerd, ietwat dromerig filmdebuut van Dito Montiel. A Guide to Recognizing Your Saints wordt gepromoot als "gebaseerd op het leven van de regisseur", maar met een kleine achtergrondcheck kom je erachter dat er behoorlijk wat echte feiten met fictie zijn vervangen. Zo is het incident met de trein helemaal nooit gebeurd en loopt de persoon waarop dit personage gebaseerd is nog levend rond en heeft ondertussen zelfs een familie gesticht. Als Montiel dit dus ziet als zijn persoonlijke verhaal, dan ben ik geneigd er niets van te geloven. Gelukkig is de film verder meer dan aardig en wordt voornamelijk versterkt door goed acteerwerk van LaBeouf, Tatum en Palminteri. De afwisseling van de kinderen naar diens volwassen versies had van mij niet gehoeven, maar de driftige scenes worden uitstekend geregisseerd en de situaties wisselen elkaar met een verdienstelijke flair af. Met name de tweede helft vond ik regelmatig sterk, vooral omdat de inhoud wat serieuzer wordt en iedere acteur eigenlijk wel capabel is om oprechte emotie te tonen. Het jeugdleven van deze film lijkt in geen enkel opzicht op die van mij, maar toch herkende ik weer bepaalde sfeerzettingen uit m'n eigen jeugd terug. Met 98 minuten duurt het tenslotte niet te kort of lang, dus wat mij betreft een meer dan aardig debuut van Montiel.

Goed beeld van hoe fucked up het leven in Amerika in sommige wijken kon zijn in de 80's. Dit gekoppeld aan ouders die elk gevoel van ondersteuning geven missen en getraumatiseerd hun opvoeding op basis van hun eigen waarheid als enige juiste macht ervaren. Niet vreemd dat de kinderen hiervan zich op een zelfde manier proberen overeind te houden. Dito, goed spel van Downey Jr., heeft het verstand en de inzicht dat hij hier uit moet. Parentificatie ten top in de momenten dat Dito met zijn vader communiceert. De uitvoering had nog wat beter gekund, meer diepgang. Diaz geeft goed partij als Dito's vriendin.