Cheyenne Autumn (1964)

Een westernfilm met goede acteurs, maar de film is een beetje langdradig.

Een beetje een teleurstelling, deze film. Het is allemaal kei-onrechtvaardig en dieptriest wat er gebeurt maar het deed mij absoluut niks. De film trekt over het scherm voorbij als een saaie bende zwijgende roodhuiden, die blijkbaar honger lijden want de commentaarstem zegt dat ze dat doen, die onrechtvaardig worden behandeld (Onlangs stond er in een tijdschrift van het Belgisch leger een artikel over genocide, met een tabelletje van de volkerenmoorden die de meeste slachtoffers hadden geeist, de VS stond met hun indianen bovenaan. Grote rel natuurlijk en diep gemeende verontschuldigingen van de Belgische regering, maar een bron van waarheid zit er wel achter) maar gelukkig worden geholpen door de goede schooljuf, maar die nooit enig medelijden opwekken (die indianen dan he, met die lange zinnen altijd zou een mens de draad kwijtraken ). Bovendien zijn indianen in films om de een of andere duistere reden altijd wijze zwijgende mannen die af en toe een poster-wijsheid uitkramen (de oudere dan natuurlijk he, de jongeren bij de indianen zijn altijd onruststokers) Ach, het was wel entertainment deze film, met een aantal goede gevechten, maar ik vraag mij af of dat nu juist de bedoeling is geweest om dit te maken.

De scene met James Stewart was trouwens erg goed, maar had in deze film absoluut niets te zoeken. Maar zo'n naam staat natuurlijk wel goed op de affiche, en hem eruit knippen hebben ze vast niet gedurfd.

Kortom, een eigenlijk nogal saaie film met mooie landschappen die in de grond niks voorstelt. 2.5 sterren.

Een waargebeurd verhaal (denk ik toch), en ik vind dat het redelijk is neergezet, deze film.

3,5 sterren.

Volgens de Van Dale is de omschrijving van het woord genocide: stelselmatige uitroeiing van een ras of volk.

De acties tegen de oorspronkelijke bewoners van Amerika (van Alaska tot Vuurland maar in het bijzonder binnen de huidige Verenigde Staten), van welke aard dan ook (moord, uithongering, verplichte deportatie naar onleefbare gebieden, moedwillig besmettelijke ziekten veroorzaken) kunnen niet anders dan genocide genoemd worden, zie deze film, waarin dit woord echter niet wordt gebruikt. En dan heeft qua aantal dat Belgische tijdschrift het zeker bij het rechte eind gehad.

De Cheyennes zijn altijd al mijn favoriete indianenstam geweest. Ik heb boeken verslonden van hen dus uiteraard had ik al van deze film gehoord!

De film is van vroeger en dat merk je goed. Toch is het verhaal prima en correct, wat ik toch zeer belangrijk vind. Sommige scenes zijn mooi in beeld gebracht, zoals de ontstapping bijvoorbeeld.

Goede film!

PS: ik wacht nog steeds op een goede film over Little Big Horn, waar de Cheyennes, Sioux en ook nog een deel Arapaho's generaal Custer en zijn 7e cavalerie in de pan hakten. En dan heb ik het echt over een film die puur over dit gaat!

Te zwakke versie van een op zich schokkend gegeven.

Een van de weinige keren ook dat ik James Stewart niet op zijn plaats zie in een film.

Veel te oud bovendien voor de rol van Wyatt Earp, net als Arthur Kennedy voor de rol van Doc Holliday.

Gelukkig spelen beiden maar een kleine rol in het geheel, maar zelfs die is overbodig.

Dit drama had pakkender in beeld gebracht moeten worden m.i.

Een veel beter film over de ondergang van de Indianen is 'I will fight no more forever' (1975), maar die gaat over de 'Nezperce' stam

Film is zo wie zo al een genot om te kijken alleen al door die prachtige kleuren.

'Son of the morning star' is misschien wel de beste verfilming van deze historische gebeurtenis.

John Ford probeerde in zijn laatste western eens een keer een indringend verhaal te vertellen met de ondersteuning van mooie plaatjes. De eerste vijf kwartier is boeiend, alhoewel het allemaal wat afstandelijk blijft qua beleving bij mij.

Dan belandt het verhaal om onverklaarbare redenen plots in Dodge City met Earp en Holliday en maakt Ford van de tot dan toe serieuze film, een belachelijke kermis. Compleet met overacterende bijrolfiguren, een totale miscasting met Stewart als Earp en Kennedy als Holliday. Een volstrekt onlogische wending in het verhaal en in één klap kreeg ik zin om de film stop te zetten, terwijl ik tot dan toe geboeid had gekeken naar het verhaal.

Meteen na Dodge City keert het verhaal weer terug naar de Cheyenne en hun tocht huiswaarts, maar ik kwam niet meer in het verhaal.

Na de zoveelste van Ford te hebben gezien, moet het mij van het hart: Ford was een eikel!

Dat velen in hem zo'n voorbeeld zien... een wonder.

3*

John Ford in zijn laatste western maakt er een waar kleuren spektakel van vele heel veel sterren waar onder Richard Widmark een van mijn favoriete acteurs maar wat dachten jullie van Carroll Baker , Karl Malden, Sal Mineo (als red Shirt , veel te vroeg gestorven) ,

Dolores del Rio,Ricardo Montalban,Gilbert Roland,Arthur Kennedy,John Carradine,James Stewart en Edward G. Robinson.

Maar wie ik echt graag had gezien in de laatste western van Ford was natuurlijk John Wayne.

De film is traag en je krijgt maar geen echte band met de film en toch hoe vaker je hem ziet hoe sterker de film wordt.

Nee, dit was niet de film waar ik op gehoopt had. Wel de film die ik verwacht had, aangezien John Ford films mij zelden goed bevallen. De film zag er wel schitterend uit, maar stelde eigenlijk niet zoveel voor. Grotendeels gewoon saai en de scenes in Dogde City waren wat misplaatst ja. Zeker omdat Cheyennen Autumn tot dan een hele serieuze film was. Matig dit. 1,5*

Flauwe vertoning. Wat een indringend verhaal had kunnen worden over het onrecht dat de oorspronkelijke bewoners werd aangedaan, draait uit op een suf, met cliché's volgestopt gedoe. Richard Wildmark loopt er bij als een John Wayne in een slechte dag en wie kan mij uitleggen wat die James Stewart-scène in de film kwam doen.

John Ford presteerde al veel beter en ik denk dat zelfs de fervenste liefhebbers van westerns hier hun gram niet halen.

Het is misschien wel 20 jaar geleden dat ik deze film gezien heb .

Destijds was ik behoorlijk onder de indruk van de film .

Nu ik hem weer eens gezien heb was ik toch wat teleurgesteld .

Dit komt mede doordat ik de originele filmversie van 158 minuten heb gezien .

Ook komt de film tegenwoordig wat oubollig over waardoor het verhaal niet zo geloofwaardig over komt .

Maar laten we bij het begin beginnen .

Er bestaan waarschijnlijk 2 versies van deze film een lange versie 158 minuten en een kortere van 145 minuten deze is waarschijnlijk op vhs en dvd verschenen .

Zoals ik al aangaf heb ik dus de lange versie gezien uitgezonden op TCM.

Hier komt dat stuk in voor met James Stewart in Dodge city,

wat voor mij totaal overbodig was en gerust weg gelaten had mogen worden .

Het voegt helemaal niks extra’s aan het verhaal toe in tegendeel het haalt je uit het verhaal .

Maar er is een reden waarom dit gedaan is .

Ford wilde niet dat de mensen tijdens de pauze de zaal uit liepen .

Vandaar dit stuk met Stewart erin . Ford maakte er nog een grap over:” Stewart was de beste pauze in films.”

Neem nu de goede man die het verhaal vertelt . Deze zegt ergens in de film dat ze al meer dan duizend kilometer gelopen hebben en vele verschillende landschapen doorkruisten .

Het is dat je weet dat de man het verhaal vertelt van een feitelijke gebeurtenis anders kwam het voor mij helemaal niet geloofwaardig over .

Want in plaats van vele verschillende landschappen had ik toch sterk het idee dat de Cheyenne en de achtervolgende cavalerie een toeristische route door Monument Valley liepen waarbij 2 keer dezelfde rivier werd overgestoken .

Waarschijnlijk was dit een favoriete plek van John Ford want dezelfde rivier is ook te bewonderen in The Searchers met John Wayne .

Ook klaagden de Cheyenne dat ze honger hadden . Maar het was hen nou niet bepaald aan ze te zien dat ze al zoveel afgezien en geleden hadden.

Dit had beter uitgewerkt kunnen worden door bijv. de kleding er vuil en versleten uit te laten zien. ouderen en kinderen die vergaan van de honger en de kou . Ik krijg nergens het gevoel dat ze moesten overleven.

Het gaf mij niet het gevoel van medelijden met de Cheyennes .

Ook dat ze vluchtten uit dat fort vond ik maar wat tam wat actie betreft .

Oke de film is dan wel uit 1964 en zal toen best wel indruk hebben gemaakt. Maar vandaag de dag stelt het niet zoveel meer voor .

Ik had het liever gezien als bv in Hatfields and Mccoys dat soort wrede acties die na blijven dreunen .

Daarom zou het ook mooi zijn als Kevin Costner dit verhaal eens opnieuw verfilmt .

Niet dat de film nu heel slecht is maar dit verhaal verdient een film die uit kan groeien tot een grote klassieker .

Hierboven wordt gesteld dat het verhaal verdient om opnieuw verteld te worden om dan een klassieker te worden, dan kan er beter een remake van I will fight no more forever worden gemaakt, ook dat wordt hierboven al een keer genoemd. Dit is zeker geen slechte film, de minpunten zijn, te lang, wat nu Doc Holliday en Wyat Earp in dit verhaal moeten doen is mij een raadsel, de totaal overbodige liefdesperikelen onder de indianen en als landschap voortdurend monument valley gebruiken, terwijl de Cheyennes op weg waren naar hun prairies.
Wel leuk is om de sterrencast voorbij te zien komen, waarvan enkele in mijn ogen totaal in een verkeerde rol zijn gecast zoals Stewart in de rol van Wyat Earp en de naam Wayne was geen garantie voor een goede acteerprestatie.
De film is het afscheid van Ford van de westerns, jammer genoeg niet zijn beste.

Hier kan ik mij wel in vinden. Ik heb deze 158 minuten durende versie van Cheyenne Autumn vanmorgen na zo'n 30 jaar herzien. Het is geen klassieker en had best wel wat korter gekund, maar visueel is de film een plaatje met al dat landschap. Ook de kostuums zagen er verzorgd uit. Ik heb mij er weer best vermaakt, maar nog een herziening zit er niet meer in, Fungeert dus nu als opvulling van mijn collectie.

Redelijke film waarin een indianenstam besluit het reservaat te verlaten en terug te keren naar hun thuis. Soms wat onevenwichtig qua toon en de film is ook nogal langdradig. Zo had het hele segment in Dodge City met gemak geschrapt kunnen worden, ook al zet James Stewart een vermakelijke rol neer. Groots opgezet en het ziet er allemaal mooi uit, met veel prachtige, weidse shots.

„Even a dog can go where he likes... but not a Cheyenne“. Moe van valse beloftes en contractbreuken bekritiseert opperhoofd Dull Knife de onderdanige positie van de Cheyennes en trekt met zijn volk naar het thuisland Yellowstone, waaruit zij eens door de blanken werden verdrevem.

De poging van John Ford om het verhaal van deze heroïsche voettocht te verfilmen, duurt maar liefst 154 minuten en heeft een taai verloop. Er gebeurt niet heel veel. Een stroom indianen die voortploetert in het epische landschap van Monument Valley. Met af en toe een confrontatie met de blauwhemden. Met af en toe wat onderling gekissebis. Met Carroll Baker als verontwaardigde blanke die zich aansluit bij de groep Cheyennes, maar eigenlijk alleen maar in de weg loopt. De film sukkelt maar door en heeft geen echte hoogtepunten.

Bij een heroïsche tocht door weer en wind, met voedselgebrek en sterfte onderweg zou veel emotie los moeten komen. Ik had daar geen last van. Alle ontberingen worden tamelijk gelaten en klinisch weergegeven. Eigenlijk bespeur je maar heel weinig van het onnoemelijke leed waardoor de Cheyennes tijdens hun tocht worden getroffen. De film veroorzaakt maar weinig opwinding en is een lange en taaie zit.

Ik was blij met een kort en vrolijk intermezzo waarin James Stewart als Wyatt Earp een hele maffe opvoering heeft. Het leek op een sketch in een revue. Een merkwaardige en overbodige scène die wat mij betreft erg haaks op de rest van de film staat, maar die mij ondanks zijn onzinnigheid korte tijd toch even uit mijn lijdzame houding trok.

De Cheyennes in de film worden door Navajo indianen gespeeld. De taal die wordt gesproken is dan ook niet de taal der Cheyennes maar is Navajo. Het schijnt dat het opperhoofd in de film in zijn toespraak bij de ondertekening van een verdrag in zijn eigen taal grappen maakt over de penisgrootte van de aanwezige blanke gezagsdrager. Zo wordt een officieel en belangwekkend historisch moment in de film (althans gezien vanuit het oogpunt van Hollywood) een lachwekkende sketch die alleen begrepen wordt door mensen die de taal van de Navajo machtig zijn. Ik hoop dat de anekdote waar is. Ik spreek geen Navajo, dus kan het niet checken. Het is in ieder geval een grappige anekdote die iets zegt over de waarde die de indianen toekennen aan de geschiedkundige interpretaties van Hollywood.