A Casa (1997)

Met A Casa levert Sharunas Bartas een film af van ongekende klasse en visie. Verhalen worden verteld door enkel gezichtsuitdrukkingen. De protagonist ziet alles gade en deelt soms in de verhalen van de ogenschijnlijke bewoners van het huis, maar niemand zal ergens een menselijk contact maken. Iedereen blijft afstandelijk en vervreemd van elkaar. Het lijkt alsof het enige personage dat leeft het huis zelf is, waarvan elke kamer een eigen verhaal vertelt. Soms ben je toeschouwer van een kamer vol naakte kinderen (vervlogen jeugdherinneringen?) dan weer aanschouw je een verloren man met een accordeon die een treurwals opdraagt, of de kamer is gevuld met vogels. Prachtig aan de film is onder meer het camerawerk, volgens mij kan niemand zo mooi het licht naar binnen laten vallen als Bartas, de muziek en de sfeer van de film.

Ik heb de film helaas op een beroerde vhs-rip gezien en hoop dan ook dat deze film spoedig op dvd uitgebracht wordt en dat de Nederlandse arthouse bioscopen een keer het lef nemen om iets van Bartas te vertonen, want zijn films hoor je liefst alleen in een donkere bioscoopzaal op groot scherm te zien.

DVD is besteld.

Welke uitgave is dat?

De Franse. Had hem via Amazon.fr binnen een paar dagen thuis. Heb hem nog niet bekeken, maar de screenshots die ik heb gezien zagen er goed uit!

Voor mij veel te duur momenteel, ik ben benieuwd naar je ervaring van de film.

Ik had hem al wel eens gezien: fantastische film! Het was mij het geld wel waard om deze eens in een goede kwaliteit te zien.

A Casa: geen dialoog, geen verhaal, wel een perfect ritme, fraaie belichting en muziek, zeer mooie cinematografie. Als geheel erg intrigerend, haast hypnotiserend. Van wat ik tot nu toe aan "traagheidscinema" zag is dit een van de betere films.

Schaamteloos pretentieus en onbeschrijfelijk mooi.

De scene waarin de 'bewoners' van het huis worden voorgesteld behoort tot de mooiste scenes die ik gezien heb. Schitterende cinema.

4* met kans op verhoging.

wat een meesterwerk. nog nooit heb ik het gezicht zo mooi gefilmd gezien. een vreemde trieste betovering overmeesterde me tijdens het kijken.

een film die gezien moet worden door tarkovsky (sublieme belichting), angelopoulos en sokurov liefhebbers. wat betreft het spreken van het gelaat doet me dit ook aan bergman denken. een onnavolgbaar kunstwerk dat me lang bij zal blijven.

Prachtige film!

Dit is zeker een film die ik nog een keer moet bekijken om de diepgang te kunnen begrijpen.

Subtiel, echt, artistiek... zonder woorden een kijkje in de ziel geven. *4.0

Vind ik leuk

We zouden een beetje oneerbiedig kunnen doen en zeggen dat het een soort kruising is tussen "Russian Ark"en "Die Grosse Stille".

Bijna geen dialoog in dit huis waar de hoofdpersoon rond zwerft en waar ook een hoop anderen zijn. Alhoewel de ware hoofdpersoon is het huis zelf, waar we voortdurend op andere verdiepingen mensen horen lopen, deuren dicht horen gooien en af en toe krijgen we zelfs een blik op de omgeving buiten het huis....en het is geen vrolijk huis, graag waren we dan ook nog wat langer in de duivenkamer gebleven, al is de vuurwerk-scene ook prachtig.

Bijzondere film van aangenaam afwijkende regisseur Sharunas Bartas.

Zeer aangenaam verrast door deze voor mij tot voor kort totaal onbekende film, die voor mij oogt als een surrealistisch kunstwerk. Elke keer als ik de film stil zet heb ik het idee naar een schilderij te zitten kijken. Vooral de gelaatsuitdrukkingen zoals die door de regisseur worden neergezet zijn fenominaal.

Deze film kende enkele zeer mooie scènes zoals bv de kamer met de rondfladderende vogels, de kamer met de naakte kinderen, het banket en het vuurwerk. Dat wij op het einde soldaten en pantserwagens zien verschijnen geeft mij de indruk dat de regisseur met deze film de geschiedenis van het huis wilde weergeven, dit vertaald in bewegende beelden zonder dialoog maar met wel zeer mooie en passende muziek. Zeer geslaagd en origineel i.m.o., hoewel de invloed van Tarkovsky en Sokurov toch wel duidelijk merkbaar is.

4,5*

Aan de bovenstaande reviews te zijn is iedereen hier bekend met de regisseur, zijn werk en zijn invloeden. Ik ben dat totaal niet. Dat verklaart wellicht de hoge waarderingen en dat die van mij een stuk minder is. Ik kon hier écht niks mee.

Enorm pretentieuze en artsy, dat meer een bewegend kunstwerk is dan een film. Daarom snap ik wel waarom mensen hier een waarde in kunnen zien; het is een bepaalde kunstvorm, een soort museum. Ik heb het idee dat de regisseur normaal een fotograaf is die karaktermomenten vastlegt en dat nu in filmvorm wilde proberen. Ellenlange shots van mensen die diep in gedachten verzonken zijn, onlogische handelingen uitvoeren, onverklaarde settings. Volstrekt onlogische scene-opvolgingen. Geen samenhang.

Het gebrek aan tempo, muziek (heel soms), dialoog, spanning én verhaal is mij echter echt teveel. Ik hou van afwijkende films, maar als er al een clou zou zijn, is hij me volledig over het hoofd gegaan.

Ik had voortdurend het idee dat ik in een museum naar een 'kunstzinnige' video keek.

(en thuis op de bank zittend met een glas wijn onder handbereik was dat best te doen)

Heel bijzondere film die rust op het cinematografische. Mooie beeldcomposities. Visuele vondsten. Artistieke fotografie. Expressieve close-ups...
Heb vergeefs gepoogd er een verhaal uit te puren, maar kwam niet verder dan aan een pak afzonderlijke passages en dan bleef het nog bij wat gissen.
Rekening houdend met de intro is het evenwel duidelijk dat de trip door het vervallen huis niets dan (onuitgesproekn?) herinneringen inhoudt van tijden die nooit meer weerkeren.
Die van de film wil genieten moet zich, zoals gezegd, wel richten naar het visuele van de film en dat is zeker de moeite.
De scène met het stukje poppentheater (met Valeria Bruni Tedeschi, geloof ik) was ook knap en een verhaaltje op zich.

Dit vind ik geen eenvoudige film om te beoordelen. Behoudens de voice-over in het begin en op het einde zijn er geen conversaties te bespeuren. Unspoken cinema dus. Rest ons vervolgens alleen het visuele. Het is observeringscinema van de bovenste plank. Lange shots, stillistische beelden, heel veel mimiek van de personages, al dan niet in close-up.

Stijlvol, poëtisch zelfs, maar inhoudelijk toch net te beperkt om me te beroeren. Cinematografisch top, sfeervol en prima belichting et cetera. De mimieken van de personages spraken bij momenten boekdelen, authentiek en met klasse, maar het mocht iets meer zijn voor mij.