Forbrydelsens Element (1984)

Erg vreemde film: alle scènes baden in een rode gloed, het regent voortdurend en alles is 's nachts opgenomen. Daardoor lijkt deze film het vooral van sfeer te moeten hebben, en de onbegrijpelijke wereld waarin het verhaal zich afspeelt zal de meeste kijkers alleen maar verwarren. Niettemin een erg goed verhaal, en een film die na een tweede visie z'n geheimen pas echt prijsgeeft

Saaaaaaaaaaaaaaaaaai. Mooifilmerij om niks.

Een experiment in de ware zin van het woord.

Een van de saaiste films die ik ooit gezien heb. Weet niet eens meer of ik hem heb afgezien.

Extreem beklemmende, sfeervolle en spannende film met een schitterend scenario (enkel het einde vond ik teleurstellend banaal). Niet saaier dan een doorsnee Tarkovsky trouwens, en zeker spannender . Het stoort me vaak dat Lars von Triers films pretentieus genoemd worden (niet zozeer op deze site hoor), bij Dogville kan ik dat nog wel verstaan, maar dit is gewoon een perfect te volgen en knappe, maar visueel erg onconventionele psychologische thriller.

Prachtige film!

Alleen jammer dat de acteurs niet meededen...

Bizarre film. Zeker geen doorsnee drama of thriller. Film moet het helemaal hebben van de stijl en de bijzondere kleurenfotografie, wat deze film voor mij zeer sfeervol maakt. De regisseur zou dit soort stijloefening nog eens verbeteren in zijn film "Europa", voor mij Lars von Trier's beste film. Niettemin vind ik dit een geweldig debuut van Lars van Trier, die na "Europa" radicaal van stijl ging veranderen en zich overgaf aan sentimentele draken zoals "Breaking the Waves" en "Dancer in the Dark" of aan experimentele films zoals "Dogville" en "Manderlay".

4,0*

Deze film bestaat eigenlijk uit tableaus van sterk gecondenceerde poëzie die leiden tot enige ademnood bij de kijker. (Moet af en toe een beetje denken aan de licht verstikkende films van Alexandr Sokurov, zoals The Second circle en Kamen).

Een film die je met elk beeld moet 'lezen', 'ondergaan', en interpreteren. (En af en toe even boven komen om adem te halen...)

Geen lichte kost maar bij vlagen wel briljant, lijkt me.

Dat Lars von Trier geen alledaagse films maakt, was me reeds bekend. Hij experimenteert er soms lustig op los, waarbij ik zijn ene film duidelijk wat beter kan verteren dan de andere. Met deze Forbydelsens Element blijkt, dat hij ook in zijn beginjaren al gek was op experimenteren. Helaas kon ik dit deze keer toch wat minder waarderen.

Forbydelsens Element wordt in een grote flashback verteld wordt door de hoofdrolspeler, die hiervoor onder hypnose is gegaan. Het verhaal bevat een hoop surrealistisch ogende uitspattingen, die soms erg expressionistisch overkomen en voorzien zijn van een rood-geelachtig kleurenfilter. Persoonlijk vond ik dat kleurenfilter maar weinig toevoegen aan het hele gebeuren en bovendien nog eens spuuglelijk. De sterke visuele stijl, die von Trier in sommige van zijn latere films heeft, zag ik hier in ieder geval nog niet terug. Verder zit er een hoop absurdisme en aparte humor in, die ik ook niet altijd even goed vond werken. Ik heb een keer moeten lachen, maar verder ging de humor toch grotendeels langs mij heen.

Het moge duidelijk zijn, dat ik hier niet kapot van ben. Het begin was nog wel aardig, maar daarna werd het toch een redelijk lange zit richting het einde. Von Trier mag dan geïnspireerd zijn door grote cineasten als Tarkovsky, maar hier komt het er in ieder geval nog niet goed uit. Visueel niet mooi, verhaaltechnisch niet al te interessant en ook op andere gebieden eigenlijk onder de maat. Dat maakt Forbydelsens Element helaas de minste von Trier die ik tot nu toe zag.

1,5*

Vroege Lars von Trier met veel bruin en geel-tinten.

Politieman onder hypnose gaat terug in een zaak rond een seriemoordenaar met behulp van het boek "The Element of Crime".

Ademt visueel en qua verhaal wel iets van latere films als "Europa" en "The Kingdom" inclusief wat film noir, Tarkovsky en "Alphaville".

Met name qua plot wat minder sterk en visueel misschien wat te gestilleerd allemaal.

Prima visitekaartje, maar de echte briljante films zouden nog komen.

Zag van Lars Von Trier nog onlangs het mooie "Breaking the Waves" en voorheen ook "Dancer in the Dark" en "Melancholia", maar dit hier is toch andere koek.

Het gegeven is duidelijk maar het uitwerken ervan lijkt mij niet bij te benen.

Een aaneenschakeling van duistere scènes in lugubere, bijna horrorachtige locaties, met spookachtige belichtingen, heel bijzondere invalshoeken en personages, eigenlijk even onappetijtelijk (op Kim na) als de decors.

Wellicht zitten er in al die opnames heel wat allusies en symboliek, maar wat er achter steekt blijft wel even mysterieus evenals het zoeken naar een zekere logica in de dialogen.

Maar goed, noem het een weinig toegankelijke film, wat gelet op het stemoverzicht hier, wel dicht bij de waarheid uitvalt.

Een opgave om hier doorheen te komen. De goedbedoelde poging om de nog ongeziene (Von) Trier films te kijken strandt hier ben ik bang.

Wat het mager verhaaltje (geïnspireerd op film noir pulp) betreft : op de commentary track van de DVD 'Europa trilogie' verwoordt Von Trier het als volgt : 'zolang het beeld maar geel is en de scene maar volledig krankzinnig is, is het voor mij voldoende'. Duidelijk bijkomstig dus. Maar de beelden spoken zelfs nu nog door mijn hoofd (een paard dat verdrinkt, die scene met de sprong, mensen die in een vangnet voorbij zweven, etc). Wat we hier hebben is een magnifieke stilistische tour de force nl creatie van een universum (in dit geval Europa die dreigt te zinken ) en van complexe camerabewegingen. Volledig gehuld in sepia kleuren (een detail : af en toe een klein object in blauw). Von Trier laat zich leiden door Tarkovsky (zijn groot voorbeeld) , de focus op de natuurelementen zoals wind, zand, water en maakt er zijn eigen toekomstbeeld van. De zoektocht naar originaliteit en creativiteit zat er hier al in. Indrukwekkende stijloefening.

Eén van de eerste van von Trier toen hij nog niet zo omstreden was. Maar hij zette wel reeds de toon om minder toegankelijke en bevreemdende films te produceren. Met het plot zelf kon ik niet zo heel veel, maar was wel sterk geïntrigeerd door de sfeerschepping.

De film kent een grauwe donkere neerslachtige context van regen en modder. De gele -bruinrode constante gloed heeft iets onheilspellend. Fijne cinematografie en knappe insteek over een soort criminologische studie van het profiel van een seriemoordenaar. Als een soort Lombroso gaat men op zoek naar de dader die volgens geijkte analyses tot het juiste spoor moeten leiden.

Niet geheel overtuigd van de film, maar des te meer van von Trier zelf.

Whoever fights monsters should see to it that in the process he does not become a monster. And if you gaze long enough into an abyss, the abyss will gaze back into you.

Aparte film, dat moge duidelijk zijn. Het verhaal is denk ik nog wel het meest standaard-aspect van de film, waarin een politie-inspecteur zich steeds meer gaat verdiepen in en leven als de moordenaar waar hij naar op zoek is, en op die manier ook zelf steeds meer als hem wordt. Maar dat wordt niet bepaald op een conventionele wijze verteld. De film baadt in rood en sepia, met zo heel af en toe ter contrast juist objecten in blauw, en de film is sowieso vrij donker. In het Duitsland van Von Trier is het altijd donker, nat en guur (ik moest af en toe denken aan het Hongarije van Bela Tarr waar het ook altijd pokkenweer lijkt te zijn), en zijn de beelden niet altijd even logisch. Ik heb me ook regelmatig afgevraagd wat er nu aan de hand was tijdens allerlei scenes, maar visueel fraai was het over het algemeen zeker. Ik snapte ook een hoop niet, maar ik ben wel geïntrigeerd. En ik ben nu ook wel erg benieuwd naar de andere vroegere films van Von Trier.

Ik dacht echt een film uit midden jaren 90 gezien te hebben.

Tien jaar eerder gemaakt dus en dat maakt dat ik voor deze vroegere Lars von Trier film iets meer waardering krijg.

Maar verder kon ik er niets mee. Dit is te vaag, te verwarrend. Hou er niet van.

Een rechercheur moet een moord oplossen volgens een methode waarbij hij zich identificeert met de moordenaar. De film maakt een erg experimentele indruk en ook de indruk dat het budget erg klein was. Waardoor er veel gekunsteld werd met kleurgebruik en decors. Daardoor was de film ook niet erg toegankelijk en kwam het allemaal nogal vaag over. Ook het verhaal zelf leek nogal nodeloos ingewikkeld gemaakt. Een film-noir met een moderne kunst insteek, zo zou ik de film heel kort willen omschrijven. Maar toch ook niet erg geslaagd. Duidelijk een begin film van Lars von Trier, maar wel gelijk al een behoorlijk eigenzinnige. En de eerste van een trilogie die we achter elkaar bekeken hebben.

Eerder interessant dan goed, deze duistere vroege film van von Trier, over een politieagent op zoek naar een moordenaar in een ondergelopen, ontvolkt Europa. Er hangt een beklemmende sfeer over het geheel, tegelijk zijn sommige stukjes zo potsierlijk (die Kramer met name) dat het lastig is de film op die momenten serieus te nemen. De vervreemdende stijl is wel echt des von Trier's, maar plot-technisch vond ik het niet erg denderend, en de acteurs zijn niet geweldig. Wel grappig, een van de personages prevelt het rijmpje The House that Jack Built.

Ik moest tijdens het kijken denken aan films als Brazil, Alphaville, The Third Man (Harry Grey is al net zo'n mysterie als Harry Lime) en von Trier's eigen Europa, en vond het net als die laatste film een vermoeiende zit. Te theatraal allemaal, te donker. Hij zou gelukkig nog veel betere films afleveren, vanaf Breaking the Waves komt hij pas goed los.

Noirvember 5 - Een expirimentele neo noir

Ik zag de film tweemaal eerder in de jaren 80. Beide keren kon ik er niet veel mee. Maar zowel inhoudelijk als op filmisch vlak heeft mijn smaak zich ontwikkeld. Was benieuwd of hij me dit keer wel zou bevallen.

Het antwoord is ja. Het blijft een lastige film, want zowel qua beeldtaal als qua plot is het behoorlijk eigenzinnig en experimenteel. Het visuele aspect kon mij direct bekoren. Veel mooie bijzondere shots en eigen ritme. Wat betreft het verhaal moest ik er even inkomen. Maar zodra me duidelijk werd dat de Methode uit de Element of Crime veel weg heeft van het inmiddels wel bekende ‘profiling’ valt alles vrij snel op z’n plek. Daarnaast is het ook een duistere innerlijke tocht. Een knappe film. Eentje die zich ook niet laat dateren. Zou eerder zeggen dat de film hooguit 10 jaar oud is, dan dat ik m in de vorige eeuw zou plaatsen.

Qua sfeer en look, mede door de vatsige hoofdpersoon, heeft het wel wat weg van Touch of Evil. Maar dan badent in een goudgeel licht.

De nieuwe transfer in de Corzon blu ray box is pracchtig.

Denk dat ik de film bij een volgende kijkbeurt nog beter zal vinden.

4*