Perché Quelle Strane Gocce di Sangue sul Corpo di Jennifer? (1972)

Giallo uit '72 met -zoals het in dit genre hoort- een reeks mooie dames die achterna worden gezeten door een man -of vrouw (?)- met zwarte regenjas en handschoenen. Edwige Fenech, die we ook in andere giallo's kunnen bewonderen, speelt de rol van Jennifer, een fotomodel dat samen met een collega in een flat gaat wonen waarvan de eigenares net is vermoord. Al snel blijkt Jennifer zijn nieuwe doelwit.

"The Case of the Bloody Iris" is een sleazy entry in het genre met veel bloot: zowat elk jong vrouwelijk personage kleedt zich uit. De flashbacks naar de seks-sekte zijn mooi vormgegeven en geven een surrealistische indruk. Jammer dat dit gedeelte zich beperkt tot één scène in het begin, want het is visueel één van de weinige kwaliteiten die de film te bieden heeft. Naast de sleaze zijn er uiteraard een aantal geslaagde moordscènes, waarbij die in de lift en diegene die bij klaarlichte dag plaatsvindt de kers op de taart zijn.

Tegelijkertijd zijn dit ook de scènes die elke logica missen: een vrouw wordt vermoord bij klaarlichte dag tussen een mensenmassa, maar niemand merkt dit op, zelfs niet wanneer ze ruim een minuut bloedend en bijna flauwvallend over straat strompelt. En zo zit de film vol met -bijna lachwekkende- onlogische gebeurtenissen en reacties van de personages. Niet dat dit echt afbreuk doet aan de film, maar het verhoogt toch het foute gehalte. Het einde daarintegen is wel een sisser van formaat met een killer en motivatie die niet echt overtuigend overkomt.

"The Case of the Bloody Iris" is een aangename film om eens gezien te hebben als liefhebber van giallo's en de Italiaanse cinema, maar is jammer genoeg geen echte topper binnen zijn genre.

Mijn oordeel: een matige 2,5/5.

The Case of the Bloody Iris is zoals Patat zegt inderdaad geen echte topper binnen het genre, maar bevat wel zowat alle ingrediënten die men met de giallo associeert (na 'Sei Donne Per L'Assassino' zelden zo'n typische giallo-moordenaar gezien). Edwige Fenech zag er trouwens ravissant uit in deze film. De film blijft qua spanning op de vlakte - deels te wijten aan de relatief makkelijk te doorgronden plot - , maar weet de kijker gedurende de volle 94 minuten wel te onderhouden. De camerabewegingen zijn weer lekker eigenzinnig, met bruuske zoom-ins/outs en aparte hoeken; de idiote politie-inspecteur zorgt al bij al voor een vrij geslaagde komische noot; de "foute" soundtrack rond het geheel prima af.

Het is geen grootse film, maar voor de gialloliefhebber toch best wel de moeite waard om eens te bekijken. Al is het maar voor de extreem foute engelstalige dubbing.

3*

Alle elementen van een giallo,idd.Dusdanig zelfs dat je het idee hebt naar een spoof te kijken:de overbekende cast met Edwige ,Hilton etc.,de debiele cops,de cheesy soundtrack,afwezigheid van narratieve logica,gratuit naakt,idiote dubbing,moorden die precies volgens het giallo boekje worden gepleegd en in beeld gebracht,noem het allemaal maar op.

En toch lijkt deze film niemand minder dan Argento aardig te hebben beinvloed door een bepaald motief dat hij zou gebruiken in Phenomena(waar de heldin en acrtice beiden Jennifer heten,niet toevallig) en uiteraard Jenifer.

Prima giallo met natuurlijk de gebruikelijke Hitchcock-verwijzingen. Toch lijkt de film ook latere werken geïnspireerd te hebben: heeft De Palma de liftscène overgenomen voor Dressed to Kill? En heeft Argento zich voor Tenebre laten inspireren door de 'broad daylight'-killing?

De plot stelt natuurlijk erg weinig voor, maar die Italianen weten er met hun levendige cinematografie toch iets fleurig van te maken: talloze intensieve close-ups en vlotte 'whip-pan' shots houden de vaart erin. Verder ook nog vermakelijk door hilarische dialogen, cartooneske typetjes en vooral de adembenemende giallo-queen Edwige Fenech, die tweemaal de kleren van het lijf gescheurd wordt. En terecht!

Daar istie weer de killer met de leren handschoenen en het verborgen gezicht!
Giallo-time, dit maal meer aan de thriller dan aan de horror-kant.
Weer een bonte stoet aan verdachten: een architect die niet tegen bloed kan, de sekteleider zonder volgelingen, een enge lesbiënne, de weduwe die graag horror-comics leest...
De gebruikelijke goede kills, Edwige Fenech in één foto-shoot-sessie, één sex-scene en tot tweemaal toe scheuren ze haar de kleren van het lijf.
Verder een appartement van 20 verdiepingen met een mooi trapgat.
Misschien niet de meest originele film in het genre, maar wel met alle aantrekkelijke ingrediënten in de juiste verhoudingen.
De kill in de mensenmassa mag zelfs bij de klassieke scenes.

Aangename giallo waarbij af en toe de acteerprestaties onder maat waren.

Weer een hele mooie Edwig Fenech trouwens.

Vrij leuke standaardgiallo met de gebruikelijke elementen: de handschoentjes, het mes, ontzettend veel verdachten en blote borsten. Ook deze heeft het weer allemaal.

Het verhaal is vrij simpel maar toch wordt het op typisch italiaanse wijze zeer uitgebreid gebracht.

Zoals het een goeie giallo betaamt worden er ook hier weer om de haverklap nieuwe pistes bewandeld over wie de killer kan zijn. Om de 10 min. krijgen we een nieuwe verdachte en uiteindelijk is het zoals gewoonlijk vergezocht wie de killer is.

Deze giallo werd zeer sfeervol gebracht en visueel was ie ook dik in orde maar wat me stoorde waren enkele absurde momenten (bv hoe kan je iemand in een volle stad bij klaarlichte dag neersteken zonder dat iemand je ziet of de reactie van sommige personage bij het zien van een lijk). Maar toch maken de spanning en de toch wel leuke kill scenes (bv die in de badkamer of in de lift) veel goed. Ook leuk waren die 2 rechercheurs die af en toe wel leuk uit de hoek kwamen en misschien zonder dat ze het wisten soms hilarisch waren.

Voor de giallo fan is deze wel echt een must see. Een welverdiende dikke 3,5* net geen 4*

Prima Giallo inderdaad

Een beetje een gemiddelde giallo. Alle ingrediënten van een goede giallo zijn hier aanwezig, maar echt goed wil het nooit worden. Daarvoor is de clue wat te simplistisch en zien we geen enkele moord van hoog niveau.

3*

Goeie Giallo.

Voor mij toch wel bovengemiddeld. Dankzij minder politie geneuzel en wat meer aandacht voor de karakters en cinematografie. Nogal standaard plot inderdaad, maar goed en smaakvol uitgevoerd. Soundtrack mag er ook wezen, vooral de "theme-track". 7/10*

Mooi gemaakte giallo. Toffe locaties, beelden, aankleding. Het verhaal is saai en de finale is lachwekkend.

“Murder is no laughing matter!”

Op vakantie in Italië een Giallo bekijken, toepasselijker kan haast niet. Een moordenaar vermoord fotomodellen in een flat. Een commissaris gaat opzoek naar de moordenaar.

Het acteerwerk (en de Amerikaanse dub) waren weer van nogal dubieuze kwaliteit. Iemand word dood aangetroffen in een lift en men reageert alsof dit de normaalste zaak van de wereld is, kan gebeuren toch.

De moordenaar uit de film lijkt een beetje geleend uit Blood and Black Lace. Dezelfde hoed en doek over het hoofd, maar dit keer dan wel kanariegele handschoenen in plaats van het gebruikelijke zwarte leer. Het plot had wat meer uit gediept kunnen worden en veel aandacht krijgen de personages niet, maar toch was het wel te doen en bezat het een vermakelijke spanning. Vooral de commissaris vond ik wel geinige vent, qua uiterlijk deed hij me een beetje denken aan Inspector Barnaby uit Midsommer Murders.

Case of the Bloody Iris is wel een erg mooi geschoten Giallo. De film komt bij vlagen vrij modern over en maakt op een goede manier gebruik van het mooie widescreen-formaat. Met name de telefooncel en de lift vond ik mooi in beeld gebracht en de kills zagen er allemaal top uit (al was het bloed misschien een beetje verf-achtig).

Concluderend kunnen we stellen dat dit een prima Giallo was. Voor de liefhebber de moeite waard door de mooie beelden en alle typische Giallo elementen: naakt, gemaskerde moordenaar, mooi geschoten en waardeloze dubbing.

Typische Giallo die echter nergens boven de 'typische' Giallo uitsteekt. Behalve de voorgevel van Fenech misschien. Echt spannend wordt het nergens en (audio)visueel weet de film nooit te verrassen. Vermakelijk nog altijd.

Geen erg interessante giallo al maakt de prachtige hoofdrolspeelster wat mijbetreft een boel goed. De aankleding is niet erg stijlvol, de kills zijn maar zo zo de humor is nauwelijks aanwezig of je moet de onderonsjes van het politiepersoneel grappig vinden. Redelijk.

The Case of the Bloody Iris is een typische giallo waarin de leren handschoenen, een gemaskerde moordenaar, de kills, het nodige naakt en een lijst van verdachten de basis vormen. De kijker wordt toch regelmatig op het verkeerde been gezet en net dat je denkt de dader te kennen, krijg je weer andere wendingen die nieuwe verdachten aanduiden. Uiteindelijk is de killer wel verrassend (zeker de wijze hoe de killer zijn betrokkenheid kan camoufleren door een recorder), maar wel wat vergezocht gezien het motief van de moorden. Dit gegeven en de slappe confrontatie op het einde zorgen ervoor dat het geen topper wordt. Wel eentje om zeker eens te zien want er zitten voldoende giallo-elementen in de film om ervan te genieten. En dat doen we zeker met Edwige Fenech. Lijkt wel een soort muze te zijn voor dit soort films. Een knappe dame met een geweldige uitstraling en die ogen zijn hemels. 7/10

Stijlvolle, speelse whodunit met zoveel vergezochte wendingen en red herrings dat ik, net als pippo il buffone, dacht dat ik naar een spoof keek. Of dat de bedoeling was, weet ik niet zeker, maar leuk was het wel. Een kleurrijke cast, geniaal camerawerk, schitterende make-up en kostuums... Kortom: een traktatie voor de fans van Italiaanse genrecinema.

Dit is een prima exemplaar van het giallo genre. Mooie dames, seventies tijdsgeest, moordenaar met handschoenen (bruine deze keer), afstandelijk acteren, complex gemaakte plot. De openingsscène zal Brian de Palma misschien geïnspireerd hebben voor zijn Dressed to Kill.
Cast en crew zijn allen bekenden in het genre. Het script is van Ernesto Gastaldi en dan weet je meteen dat je goed zit want hij is één van de besten. De muziek is van Bruno Nicolai, vriend van Morricone en klinkt ook wat als hem (zonder zijn eigen talent tekort te willen doen). Edwige Feniche in de hoofdrol doet het perfect in haar gevaarlijke omgeving. De vrouwen in die films zijn dan wel niet de vrouwen die je in de films van vandaag ziet. Ze zijn allen wat meer slachtoffer en moeten dikwijls beschermd of gered worden door een man. Voor wie kennis wil maken met het giallo genre is deze hier alvast een leuke entry.