Objective, Burma! (1945)

Dit zou moeten een hulde geweest zijn aan de moed van de Amerikaanse soldaten, wat destijds een diplomatiek incident veroorzaakte tussen Amerikanen en Britten. De Britten waren naar verluidt razend omdat er nergens naar verwezen werd dat de Britten hier ook aan deze strijd hadden deelgenomen en ook zeer vele slachtoffers in hun rangen hadden.

They'll remember me in history. Gabby Gordon: the guy who purified all the stinkin' rivers in Burma!

Ik ben op zich niet zo'n liefhebber van oorlogsfilms en het was dan ook de aanwezigheid van zowel Raoul Walsh alsook Errol Flynn dat me over de streep trok om Objective, Burma! een kans te geven. Een oorlogsfilm van meer dan 2 uur (is er een soort van publieke overeenkomst dat een film in dat genre zo lang hoort te duren?) is echter niet iets wat ik direct zou opzetten, maar gisteravond had ik er opeens zin in. Het was echter hopen op een degelijke film aangezien die vorige samenwerking tussen Walsh en Flynn die ik had gezien (Northern Pursuit) niet echt voor mij was weggelegd.

Ik ben dan ook aangenaam verrast door Objective, Burma! Naar het schijnt is de film een tijdlang geband geweest in Groot-Brittannië omdat die kwaad waren dat de film deed uitschijnen of de Amerikanen de oorlog op eigen houtje hebben gewonnen. Ik kan het me wel voorstellen dat dat kwaad bloed zette, want Walsh zorgt er inderdaad voor dat het patriottisme er vanaf spat. Zeker de tekst aan het begin en het einde van de film gaan er in ieder geval wel wat over. Soit, één van de interessantere aspecten aan de film is ongetwijfeld zijn realisme. Niet op gebied van de invloed van de Amerikanen dus, maar de film ziet en voelt erg authentiek aan. Bijzonder eigenlijk als je weet dat Walsh nooit Amerika heeft verlaten en de film bijna in zijn geheel in de studio heeft geschoten. Een combinatie met echte militaire voertuigen en archiefbeelden die werden geschoten door soldaten zelf op locatie zorgen er echter voor dat je nergens het gevoel hebt dat je naar een film zit te kijken. Mooi gedaan van de regisseur. Sowieso ook wel fijn dat hij op het gebied van slachtoffers realistisch blijft. Dat Flynn de film gaat overleven weet je op voorhand al, maar gedurende heel de film blijft de kans erin zitten dat één van zijn kompanen het niet kan overleven en dat werkt goed.

Ondertussen de 9e film die ik van Flynn zie, al kun je die cameo uit The Lady from Shanghai moeilijk meetellen natuurlijk, en algemeen gezien kan ik hem goed hebben. Niet alles gaat hem even goed af, vond hem vooral in Dodge City wat misplaatst, maar hij is geknipt voor de rol van Captain Nelson. Hij draagt de film dan ook in zijn geheel en het zorgt ervoor dat de rest van de cast wat onderbelicht blijft. Niet perse slechte acteurs, niets op aan te merken eigenlijk, maar laat me een foto van hun gezicht zien en ik zou bijna niet kunnen zeggen wie wie was. Eentje die nog zich nog wel weet te onderscheiden is Henry Hull trouwens als de journalist. Die verdwijnt af en toe wel wat uit the picture, maar vond hem een goede wisselwerking hebben met Flynn.

Warner Brothers zat er in ieder geval dicht op met het maken van de film. De Merrill's Marauders waren nog maar goed en wel terug van hun 6 maanden durende operatie in Burma en de studio stond al klaar om hun strijd te verfilmen. Het resultaat mag er in ieder geval zijn vanwege het authentieke gevoel en een geweldige Flynn.

4*

De volgende stap in de oorlogsweek bracht deze relatief onbekende film die ik een tijdje terug via marktplaats had gescoord en vooral had aangeschaft vanwege de goede kritieken, mijn nieuwsgierigheid was dan ook groot.

En Objective Burma gaat dan ook interessant van start met een introductie met authentieke beelden en bekende namen in de vorm van generaal Charles Wingate en Merrill's Marauders en legt daarmee een basis vergelijkbaar met Battleground uit '49. Een commandoraid wordt voorbereid en moet uitgevoerd worden door Captain Nelson en zijn mannen, het doel een belangrijke Japanse radarpost. De film kenmerkt zich in een mooie passende zwart wit stijl, een 18-jarige collega riep gisteren nog verbaasd uit waarom je in hemelsnaam een film in zwart wit ging zien, en vooral veel droge soldatenhumor. Het maakt het geheel aangenaam tot en met het vertrek aan aankomst waar het allemaal wat serieuzer wordt en de actie er voor '45 knap uitziet.

Apart is het taaltje dat de Jappen zogenaamd spreken, Errol Flynn toch vaak van het iets minder serieuze werk zet met verve de rol van leider neer, zitten er knappe actie scènes in wordt de vlucht, ontbering en spanning in het verloop aardig neergezet. Ook zeker fraai is de opgebouwde spanning op het einde in het donker. Als ik dan een minpuntje zou moeten noemen betreft het tot op zekere hoogte de speelduur die aan de lange kant is en baat had gehad bij een iets compacter vorm.

Desalniettemin verrast Objective Burma meer dan als een uitstekende en vermakelijke oorlogsfilm met een voor '45 toch wel erg fijne en vlotte stijl.