Die Bitteren Tränen der Petra von Kant (1972)

Heel erg gestileerd deze film en niet direct helder na 1x zien. Wel zeer fascinerend. Eerst heb je te doen met de vriendin van Petra von Kant door hoe zij haar behandelt en het is aardig om te zien hoe je houding hierover veranderd/bijgesteld moet worden aan het eind van de film.

Fassbinder-programma in het Filmmuseum van 3 november t/m 28 december! vele klassiekers opnieuw in de bioscoop

Is een klassieker, maar ik vond dit echt geen leuke film. Femininistisch gezeur, sorry. 2*

Dit behoort tot de beste Duitse films ooit gemaakt. 5 sterren.

Fassbinder was absoluut een bijzonder regisseur.

Minutenlange shots, een enorme traagheid en alles speelt zich af in 1 kamer. De film is echter niet saai te noemen. Helaas kon ik zelf niet zoveel met deze film. Fassbinder' zijn eerdere films spraken me toch meer aan.

3*

Deze film is zo uitgesproken, eerlijk en doodsimpel dat hij op alle fronten werkt. De art directie is overweldigend, maar stoort totaal niet. Beste rol van Hannah Schygulla die ik tot nu toe gezien heb.

Hele facinerende film van Fassbinder. In feite is het een tamelijke recht-toe recht-aan verfilming van een theaterstuk wat Fassbinder ook in filmtermen zeer interresant weet te houden. Vooral het laatste half uur was sterk en ik ken geen film die liefdesverdriet zo intens behandeld. Zoals gebruikelijk weer zeer interresante schetsen van de mens (wat is die Von Kant een egocentrisch figuur) en een heerlijke Fassbindersfeer.

Mijn negentiende Fassbinder alweer. Bitteren Tränen is mij vooral bijgebleven als een tour de force van de actrices, en met name Carstensen, die hier een fenomenale rol neerzet. Haar beste samen met haar rol in Martha. Verder kon deze prent mij niet al te erg bekoren. Hoewel er veel herkenbaars in voorkomt op het gebied van binding, obsessie en de zoektocht naar liefde, leek mij dit toch een film die iets te specifiek naar vrouwenproblematiek reikt. Hierdoor kon ik mij niet helemaal vinden in bepaalde gedragingen van de hoofdrolspeelsters. Ook treedt het theatrale erg op de voorgrond en is dit duidelijk een verfilming van een toneelstuk. Niet gelijk mijn favoriete werk van Fassbinder. Desalniettemin is het acteerwerk zo sterk dat ik geen moment mijn aandacht verloor en de film alsnog een voldoende scoort.

3*

Zeg maar gerust een vette voldoende portugees beest van me.

Bij vlagen geniaal, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik behoorlijk geworsteld heb af en toe om er doorheen te komen. Fassbinder heeft wel mijn bijzondere aandacht, op het moment.

Heel erg fascinerende film.

Mooi ook dat ook deze film weer 'Fassbinder-ademt'.

Je voelt, ziet 'm in gedachte door de set rennen, overtuigen, aanreiken.

Zo met ziel en zaligheid gemaakt.

Zoals eerder aangehaald liefdesverdriet is nooit eerder zo intens op het doek gebracht.

Een film die naar het einde toe zijn ware kracht toont. Het eerste uur van de film zat ik er niet voldoende in: het ging erg traag vooruit, de interactie tussen de personages was nog niet op zijn toppunt,... Logisch natuurlijk dat deze zaken erop verbeteren naarmate de film naar zijn einde loopt, maar bij momenten voelde deze film tijdens het eerste uur aan als een "saaie praatfilm".
Gelukkig wordt er vanaf het tweede uur heel wat afgekwetst en vliegen de harde woorden/gebaren volop doorheen de kamer. Vanaf dit punt merk je de klasse van de hoofdactrice, want het personage Petra von Kant stààt er volop. Erg indrukwekkend hoe je haar als kijker ten onder ziet gaan aan haar liefdesverdriet, vooral tijdens de scène met haar moeder en dochter (mooi kleurengebruik in deze scène trouwens!). Het einde oogt ook erg bijzonder en voelt krachtig aan. Het theatrale kantje voelt tijdens het begin als een minpunt aan, maar naar het einde toe lijkt het de film prima te ondersteunen.
Was het eerste uur even sterk als het tweede, dan had de film zeker en vast een mooie 4* verdiend. Nu blijft hij voorlopig steken op een erg mooie 3,5* .

Haast claustrofobisch, stillistisch en over-de-top kamerspel, vol symboliek, dat bijna zeker voor de intimiteit van het theater bestemd moet zijn geweest. De overvloedige gelaatsuitdrukkingen door de glimlachende extravagante actrices, die flirtend als olifanten door het leven lijken te gaan, herinneren aan de tijd van de stomme films. De regisseur zat deze keer duidelijk vol van lesbsiche fantasieën. Zeker niet een van Fassbinder's sterkste werken, maar ik weet nog niet goed wat ik er echt van vind. Nog een keer kijken en voorlopig 3 sterren.

Misschien is dit wel de film waar ik de meeste moeite mee had om erin te komen. Het duurde welgeteld zo'n 50 minuten, bijna de helft van de speelduur.

Ik kan ook niet zeggen dat ik deze film echt bijzonder goed vind. Vooral het eerste gedeelte van de film is erg traag en af en toe een behoorlijke ver van mijn bed show. Gelukkig kwam ik er daarna beter in, en werd het toch nog een aardige film. Het acteerwerk is goed, maar soms wel erg expressionistisch. Toch zorgde het er wel voor dat ik sympathie voor de hoofdrolspeelster kreeg.

Uiteindelijk best lastig om te beoordelen. De film varieert van matig tot goed, dus laten we het gemakshalve dan maar afronden op een voldoende.

3,0*

Het is een verfilming van z'n eigen toneelstuk, wat te merken is aan de zeer beperkte ruimte. Fassbinder gaf toch een indruk van diepte aan de kamer met het schilderij van Poussin. De gespierde, dynamische lichamen op de achtergrond staan in contrapunt met de levende lichamen op de voorgrond. Wanneer deze een meer statische houding aannemen, komt er tegelijk een modepop met een gelijkaardige houding in beeld. Net als deze poppen heeft Petra een pruik nodig om toonbaar te zijn.

De goed geschreven dialogen gaan over macht in een relatie. Petra domineert Marlene, maar wordt gedomineerd door Karin. Deze laatste weet in haar achteloosheid als enige te bekomen wat ze nastreeft. De actrices weten de onvervulbare drang naar emotionele bevrediging in dit decadente milieu goed weer te geven. Ondanks de volledig vrouwelijke bezetting is Fassbinder even te zien op een foto in een krant.

Ooit heb ik die twee Fassbinderboxen voor een prikkie gekocht, maar ik kan me er steeds niet toe zetten om er films uit te kijken. Ten onrechte blijkt nu toch weer. Deze film deed me denken aan Ingmar Bergman en, hoewel daar voor mij vaak het etiket 'saai' op zit geplakt, boeit ontzettend. Visueel is het geheel knap uitgevoerd, helemaal temeer alles zich toch slechts in een ruimte afspeelt. Iedereen roemt vooral Schygulla, maar ik vind toch Carstensen hier de show stelen. De pijn van liefdesverdriet werd nooit zo goed in beeld gebracht.

Ondanks de mooie fotografie, de kunstzinnige beeldcomposities en ook natuurlijk de stillistische verschijning van de hoofdactrices, is het toch doorbijten om in deze film, die zich afspeelt in één ruimte en uitsluitend bestaat uit dialogen en zelfs monologen, de volle aandacht gaande te houden, ook al zijn die dialogen van scherpe en ook fijnzinnige aard.

Merkwaardig, zoals alle werken van Fassbinder, en hier, éénmaal door de tranen van Petra von Kant heen, voelt de film toch weer aan als een verrijking.

Film over onbeantwoorde liefde en eenzaamheid.

Filmisch en technisch een sterke film, maar als kijker is het toch niet altijd eenvoudig om er de aandacht bij te houden. Inhoudelijk heeft de film ook zeker wat te bieden. Ik weet niet of het intrigerend en saai in één zin kunnen gebruikt worden, maar het geeft zo wat weer met welke twijfels ik deze film heb afgesloten.

Eerst en vooral een boeiend personage die Petra. Prima rol overigens van Margit Carstensen. Qua persoonlijkheid zeker niet mijn favoriete persoon die een kille dwingende houding aanneemt tegenover haar dienstbode Marlene. Maar die sterke persoonlijk is geen evenredig beeld van hoe Petra zich werkelijk vanbinnen voelt. De verstandhouding met Karin is boeiend met de drang naar aandacht, liefde en emotioneel welzijn die niet steeds beantwoord wordt.

Bij momenten vrij theatraal en bombastisch. Een film die evolueert na een moeizaam eerste deel.

Maria Braun en Ali: Fear Eats the Soul konden allebei op 4* van mij rekenen, dus ik hoopte dat ook deze bittere traantjes ergens in die contreien zouden belanden. Helaas kon (ook) ik wat minder goed in deze Fassbinder komen, en was het een wat moeizame zit. Sterk geacteerd en vakkundig geregisseerd, maar óók een tikkie saai…

3*