Regeneration (1997)

prachtige klein oologsdrama met goed acteerwerk en diepzinnige dialogen.3 sterren

Een ontroerende film over de kwetsbaarheid van de menselijke ziel ten gevolge van oorlog en geweld. Eigenlijk een onderbelicht aspect in hedendaagse oorlogsfilms, die weliswaar het lijden en sterven van de soldaat vertonen, maar het wel overgieten met een smakelijk en licht verteerbaar sausje van vaderlandsliefde en heroiek. Nog steeds is het thema van oorlogstraumas in de film actueel met de gevallen van PTSS onder blauwhelmen. Zeker 4 sterren

Over de waanzin van oorlog en de werkelijke langdurende impact die oorlog heeft op mensen. Zeer subtiel en zorgvuldig uitgewerkt.

Een prachtige en ontroerende film.

Ik zag 'm in de bioscoop een paar jaar geleden maar ik was zwaar in de minderheid: het merendeel van de mensen ging naar de gebruikelijke vecht- en oorlogsfilms.

Deze mensen hadden de stormen die woedden in de hoofden van de hoofdpersonen van Regeneration waarschijnlijk 'saai' gevonden.

Regeneration is het eerste deel van een trilogie. Met het laatste deel van deze trilogie, The Ghost Road, won de schrijfster Pat Barker de Booker Prize.

op het moment dat ik dit typ ben ik nog steeds sprakeloos en luister ademloos naar de droevige muziek van de aftiteling. Dit mag dan wel een kleine productie zijn, maar voor voor mij is dit een hele grote film. toen ik begon met kijken, wist ik nog helemaal niet dat het verhaal ook over de dichter sassoon ging (ik was dan ook blij verast). Sassoon is voor mij (ook al voordat ik deze film had gezien) een groot man en een soort van idool of held. hij heeft echt prachtige gedichten geschreven (bijvoorbeeld 'does it matter' en 'suicide in the trenches') die zo gepast zijn om de wreedheden van WOI te laten zien en om de wereld te behoeden voor oorlog in de toekomst (hetgeen niet gelukt is). maar nu drijf ik te ver af, weer even terug bij de film (hehe ). Die was, zoals ik hierboven al aangaf wonderschoon naar mijn mening. Vooral de acteur die dr. Rivers speelt vond ongelooflijk goed. En vooral het allerlaatste gedicht (zegmaar het verhaal van abraham in genesis, maar dan de apocalyptische/hopeloze versie ervan), dat is echt zo'n sterke statement en dit heeft echt indruk op me gemaakt. mijn eindoordeel is dan ook: prachtige film, 4 1/2 *

Frenzy, ik ben heel blij met jouw mooie woorden voor Regeneration (vooral die zin over 'kleine productie maar een heel grote film'). Ik vind het altijd fijn als anderen mijn waardering delen voor een 'kleine' (misschien is 'intieme' een beter woord), wat onbekende film. Ga je 'm ook stemmen in de stemmenlink of blijft het bij 4&'n1/2 in het forum?

hehe dankje voor de 'reminder'. maar ik heb nu ook echt gestemd (4,5 ster dus)

Wat de na sleep is voor de mens gedurende en na de oorlog, laat deze film goed zien.

Mooi gebracht en goed geacteerd door de cast.

3,5 ster

Een interessant onderwerp heeft deze film wel. Maar erg geslaagd is hij niet, bijzonder saai zelfs.

Ik heb al betere filmen gezien die handelen over gelijkaardige thema's.

Dit is er eentje die ik niet snel wil terug zien.

Hij duurt eigenlijk 91 minuten in plaats van 105. Doch, geen reden om me bekocht te voelen. Het overgrote deel van deze film is gewoon saai. Er worden nauwelijks oorlogsscenes getoond, maar de kijker wordt wel lukraak in een gesticht geplaatst vol trauma’s. Nergens heb ik in het eerste uur het idee naar een verhaal te kijken. Het zijn losse opeenstapelingen van situaties. Ik heb genoeg gelezen over dit onderwerp om te weten dat je hierover prachtige en vooral indrukwekkende drama’s kan maken, maar hier lukt het zelden. Uiteindelijk is er een scene die echt indruk maakt en dat is die waarin martelwerktuigen worden ingezet om iemand zijn spraakvermogen weer terug te geven. De regie is zwak, maar ook daarnaast had hier veel meer in kunnen zitten.

Filmclip @ youtube

Film over een psychiatrische inrichting waar soldaten terecht komen die een ernstig trauma in de eerste wereldoorlog hebben opgelopen. In eerste instantie leek het een saaie en klinische film te worden. Maar het verhaal en de persoonlijkheden bouwen heel knap en subtiel op, waardoor de mens achter de facade langzaam wordt blootgelegd. Toch best een knappe film, al weet ik ook niet goed waarom ik hem toch niet meer als drie sterren wil geven. Hij verdient meer. De eerste wereldoorlog was volgens mij toch de ergste oorlog van alle oorlogen die er geweest zijn. Daar moest je gewoon doorgaan totdat je dood was. Of, zoals in de film werd verteld ; iedereen die de oorlog overleeft voelt zich daar schuldig over. Als je naar Verdun of naar Ieper gaat en je verdiept je in wat zich daar heeft afgespeeld. Dat heeft op mij heel grote indruk gemaakt. En een film als deze heeft duidelijk ook veel meer impact op me als een film zoals Platoon (Vietnamoorlog), die ik gisteren nog heb gezien. Dat is domme actie. Dit is meer diepere psychologie. Al waren beide oorlogen even zinloos.

En ook de volgende stap brengt de Eerste Wereldoorlog, en nu ook weer de Engelse kant en niet zo zeer het front maar de achterhoede. Model voor deze film stond het boek Niemandsland van Pat Barker uit haar trilogie Weg Der Geesten, een trilogie die ik meermaals las maar me ook even zo vaak teleurstelde als geheel, gelukkig viel het eerste deel altijd het beste wat dan ook doorslaggevend was om deze film te proberen.

Hoofdpersoon Sassoon wordt als een heuse Catch-22 ter observatie opgenomen in een inrichting/herstellingsoord voor zijn stellingname tegen de besluitvorming omtrent de oorlog. Hoe ziek kan je dan zijn zou je zeggen en dat Sassoon weinig mankeert ter vergelijking met sommige andere patiënten is al vrij duidelijk en blijkt het geheel eerder een soort machtsspel rondom angst dat een dergelijk protest muiterij kan veroorzaken.

Zo idyllisch als het Schotse landgoed is waar de mannen worden opgevangen, zo gemankeerd zijn de patiënten, en dit gaat regelmatig met indringende en verontrustende momenten samen zoals Prior en zijn nachtmerries of de naakte man in het bos. Het is een druppel op een gloeiende plaat omtrent het groot aantal mensen dat zwaar getraumatiseerd was maar liegt er niet minder om wat de verschrikkingen van de Somme en de Eerste Wereldoorlog betrof. Net zo schokkend zijn sommige behandelmethoden waar dan ook weer enkele uitermate kolderieke momenten tegen over staan.

Samen met een behoorlijke cast in de vorm van Pryce, Miller, Scott, de redelijk onbekende Wilby en McKidd en McAvoy in kleine rolletjes, McAvoy niet eens bewust gezien, blijkt Behind The Lines toch een meer dan behoorlijke film die lekker weg keek op de crosstrainer en onder het eten.