Démanty Noci (1964)

Kil, rauw edoch poëtisch drama over een bijna absurde ontsnappingspoging. Naar het einde toe begon de film echt aan me te trekken, waar ik in het begin me nog een beetje kon laten indommelen door de repetitieve beeldenstroom. Ergens schuilt nog twijfel over het werkelijke effect dat dit op mij had en of het nu juist een makkelijke film was of dat hij nu net dat wist te raken wat geraakt moest worden.. Benieuwd hoe Arnost Lustig schrijft over deze gebeurtenis.

briljant camerwerk kan je altijd aan de Tsjechen toevertrouwen. Hier een samenwerking tussen Jaroslav Kucera (o.a. Daisies, Fruit of Paradise, Morgiana, het sublieme sprookje Malá morská víla) en Miroslav Ondrícek (werkte veel samen met Milos Forman en Lindsay Anderson).

Als je voor een verhaal komt dan is deze film redelijk frustrerend door het volledig subjectieve POV; ook de vele herinneringen/associaties die door de film gelardeerd zijn blijven cryptisch (of realistisch zo je wilt). Voor een relatief korte film begint hij naar het einde toe zelfs iets te slepen, wat volgens mij geheel de bedoeling is omdat de totale uitputting van de twee vluchtende jongens voelbaar gemaakt wordt. Ook de omgeving wordt dreigender door de bril van wanhoop en delerium... had een zéér sterk effect, waardoor ik ondanks dat ik een aantal zaken wel als vreemd/onlogisch of zelfs geforceerd zag, toch niet anders kan dan de score hoog inzetten!

En later bleek nog uit de extra's op de DVD dat de film is gebasseert op een autobiografisch werk... de werkelijkheid is dus niet altijd even logisch

't Is inderdaad een prachtige film, maar ik adviseer je verwachtingen voor andere Nemec nog even te temperen... Party/Guests is een pak minder.

had in dezelfde extra's al vernomen dat die totaal anders van stijl is, maar het is wel ook een zeer gewaardeerde new wave film, dus ben toch wel benieuwd. Heb nog een behoorlijke weg te gaan door mijn plankje met Second Run en Slowaakse discs, zal em wat naar achteren schuiven

Ben vooral geinteresseert geraakt in de cameramensen zoals uit mijn berichtje blijkt, waarmee o.a. "the White Bus" nu redelijk geklommen is in mijn 'te kijken' lijst.

Dat dit een losse bewerking van Lustigs roman 'Het donker kent geen schaduw' is wist ik niet van tevoren, maar het was wonderlijk te merken hoe de film er onmidellijk aan deed denken. Niet enkel vanwege het plot, maar met name door de beklemmende sfeer, het niets ontziende drama waar je met de neus op wordt gedrukt. Lustig, die zelf aan het script hiervan meeschreef, liet de beklemming in zijn boek vooral optreden door de vele mijmeringen van de hoofdpersonages; in de film gebeurt dit door het decor van bossen en struiken, dat continu wordt doorbroken door gejaagde beeldsequenties van herinneringen en fantasieën. Erg korte film, maar mede door het goede camerawerk zeer sterk gedaan.

Wauw, wat heb ik van deze film intens genoten zeg, werkelijk prachtig en beklemmend.
Ik bedenk me nu pas dat ik totaal niet genoten heb van die ouwe kereltjes die aan het feest vieren waren terwijl zulke dingen mij vaak gelukkig maken en vertederend doen lachen, ik voel me nu eigenlijk best wel leeg en somber.
Dit is voor mij weer zo'n film waarbij ik eigenlijk direct 5 ***** wil geven maar dat durf ik toch niet aan, misschien één dezer dagen, hij zal nog wel een tijdje door m'n kop spoken.

3 uur verder en ik geef hem toch 5*****

Bij een eerste visie kon deze prent mij maar matig bekoren. Mijn simpele geest begreep er soms eigenlijk maar weinig van. Bepaalde beelden moeten blijkbaar als fantasieën worden geïnterpreteerd.

Magistrale kijk op twee mannen en diens vlucht naar vrijheid, waar heden, verleden, herinneringen, fantasieen, en pure hoop door elkaar heen lopen. Dat in combinatie met schitterende beelden en prachtig geluid, en vooral ook een angstaanjagende sfeer. Soms hoeven films geen 3 uur te duren om indruk te maken. 4.5*

Kort maar krachtig is een term die hier absoluut van toepassing is. Diamonds of the Night duurt weliswaar niet lang, maar heeft ook zeer weinig tijd nodig om je in de film te krijgen.

Het camerawerk is bij vlagen heel mooi, terwijl de sfeer kil en beklemmend is. Tussendoor worden we af en toe getrakteerd op wat surrealistische momenten. Daarnaast vond ik de reis die de jongens afleggen nog best spannend.

Het is allemaal zeker niet perfect, maar wel heel goed en zeker een aanrader.

4,0*

Moeilijk te beoordelen film, voor mij althans. Films over oorlogsellende weten mij niet meer zo te raken. Misschien te veel van dit soort films gezien of omdat we via de media dagelijks te veel doodgegooid worden met oorlogsleed zoals b.v. Syrië, I.S., vluchtelingen etc. Op een gegeven moment stompt het me gewoon af. Dit is trouwens de negende Tsjechische film die ik de laatste vijf dagen bekeken heb en het zal inmiddels duidelijk zijn dat de meer komische films bij mij verreweg de voorkeur hebben. Ik wil gewoon kunnen lachen. En dat heb ik gedaan met Tsjechische filmpjes zoals Happy End (1967), Kdo Chce Zabít Jessii? (1966) en vooral Sedmikrásky (1966).

3,0*

Indrukwekkend!

Zijn tijd ver vooruit. Met de focus op associatieve gedachten en korte herinneringen, die bij de zwijgende hoofdpersoon getriggerd worden door aanhoudende honger en fysieke uitputting. Nicolas Roeg heeft na het zien van deze film vast besloten om te gaan regisseren. ( ik verzin het hoor)

De manier van monteren was voor mij trouwens wel even wennen. Sterker nog ik vond het eigenlijk niet zo mooi gedaan. De korte interrupties worden al snel wat opdringerig. En maken de film soms wat taai om te kijken.

In recentere cinema waarin dit soort montage als stijlmiddel wordt gebruikt, oogt het meestal wat vloeiender.

Ik moet om een of andere reden ook aan Grandrieux denken. Bij hem is de vanzelfsprekendheid van de beeldenstroom veel groter.

Maar desondanks is Diamonds of the Night een knap geschoten film, en voor die tijd enorm innovatief.

Edit: die scene met die oude mannen! Ouch! Dat was gewoon psychologische horror. Wat een lange, bizarre, intens negatieve scene is dat.

De gerestaureerde versie van deze holocaustfilm was voor het eerst te zien in Cannes verleden jaar. Nu op Blu-ray via Second Run en binnenkort via Criterion. De eerste stills die ik zag zijn werkelijk verbluffend mooi.

Wellicht dat ik die gerestaureerde versie ook maar eens moet zien. Sowieso is een tweede kijkbeurt geen gek idee in dit geval, vermoed ik.

Knappe film. Ik zag de gerestaureerde versie via the criterion channel. Door de verschillende lagen die door elkaar heen lopen beleef je het als een nachtmerrie. In combinatie met het indrukwekkende camerawerk komt dit zeker binnen.

de Menselijke Wreedheid is Eindeloos.

De sfeer zit er onmiddellijk in. Twee jonge levens op de vlucht voor de oorlog. Hun doodsangst, hun uitputting, het onvriendelijk donker bos en wanneer er even tijd is voor verpozing maar ook pijn en besef over welke ellendige toestand ze zijn in verzeild, zijn er de beelden uit betere tijden die omwille van jeugdige interesses op het netvlies zijn blijven hangen...

Het diep, hartverscheurend contrast tussen hun angsten, onzekerheden en ongeluk met het banaal confort van een troep onbarmhartige veteranen van ik weet niet welk origine, vormt een hoogtepunt in de film die het best illustreert hoe ver uiteen mensen kunnen vallen door dat ellendig beest dat oorlog heet.

Sterke film.