Rituelen (1989)

Inderdaad: Stuurloos !

Gewoon geen verhaal - dat is geloof ik de simpelste reden dat de film niet werkt (hoewel er ook tamelijk fanatieke liefhebbers zijn, heb ik gemerkt).

Maar ja : een ouwe fiets, een dode duif, een vrijpartij of wat, en veel japans ceremoniëel... dat houdt de aandacht niet vast. Heel veel peinzende voice-overs maken de zaak alleen maar plechtstatiger en betekenisvoller, en dat is geen pluspunt.

Aan de hoofdrolspelers ligt het niet.

zeer zeer zeer slechte film,had hem op video naar twee keer hem gezien te hebben meteen gewist,zonde van mijn geld.saai en ik heb mijn eigen rot verveeld.

Goede verfilming van een zeer goed boek, maar misschien werkt het niet als je het boek niet gelezen hebt.

goede verfilming?Nu kan men zien waarom nederlandse films worden afgekraakt,altijd sex wat nergens opslaat[ik snap niet waarom dat altijd moet] en de rest van de film is ronduit slecht,totaal geen verhaal.Goede acteerkunsten van derek de lint en camilla Braaksma ondanks ze slecht zijn nagesynchroniseerd.

Een groot drama, deze film. En nee, dan heb ik het niet over het genre. Ik heb het over het verhaal (het 'ja en nu...' gevoel kwam zeer vaak bij mij naar boven zetten), de montage, de muziek, de zéér matige cast en de verschrikkelijke voice-over (hoezo quasi-intellectueel...). Eén grote zelfkastijding deze film....

Zeg niet dat je niet gewaarschuwd was Gotti

Hebben jullie ook het boek gelezen? Misschien dat je de film dan beter kunt waarderen.

Dat is over het algemeen niet de tendens....

Ik heb na het zien van deze film niet echt 'behoefte' aan het boek, moet ik zeggen...

Boek van Nooteboom gelezen ja. Maar dat maakt deze film niet beter.

Hm, in mijn herinnering had de film dezelfde sfeer als het boek en vond ik het daarom een goede verfilming, maar dat is al lang geleden, misschien zou ik er nu heel anders over denken, nu ik ouder en wijzer ben.

Onsamenhangend, totaal oninteressant geheel waarbij de intellectuele voice-over de inhoud waarschijnlijk probeert te camoufleren tot een betekenis. Maar allemachtig wat een irritante film. Aan Hoffman en De Lint ligt het niet, hoewel ik me afvraag of De Lint zelf wel wist wat hij deed soms. Ook het ingetogen, sfeervolle camerawerk was nog wel aangenaam, maar voor de rest totaal niet boeiend, dodelijk saai zelfs. Er was eigenlijk geen touw aan vast te knopen. 1 ster

Ik vond deze film wel een bepaalde, lekkere sfeer hebben en goede spelprestaties van Hoffman en De Lint. Zeker geen slechte film, mijns inziens. De meeste mensen vinden de film saai, maar ik heb hem geboeid uit gekeken en zal er zeker nog wel eens af en toe naar kijken.

Ik begreep van het verhaal niet veel, moet ik eerlijk zeggen, maar de sfeer pakte me.

Zeer teleurstellend en ronduit saai, alleen Ton Lensink was de moeite.

Deze film ademt een heerlijke mysterieuze sfeer uit. Met name het acteerwerk van Thom Hoffman sprak me bijzonder aan.

Sfeervolle, bij vlagen hypnotiserende film. Voer voor introspectie.

Iedereen heeft in het leven houvast nodig door middel van rituelen, schema's en structuur. Of dat nu seks is, de beurskoersen, kunst of een Rakukom, in wezen zoekt iedereen naar datgene waaraan hij zich kan vastklampen en wat voor hem of haar een leidraad kan zijn in deze chaotische wereld.

Iedereen speelt goed, meer dan goed, De Lint, Hoffman... maar Ton Lensink steelt toch de show als aartscynicus die het liefst van alles door de bossen dwaalt en zijn ongedoopte hond uitlaat.

het boek is beter.... zegt men dan...

Iemand had me het boek in de jaren 80 aangeraden maar ik was er nooit toe gekomen. Helemaal niets gelezen van Nooteboom op wat verhalen in de Avenue na denk ik. Dus grote verrassing toen ik de film een paar dagen geleden in een graai-bak vond. Mooie, tot nadenken stemmende film over "het Lijden "

in het leven ( met dank aan het katholicisme) en hoe het Leven als zinvol te ervaren als er geen religie aan ten grondslag ligt. Mooie beelden van Amsterdam, interieurs en mooie acteurs/actrices op die rol van Ton Lensink na. En wat vloeit de alcohol rijkelijk ... wat een treurigmakend, verloederend goedje is dat .......

Rituelen is wat mij betreft één van de fascinerendste boeken uit de Nederlandse literatuur, qua verhaalstructuur enigszins ongrijpbaar maar vanwege de personages en de talrijke bespiegelende uitweidingen toch steeds boeiend.

Precies die uitweidingen maken het boek ook tamelijk onverfilmbaar, en helaas heeft scriptschrijver en regisseur Herbert Curiël dat gemeend op te moeten lossen met een voice-over die zich belast met het oplepelen van enorme lappen tekst. Dat resulteert in drie problemen bij elke voice-over op de loer liggen: ten eerste zijn die stukken tekst zo uitgebreid dat je ze dikwijls niet op waarde kunt schatten wanneer je het boek niet hebt gelezen, ten tweede komen ze zó frequent voor dat ze de film soms ernstig ophouden, en ten derde werken ze een sterke afstandelijkheid in de hand waardoor je je niet echt in de film kunt "onderdompelen".

Om Derek de Lint als Inni Wintrop moet het dus allemaal draaien. Naar aanleiding van zijn hoofdrol in De aanslag schreef een criticus dat hij daar zo geschikt voor was omdat hij vaak een bepaalde passieve uitstraling heeft, en in dat verhaal wordt Anton Steenwijk overspoeld en gevormd door de gebeurtenissen, zowel die van tijdens de bezetting als de naoorlogse maatschappelijke ontwikkelingen. En in feite geldt dat ook voor Rituelen, waar vader en zoon Taads de belangrijkste personages zijn en Inni zich als (lichtelijk laatdunkend) toeschouwer opstelt bij la comédie humaine. Daarom voldoet De Lint hier redelijk tot goed.

Met Ton Lensink als Arnold Taads heb ik altijd moeite gehad; ik mag het eigenlijk niet als argument opvoeren, maar als ik hem zie dringt het beeld van Ti-Ta-Tovenaar zich nog altijd aan mij op, en de in Rituelen voorkomende en van grote hoogte gefilmde opname waarin hij in het bos zijn gebalde vuist in woede richting God uitsteekt is van een werkelijk tenenkrommende dramatische overdrijving (uiteraard niet zíjn schuld maar die van Curiël). Los daarvan moet ik bekennen dat Lensink er uitstekend uitziet voor de rol en dat hij bij de dinerscène uitstekend op dreef is.

Dat diner zelf is een veelbelovende scène met veel mogelijkheden om monseigneur Terruwe en Arnold Taads eens flink te laten botsen, maar helaas komt dat er niet helemaal uit, ook omdat Curiël ervoor gekozen heeft om die scène in drieën te knippen, hetgeen de afwisseling binnen de film misschien wel ten goede komt maar de scène zelf (een hoogtepunt in de eerste helft van het boek) helaas grotendeels van z'n dramatische impact berooft.

Mede daardoor is het verhaal van de tweede helft van de film ook sterker geworden, zowel vanwege het sterke plotgegeven van de zich verstervende Philip Taads die hongert naar een raku-kom als door de uitstekende vertolking van Thom Hoffman, die met zijn monologen uitstekend overweg kan maar wiens lichaam bijna evenveel uitdrukt.

Gek genoeg wordt de meeste indruk op mij gemaakt door iemand die eigenlijk een vrij kleine rol binnen het verhaal lijkt te spelen. De kunsthandelaar Riezenkamp (door Roozenboom overigens aangeduid met Aalderink – of is dat slechts de eigenaar van de winkel?) is de man bij wie Inni en Philip elkaar leren kennen en die Philip uiteindelijk ook de "fatale" raku-kom verkoopt, maar op de een of andere manier weet Johan Ooms het personage zó goed te treffen en de figuur zodanig tot vlees en bloed te laten komen dat ik me onwillekeurig begon af te vragen hoe het met hem na afloop van de film verder zou zijn gegaan. Merkwaardig hoe een acteur een toch niet extreem uitgesproken of kleurrijk karakter zodanig kan "opvullen" dat er een niet echt "bijzonder" maar wel interessant en vooral zeer levend mens uit voortkomt. Volgens zijn Wikipedia-pagina heeft hij voor deze film zelfs een nominatie voor het Gouden Kalf voor beste acteur (dus niet eens beste bijrol-speler) gekregen.

Moeilijk om deze film te beoordelen. Het boek vind ik dus prachtig, en de eerste keer dat ik deze film zag (ergens begin jaren negentig) vond ik hem tergend slecht, maar inmiddels zijn boek en film zodanig naar elkaar "toegegroeid" dat ik de film toch ook steeds meer ben gaan waarderen. Het is en blijft een evidente boekverfilming met alle nadelen van dien, maar na het niet erg vloeiende eerste halve uur krijgt de film in de scènes met Philip Taads een tempo en een balans die mij de aandacht toch steeds laten vasthouden. Wellicht ben ik langzaam maar zeker bevooroordeeld geraakt en ben ik daardoor de talrijke zwakke plekken van deze film voor lief gaan nemen… Vooruit, laten we zeggen dat het een mislukking is, maar dan wel een bijzonder interessante.
 

"geobsedeerd door Japanse rituelen van geloof, dood en erotiek" Dit weekend te zien bij rtl4. In de middag. Zal wel meevallen die erotiek dan...

Op dit moment ook op RTL 4 op de Zondag ochtend.

Even pompeus als ik had 'gehoopt' - soms is het lekker om een film af te kunnen katten en Rituelen leent zich daar uitstekend voor. Het boek was al niet doorheen te komen, en dan zo'n film die Derek de Lint bloedserieus allerlei pompeuze monologen laat oplepelen want oh oh oh wat zijn we heerlijk intellectueel. Erg komisch maar dat was niet de bedoeling.

Intensive Care heeft de slechte reputatie die Rituelen eigenlijk zou moeten hebben: bij IC was het nog tongue-in-cheeck, Rituelen is uitgestreken gezicht en doen alsof je zelf gelooft dat dit soort teksten ergens op slaan.

Het tijdsbeeld van de jaren tachtig gaat nooit vervelen en het camerawerk van Marc Felperlaan evenmin, maar inhoudelijk heeft het niets om het lijf.

Hoe heeft deze film het destijds gedaan aan de kassa?

Enfin, 1,0*

Klinkt als een ideale film om zondagochtend uit te zenden wanneer de kleintjes voor de buis kruipen.